“Έλα Άνγκελα φτιάξε μου τη μέρα” αναφέρει στο πρωτοσέλιδό του ο Economist, παρουσιάζοντας την Αφροδίτη της Μήλου να κρατάει ένα πιστόλι, μια απάντηση στο πολύκροτο εξώφυλλο του Focus το 2010. Στο άρθρο του για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλλάδα και τις εξελίξεις που επέφερε, ο Economist παρουσιάζει τα πιθανά σενάρια, σημειώνοντας πως ανάλογα με τους χειρισμούς μπορεί να πυροδοτηθεί από ένα Grexit μέχρι ένα συνολικά καλύτερο μέλλον για το ευρώ.

Όπως αναφέρει μεταξύ άλλων οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν και τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη και το ευρώ και “κατ’ επέκταση για την γερμανίδα Καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ η οποία χάραξε το μονοπάτι της λιτότητας για τη γηραιά ήπειρο”. Σύμφωνα με τον Economist το “διακύβευμα είναι μεγάλο” και παρά τις δηλώσεις, από όλες τις πλευρές, για παραμονή της χώρας στο ευρώ το σενάριο είναι πάντα υπαρκτό, καθώς, όπως αναφέρεται, μπορεί πλέον να παρουσιαστεί και ως “υπαιτιότητα των Ελλήνων” και “η Ευρώπη είναι πιο ισχυρή”. Όπως αναφέρεται όλες οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις, σε Βορρά και Νότο (Ισπανία), φοβούνται πως μια “επιτυχής έκβαση του ελληνικού εκβιασμού θα εξωθούσε και τους δικούς τους ψηφοφόρους προς τα λαϊκιστικά κόμματα της αντιπολίτευσης όπως το Podemos της Ισπανίας”.

“Ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως οι πολιτικές λιτότητας της Α. Μέρκελ ήταν εξαντλητικές, μπλόκαραν την οικονομία και ενέτειναν τον αποπληθωρισμό. Επίσης ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο πως το ελληνικό χρέος αυξήθηκε από 109% στο κολοσσιαίο 175% του ΑΕΠ τα τελευταία έξι χρόνια, παρά την αύξηση της φορολογίας και τις περικοπές δαπανών και είναι μη βιώσιμο. Η Ελλάδα πρέπει να μπει σε ένα πρόγραμμα απαλλαγής χρέους όπως ακριβώς ένα χρεοκοπημένο κράτος της Αφρικής”, αναφέρεται στο άρθρο του Economist και προστίθεται πως “ο Τσίπρας κάνει τα δύο παραπάνω σωστά αλλά ένα βασικό λάθος: να εγκαταλείψει τις μεταρρυθμίσεις και να σχεδιάζει να επαναπροσλάβει 12.000 δημόσιους υπάλληλους, να ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, αναιρώντας έτσι την με κόπους κερδισμένη ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας”.

Η λύση που προτείνει ο Economist είναι ο Τσίπρας “να πειστεί να εγκαταλείψει τον τρελό σοσιαλισμό και να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα την μείωση του χρέους, είτε με παράταση του χρόνου αποπληρωμής ή – ακόμα καλύτερα- με μείωση της ονομαστικής του αξίας. Στη συνέχεια ο Τσίπρα θα μπορούσε να συνεχίσει τη ρήξη του με την ολιγαρχία στην Ελλάδα αντιμετωπίζοντας τη διαφθορά. Αυτό ο συνδυασμός θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία”

Ωστόσο o Economist αναφέρει πως εμπόδιο σε αυτήν την πρόταση είναι πως ο Τσίπρας είναι “μάλλον ένας τρελός αριστερός και η Μέρκελ δυσκολεύεται να δεχτεί ακόμη και την ποσοτική χαλάρωση”, σημειώνει. Σχετκά με το σενάριο ενός Grexit αναφέρει πως “οι πιο αισιόδοξοι έχουν δίκιο να υποστηρίζουν πως θα ήταν λιγότερο επίπονο σήμερα σε σχέση με το 2012 μια έξοδος από το ευρώ, όμως θα παραμένει επίπονο”.

Ως πιθανότερο σενάριο ο Economist παρουσιάζει τον συμβιβασμό για τον οποίο όμως αναφέρει πως “δεν μπορεί να έχει μακροπρόθεσμη ισχύ καθώς είτε ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορέσει να επιτύχει όσα έχει υποσχεθεί σχετικά με το χρέος χάνοντας την αξιοπιστία του στους έλληνες ψηφοφόρους, είτε τα αιτήματα του, θα σκοντάψουν στην έγκριση κοινοβουλίων άλλων κρατών μελών όπως της Φινλανδίας”. Επίσης το βρετανικό περιοδικό σημειώνει πως αν επιτευχθεί οριακή βελτίωση των ελληνικών θέσεων, τότε ανάλογη στάση για τερματισμό της λιτότητας θα έχουν και άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία. “Ή ακόμα χειρότερα μια τέτοια εξέλιξη θα ενίσχυε τη θέση λαϊκίστικών κομμάτων δεξιών και αριστερών σε Γαλλία και Ιταλία που δεν είναι κατά της λιτότητας αλλά κατά της συμμετοχής στην ευρωζώνη”, προσθέτει. 

Καταλήγοντας ο Economist αναφέρει πως σε κάθε περίπτωση “η Ελλάδα θα αναγκάσει την Ευρώπη σε ορισμένες δύσκολες επιλογές. Με λίγη τύχη θα μπορούσαν να έχουν θετική έκβαση. Ίσως οι Έλληνες ψηφοφόροι να ζουν σε έναν απατηλό παράδεισο αν πιστεύουν πως ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κάνει όσα λέει, αλλά και οι Γερμανοί εξίσου πρέπει κάποια στιγμή να δουν τις συνέπειες της εμμονής τους. Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης του ευρώ, οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν κολλήσει σε σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, εμφανίζοντας εξαιρετικά υψηλή ανεργία.  Όταν οι πολιτικές έχουν τέτοιο αποτέλεσμα, η επανάσταση των ελλήνων ψηφοφόρων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τόσο προβλέψιμη όσο και δικαιολογημένη”.

“Αν η κ. Μέρκελ συνεχίζει να αντιτάσσεται σε κάθε προσπάθεια για μια αναπτυξιακή αρχή, θα καταδικάσει την Ευρώπη σε μια χαμένη δεκαετία ακόμη πιο εξουθενωτική από την Ιαπωνία στη δεκαετία του 1990. Αυτό σίγουρα θα προκαλέσει μια λαϊκίστικη αντίδρασε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Και είναι δύσκολο να φανταστούμε πως θα μπορέσει να επιβιώσει το ενιαίο νόμισμα σε αυτές τις συνθήκες. Ο μεγαλύτερος χαμένος στη διάλυση της ευρωζώνης θα ήταν η ίδια η Γερμανία”.