Εάν η μία, και μεγάλη, κρίση στην Ευρώπη είναι η ενεργειακή, η δεύτερη δεν απέχει πολύ από το να είναι δημοσιονομική. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν δαπανήσει μέχρι τώρα πάνω από 300 δις ευρώ σε μέτρα για την άμβλυνση των συνεπειών της πληθωριστικής καταιγίδας, οι αγορές δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι αυτό το νέο κύμα δημοσιονομικής χαλάρωσης μετά την πανδημία, το κόστος δανεισμού ειδικά των χωρών της ευρωπεριφέρειας ανεβαίνει σταθερά και επικίνδυνα, και ο ΔΝΤ ήρθε πρώτο να προειδοποιήσει για την απειλή νέας κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

Το, φαινομενικά, παράδοξο είναι πως το Ταμείο δεν προτείνει να αντιμετωπιστεί η απειλή με τα παλιά, συμβατικά εργαλεία λιτότητας, αλλά με την αναθεώρηση του δημοσιονομικού « γύψου» του Συμφώνου Σταθερότητας και με την έκδοση ευρωομολόγων. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος της ανοιχτής κόντρας που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Γερμανία.