Τετάρτη, 7 Οκτώβρη. Η ιστορική μέρα της απόφασης της καταδίκης των χρυσαυγιτών νεοναζί ως εγκληματική οργάνωση έχει επιτέλους έρθει. Χρειάστηκαν 5,5 χρόνια μάχης εντός του δικαστηρίου για τη δικαίωση των θυμάτων των φασιστών της Χρυσής Αυγής, πολλά περισσότερα έξω στο δρόμο.

Στο δρόμο, έξω από το Εφετείο, γράφτηκε και μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές του αντιφασιστικού κινήματος στην Ελλάδα, η στιγμή που ακούστηκε από τα μεγάφωνα, έξω από τη δικαστική αίθουσα, η φράση «Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση». Η πλημμυρισμένη από κόσμο λεωφόρος Αλεξάνδρας άρχισε να πάλλεται και κραυγές δικαίωσης, ουρλιαχτά χαράς αλλά και δάκρυα, πολλά δάκρυα, κατέκλυσαν την ατμόσφαιρα, λίγα δευτερόλεπτα πριν καλυφθεί από ένα άσπρο, θολό σύννεφο.
 
Το σύννεφο αυτό που ήρθε να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος την ιστορική αυτή στιγμή, έχει τη σφραγίδα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, του υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη που αποφάσισε, με οργανωμένο σχέδιο και χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό από επεισόδια, να στερήσει το δικαίωμα στους πανηγυρισμούς από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν έξω από το Εφετείο ζητώντας δικαίωση για τα θύματα της Χρυσής Αυγής, με ριπές από αύρες και εκτεταμένη χρήση χημικών. 

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έσπευσε να δημιουργήσει ένα άλλο αφήγημα για την απρόκλητη αστυνομική επίθεση, κάνοντας λόγο για 600(!) άτομα που υποδέχτηκαν την απόφαση, με 150(!) μολότοφ, πέτρες και φθορές σε αστυνομικά οχήματα, μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Twitter, ενώ παράλληλα είπε πως η Αύρα χρησιμοποιήθηκε «για να αποφύγει η αστυνομία τα χημικά» ενώ η αστυνομία «αναγκάστηκε σε περιορισμένη χρήση». Αδιαμφισβήτητη ήταν και η πλήρης κάλυψή του από τα χείλη του κυβερνητικού εκπροσώπου. 

Διαφορετική θέση από την πραγματικότητα είχε και στην περίπτωση της μαζικότητας της συγκέντρωσης η ΕΛΑΣ. Η αναφορά της για 20.000 συγκεντρωμένους έξω από το Εφετείο, είναι κάτι παραπάνω από αμφιλεγόμενη. 

«Στις 11.55 ώρα, περίπου 10 λεπτά μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Εφετείου Αθηνών, και ενώ η πολυπληθής – 20.000 άτομα τουλάχιστον – συγκέντρωση διαλυόταν, αστυνομικές δυνάμεις δέχθηκαν επίθεση με μολότοφ,  πέτρες και άλλα αντικείμενα από περίπου 600 άτομα, στη συμβολή των οδών Κ. Λουκάρεως και Λ. Αλεξάνδρας», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της αστυνομίας. 

Η ερευνητική ομάδα «Disinfaux Collective», χρησιμοποιώντας ένα από τα διαθέσιμα βίντεο στα social media δημιούργησε ένα πανόραμα για τον υπολογισμό της συγκέντρωσης, βάσει του εμβαδού που καταλάμβανε η συγκέντρωση, από τη γωνία Ασκληπιού και Λ.Αλεξάνδρας μέχρι και λίγο μετά την οδό Δημ. Σούτσου, ενώ καταγράφηκε και ο κόσμος που υπήρχε συγκεντρωμένος στο στενό της Λουκάρεως απέναντι από το Εφετείο. Με μια συντηριτική εκτίμηση που ορίζει την πυκνότητα της συγκέντρωσης στα 3 άτομα ανά τετραγωνικό, η ερευνητική ομάδα καταλήγει ότι στη συγκέντρωση συμμετείχαν τουλάχιστον 75.000 άτομα.

Με την κυβερνητική «γραμμή» περί επεισοδίων να είναι σε πλήρη εξέλιξη σε social media και τηλεπαράθυρα, η ΕΛΑΣ κατάφερε με έναν εντυπωσιακό τρόπο να αυτοδιαψευστεί. Τον σάλο που ακολούθησε τις δηλώσεις Χρυσοχοΐδη ακολούθησε η δημοσιοποίηση 27 φωτογραφιών από τα υποτιθέμενα επεισόδια. Σε καμία από αυτές δεν φαίνεται κάποια μολότοφ, ενώ το άτομο που φέρεται από την ΕΛΑΣ να κρατάει συσκευή ασετιλίνης και να «επιχειρεί να πυρπολήσει κλούβες των ΜΑΤ», από τις ίδιες φωτογραφίες, φαίνεται να κρατάει… πυροσβεστήρα.

Ακόμα και μέσα από τα πλάνα τα οποία μετέδιδε η ΕΡΤ την ίδια ώρα με την κάμερα στραμμένη στη συμβολή Λουκάρεως και Λ. Αλεξάνδρας, είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που είδαν που είδαν στους δέκτες τους συνάδελφοι στην αίθουσα σύνταξης και χιλιάδες τηλεθεατές στους δέκτες τους, ήταν η εικόνα της αύρας της αστυνομίας να ακολουθεί πιστά την κατασταλτική εντολή της πολιτικής ηγεσίας μην αφήνοντας κανένα περιθώριο σε πανηγυρισμούς. 

Η κυβέρνηση είχε επιλέξει την αυτογελοιοποίηση φορώντας έναν αταίριαστο αντιφασιστικό και αντιφατικό γαλάζιο μανδύα, προσπαθώντας να πείσει ότι της αναλογεί κομμάτι της μεγάλης νίκης. Σ’ αυτό δε θα επέτρεπε αντιδράσεις του κινηματικού ρεπορτορίου, όπως έχει μια μεγάλη διαδήλωση, και θα έπρεπε πάραυτα να διαλυθεί η συγκέντρωση για να δοθεί έμφαση στις δηλώσεις που απήυθυνε ο πρόσφατα αντιφασίστας πρωθυπουργός, αλλά και στις προκλητικές κατηγορίες που εξαπέλυσε εκ νέου ο σερίφης – υπουργός, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. 

Δυστυχώς για την ΕΛΑΣ και τον Χρυσοχοΐδη, η πραγματικότητα διαφωνεί με το αφήγημά τους, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από σειρά βίντεο και φωτογραφιών, καθώς και μαρτυρίες που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας. Χαρακτηριστική περίπτωση η ανάρτηση του Γιώργου Αυγερόπουλου στην οποία αναφέρει τι συνέβη εκείνη τη στιγμή, ενώ παραθέτει και σχετικό οπτικοκουστικό υλικό από το σημείο. 

Το Κουτί της Πανδώρας παραθέτει μια σειρά από μαρτυρίες δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ σχετικά με τα γεγονότα της 7ης του Οκτώβρη…

«Διέλυσαν μέσα σε 10 λεπτά αυτή τη μεγαλειώδη και ειρηνική συγκέντρωση»

Ώρα 07.45. Βρίσκομαι ήδη έξω από το Εφετείο μαζί με πολλούς συναδέλφους, τόσο από εγχώρια όσο και από ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι μεν που περιμένουν να περάσουν στην αίθουσα του δικαστηρίου έχουν το παράπονο ότι δε θα μοιραστούν την ιστορική στιγμή με τους χιλιάδες που αναμένεται να δώσουν το παρών, οι δε που θα μέναμε με τους χιλιάδες ότι δεν θα ακούσουμε την ετυμηγορία δια στόματος της προέδρου, Μαρίας Λεπενιώτη. «Οι Ναζί στη Φυλακή» και «Δεν είναι αθώοι» τα κεντρικά συνθήματα που κατακλύζουν σταδιακά τους δρόμους πέριξ του Εφετείου. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι καταφθάνουν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αποφασισμένοι να ακουστούν. «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον». Πανό, πλακάτ, μπλουζάκια, ακόμη και μάσκες προστασίας έχουν τυπωμένα αντιφασιστικά μηνύματα ή στίχους του Killah P. «Τον Παύλο δε φιμώσατε, μας τραγουδάει ακόμα». Νέοι άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, καλλιτέχνες, αντιπροσωπείες κομμάτων, συλλογικότητες κι οργανώσεις, οικογένειες με μικρά παιδιά. Όλοι διαδηλώνουν ειρηνικά, φωνάζουν ρυθμικά, τραγουδούν το Σιγά μη φοβηθώ που ακούγεται από τα μεγάφωνα. Στήνεται μικροφωνική για να μεταφέρει στο πλήθος όσα γίνονται μέσα στην αίθουσα. Το κλίμα έχει κάτι από γιορτή. Ενώ στην πραγματικότητα κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τι θα φέρουν οι αμέσως επόμενες ώρες, η αποφασιστική παρουσία τόσων χιλιάδων ανθρώπων δεν αφήνει περιθώριο γι’ άλλη μαύρη γραμμή στην Ιστορία.

Η αγωνία είναι διάχυτη. Να πάει 11.00 και να ανέβει η έδρα. Στις 11.05 κάνει την εμφάνισή της η πρώτη Αύρα επί της Λουκάρεως και παίρνει θέση σε λιγότερο από 10 μέτρα από τη συμβολή με Αλεξάνδρας. Η κάτι παραπάνω από έντονη αστυνομική παρουσία ενισχύεται. Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που έχω από κάτω. Ένας συνάδελφος ρίχνει σήμα και μπαίνουμε στην γωνιακή πολυκατοικία πάνω από το φαρμακείο Αλεξάνδρας με Λουκάρεως, προκειμένου να ανέβουμε στην ταράτσα. Ώρα 11.17. Η εικόνα από ψηλά είναι συγκλονιστική. Κανείς μας νωρίτερα δεν είχε πλήρη εικόνα του πλήθους. Μικρή αναμονή μέχρι την πρώτη ανακοίνωση για την ενοχή του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, Γιώργου Ρουπακιά. Χειροκροτήματα και πανηγυρισμοί. «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους Ναζί», «Δίκη καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αυτής της συμμορίας της ναζιστικής». Φωνές δυνατές και γροθιές υψωμένες. 

Το ρολόι στο κινητό μου δείχνει 11.53. Μας μιλά ο εκφωνητής: «Την προσοχή σας. Επόμενη ανακοίνωση του Τριμελούς Εφετείου. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση». Ανατριχιαστική στιγμή. Οι χιλιάδες κόσμου ξεσπούν σε πανηγυρισμούς. Ζητωκραυγάζουν. Άλλοι αγκαλιάζονται, άλλοι δίνουν το σύνθημα: «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες». Από το σημείο της ταράτσας που στέκομαι βλέπω 4-5 πλαστικά μπουκάλια να ρίχνονται από κάποιους διαδηλωτές προς τις αστυνομικές κλούβες που είχαν αποκλείσει την πρόσβαση στη Λουκάρεως, μπροστά στο Εφετείο. Λιγότερο από 40 δευτερόλεπτα μετά την ανακοίνωση που έφτασε στα αυτιά μας από τα μεγάφωνα, ακούγεται ένας κρότος κι αμέσως μετά βλέπω την πρώτη ρίψη νερού προς το συγκεντρωμένο πλήθος. Αιφνιδιασμένοι άνθρωποι (όπως φαίνεται και στο βίντεο που παραθέτω) απομακρύνονται ταυτόχρονα προς τρεις διαφορετικές πλευρές. Σπρώχνονται, άλλοι προς την άνοδο και άλλοι προς την κάθοδο της Αλεξάνδρας, πολλοί οπισθοχωρούν προς την επάνω πλευρά της Λουκάρεως. Βλέπω ρίψη χημικών και κρότου λάμψης από την πλευρά της Αστυνομίας. Ορισμένοι διαδηλωτές που φορούν κράνη και βρίσκονται ακριβώς μπροστά στις αστυνομικές δυνάμεις, επιτίθενται με κοντάρια στις κλούβες. Ακολουθεί δεύτερη ρίψη νερού. Δεκάδες καταβρέχονται και τρέχουν να απομακρυνθούν. Ο εκφωνητής καλεί σε ηρεμία: «Είμαστε ήρεμοι. Παραμένουμε στο σημείο. Να απομονωθούν…». Η φωνή του μοιάζει έτοιμη να κλείσει. Η ατμόσφαιρα αρχίζει να μυρίζει δακρυγόνο. Το ρολόι δείχνει 11.54. Ο εκφωνητής συνεχίζει: «Με ηρεμία. Με ηρεμία. Συγκροτούμε… και φωνάζουμε δυνατά συνθήματα». Ακολουθούν ριπές νερού προς όλες τις κατευθύνσεις. «Λευτεριά στον λαό, θάνατος στον φασισμό». Η ΕΛΑΣ συνεχίζει τη ρίψη χημικών που κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Από το μικρόφωνο ακούγεται μια γυναικεία φωνή: «Μας ρίχνουν με τις αύρες».

Σταματάω τη βιντεοσκόπηση και εγκαταλείπω το σημείο καθότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Στις 12.10 επιστρέφω στη γωνία της ταράτσας και βλέπω άδεια και τα δύο ρεύματα της Αλεξάνδρας, καθώς και την επάνω πλευρά της Λουκάρεως. Διμοιρίες των ΜΑΤ βρίσκονται πλέον παραταγμένες κάθετα στη Λεωφόρο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι διέλυσαν μέσα σε 10 λεπτά αυτή τη μεγαλειώδη και ειρηνική συγκέντρωση. Αδυνατώ να καταλάβω από πού έφυγαν τόσες χιλιάδες κόσμου, πού κατευθύνθηκαν για να ανασάνουν πάλι με ασφάλεια. Επόμενη σκέψη μου πήγε στα παιδιά και στους ηλικιωμένους που είχα δει νωρίτερα το πρωί. Φοβήθηκα ότι με το χάος που επικράτησε, με τον τρόπο που απωθήθηκαν, θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να έχει ποδοπατηθεί. 

Ανδρονίκη Τσατσαρώνη – δημοσιογράφος, sputniknews.gr

«Τα ντοκουμέντα δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες»

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει κατ’ επανάληψη στους τίτλους ειδήσεων να γίνεται λόγος για “επεισόδια από αγνώστους που αμαύρωσαν την πορεία”. Είναι ένα από τα old classic κλισέ που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι, άλλοτε ακούσια για να περιγράψουν σκηνικά έντασης και να ξεμπερδεύουν με την ανταπόκρισή τους, άλλοτε ηθελημένα για να υποβαθμίσουν το μέγεθος μιας μεγάλης συγκέντρωσης και να κρατήσουν έξω από τη συζήτηση τα αιτήματα του εκάστοτε κινήματος. 

Σήμερα, θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας παρόμοιας συνθήκης. Μιας ηθελημένης προσπάθειας ν’ αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από την ουσία της συζήτησης για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Μιας προσπάθειας να αντιστραφούν οι εντυπώσεις για τη μεγαλειώδη διαδήλωση και να δοθεί εκείνη ότι “πήγαν πάλι κάποιοι να τα σπάσουν”. Ότι οι διαδηλωτές είναι οι υπεύθυνοι για τη διάλυση της ιστορικής διαδήλωσης έξω από το Εφετείο και όχι οι αύρες που έριχναν αδιακρίτως νερό σ’ ένα πλήθος με σαφή πρόθεση υποχώρησης.

Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα από τη στιγμή της έναρξης των επεισοδίων δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες. Αν κάποιος αμαύρωσε την ιστορική μέρα ήταν η αστυνομία που διέλυσε με προμελετημένο σχέδιο τη διαδήλωση, στέλνοντας για επιδρομή τις αύρες, συνοδευόμενες από ΜΑΤ και ομάδες ΔΕΛΤΑ, δέκα δρόμους μακριά από το Εφετείο, μέχρι το ύψος της οδού Κομνηνών στα Εξάρχεια.  Αν κάποιοι αμαύρωσαν την ιστορική μέρα είναι οι δημοσιογράφοι που παρουσίασαν αυτούσιο το περιεχόμενο της δήλωσης Χρυσοχοΐδη ως ρεπορτάζ. Χωρίς ν’ αλλάξουν ούτε “και”.

Πριν καν προσγειωθεί το πλαστικό μπουκάλι στους αστυνομικούς, η αύρα που βρισκόταν επί της Λουκάρεως, ταμπουρωμένη πίσω από δύο κλούβες, είχε προλάβει ν’ ανοίξει πυρ. Μέσα σε λίγα λεπτά τα χειροκροτήματα για τις αποφάσεις σε βάρος των ναζιστών, σκέπασαν τα δακρυγόνα, οι κρότου-λάμψης, τα χημικά με χρώμα και οι ρίψεις νερού από τις τρεις αύρες που επιστρατεύθηκαν στον δρόμο για την ημέρα. Ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τις αύρες να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καταστολής. 

Καταμεσής του δρόμου, πέτυχα βρεγμένο από πάνω ως κάτω τον Γ. φωτορεπόρτερ της ομάδας του inexarchia.gr. Ήταν ένα από τα δεκάδες “θύματα” των ρίψεων, αν κι ήταν φανερό με την κάμερα ανά χείρας, πώς δεν είχε καμία διάθεση να επιτεθεί στην αστυνομία ή οπουδήποτε άλλου.  

Για την ημέρα κρατώ τα λόγια του ως ένα πολύτιμο συμπέρασμα. Δεν τους αλλάζω ούτε «και»: 

“Λίγα μόλις λεπτά μετά την καταδικαστική απόφαση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, τα γεγονότα μας υπενθύμισαν γιατί πρέπει να μην εφησυχαζόμαστε και να συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους και να παλεύουμε για το δίκαιο. Αύρες κατέβηκαν την Λεωφόρο Αλεξάνδρας ψεκάζοντας τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, προκειμένου να σπάσουν τις ομάδες ανθρώπων που είχαν μαζευτεί για να δώσουν το παρών και να φωνάξουν ότι «ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο». Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους, στις 12.00, οι αύρες έριχναν προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις με τον κόσμο να υποχωρεί λίγα μέτρα, με ανησυχία αλλά χωρίς πανικό, παραμένοντας στα γύρω στενά και στην αρχή της Ιπποκράτους. Η απόφαση λειτουργεί σαν φάρμακο». 

Κώστας Παπαντωνίου, δημοσιογράφος, εφημερίδα Αυγή

Η Αύρα άρχισε να εκτοξεύει απρόκλητα νερό «στα τυφλά»

Το πρωί της Τετάρτης 7/10 βρέθηκα έξω από το κτήριο του Άρειου Πάγου στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να καλύψω τη μεγάλη συγκέντρωση εν αναμονής της ιστορικής απόφασης για την δίκη της Χρυσής Αυγής. Η λεωφόρος ήταν ασφυχτικά γεμάτη, ιδίως στη διασταύρωση με την οδό Λουκάρεως, εκεί βρισκόμουν και την ιστορική στιγμή της ανακοίνωσης πως η ΧΑ αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Ο κόσμος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς στο άκουσμα της. Λιγότερο από 40 δευτερόλεπτα μετά όμως όλα άλλαξαν καθώς η πρώτη από τις τρεις αύρες της ΕΛ.ΑΣ άρχισε “στα τυφλά” να εκτοξεύει απρόκλητα νερό προς το συγκεντρωμένο πλήθος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συνέβαινε το παραμικρό γεγονός, ο παρευρισκόμενος κόσμος, μεταξύ αυτών και πολλά παιδιά, είχε πανηγυρική διάθεση.

Το νερό ακολούθησαν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και ευρεία χρήση δακρυγόνων. Επικράτησε πανικός καθώς ο  κόσμος προσπάθησε να φύγει από το σημείο στριμωγμένος στους κάθετους μικρούς ανηφορικούς δρόμους προς τον Λυκαβηττό όπου εκεί δημιουργήθηκαν ασφυκτικές συνθήκες. Οι αύρες της αστυνομίας ξεκίνησαν ένα κυνηγητό ενός μέρους του κόσμου προς την κάθοδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μέχρι την περιοχή του Πεδίου Άρεως. Έχοντας φωτογραφίσει δεκάδες συγκεντρώσεις αλλά και επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που έγινα μάρτυρας μιας τέτοιου μεγέθους απρόκλητης βίαιης προσπάθειας να διαλυθεί μια ειρηνική συγκέντρωση.

Ορέστης Σεφέρογλου, φωτορεπόρτερ

Είναι θαύμα πώς δεν ποδοπατήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι

Η αντιφασιστική συγκέντρωση ήταν από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών με τέτοιο πρόσημο. Την ώρα που ανακοινώθηκε η απόφαση, βρισκόμασταν με άλλους συναδέλφους σε μια ταράτσα πολυκατοικίας ώστε να βλέπουμε όλη την έκταση της συγκέντρωσης. Ο εκφωνητής στη μικροφωνική που είχε στηθεί, ανακοίνωσε την απόφαση του δικαστηρίου και αμέσως άρχισαν οι πανηγυρισμοί και οι ιαχές. 

Ακριβώς 40 δευτερόλεπτα αργότερα, όπως αποδεικνύει και το βίντεο, οι δυνάμεις της Αστυνομίας άρχισαν να κάνουν χρήση των οχημάτων εκτόξευσης νερού, καθώς και δακρυγόνων, χωρίς να έχουν δεχτεί πρόκληση. Συγκεκριμένα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, άδεια μπουκάλια νερό, εκτοξεύτηκαν από ελάχιστους προς τις κλούβες των ΜΑΤ και η απάντηση της Αστυνομίας ήταν η άμεση διάλυση της συγκέντρωσης. Είναι θαύμα το γεγονός πως παρά την αποπνικτική ατμόσφαιρα, τόσες χιλιάδες άνθρωποι δεν ποδοπατήθηκαν προσπαθώντας να γλιτώσουν από τα χημικά. Τα όσα ακολούθησαν, με τις μάχες λίγων με τα ΜΑΤ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσουν την Αστυνομία, καθώς ήταν εκείνη που πυροδότησε την κατάσταση, πέραν πάσης αμφιβολίας. Όπως και άλλοι συνάδελφοι, έτσι και εγώ, έχω καταγράψει σε βίντεο που δημοσιεύτηκε στο NEWS 24/7, την χρονική απόσταση από την ανακοίνωση της απόφασης και την επιχείρηση διάλυσης της συγκέντρωσης από τις αστυνομικές δυνάμεις. 

Μάνος Φραγκιουδάκης, δημοσιογράφος, news247.gr 

«Αγκάθι για τα σχέδια της κυβέρνησης οι 100.000 που πέρασαν από τη διαδήλωση»

Στην Ιστορία δεν είναι πολλές οι στιγμές που μπορείς να κάνεις αναλογίες με άλλες εποχές χωρίς να αστοχήσεις. Η στιγμή της καταδίκης ήταν μία από αυτές τις λίγες στιγμές που περνούν μπροστά σου εικόνες σε ταινίες και ντοκιμαντέρ. 

Και έτσι όπως ζούσαμε την ανακοίνωση από ψηλά μου θύμισε τα πλάνα από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν στην φορτισμένη ατμόσφαιρα του 1974 απλώνεται μια ανατριχιαστική δυναμική την ώρα που απαγγέλει ο Γιάννης Ρίτσος. 

«Ο Γεροτυφλοπόντικας της Ιστορίας» έσκαψε πολύ και εμφανίστηκε ξανά μπροστά μας. 

Πολλά μπορεί να γράψει κανείς εν είδει πολιτικής ανάλυσης για το τι σημαίνει η στιγμή και πως θα αντιδράσουνε οι δρώντες από εδώ και πέρα. Για τις επιλογές καταστολής που θα προσπαθήσει να ξεκλειδώσει η κυβέρνηση, για τις «πολιτικές αυταπάτες» που ενδεχομένως εμπνέει μια δικαστική απόφαση. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το νέφος σκέψεων το διέλυσε αμέσως η Ελληνική Αστυνομία με τις αύρες της δίνοντας μια πολύ σαφή απάντηση. Φυσικά είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως τα δυο μπουκαλάκια νερό που πετάχτηκαν ήταν τέτοιος κίνδυνος για τη Δημόσια Τάξη που θα έπρεπε να διαλυθεί μια συγκέντρωση. Πιο δύσκολο και από το να υποστηρίξεις ότι πετάχτηκαν 150 μολότοφ, όπως αποτύπωσε με έμπνευση Χολυγουντιανού σεναριογράφου ο Υπουργός μας.

Τα αντανακλαστικά της (πάντοτε εντεταλμένης από την κυβέρνηση) ελληνικής αστυνομίας και οι δηλώσεις των κυβερνητικών ενώνονται με μια υπόγεια σαφή γραμμή. Δεν έκαναν καν τον κόπο να υποδυθούν μια ευχαρίστηση για αυτή την δημοκρατική διαδικασία δεκάδων χιλιάδων πολιτών που συγκεντρώνονται ενάντια στον φασισμό.
Ο Μητσοτάκης πρόλαβε να ψελλίσει κάτι για δύο άκρα, ο Χρυσοχοΐδης διακινούσε fake news και ο Κικίλιας που δεν έχει πει κουβέντα για την επικινδυνότητα για τους κλειστούς χώρους των ΜΜΜ, σε μια τέτοια ιστορική στιγμή βρήκε να πει μονάχα ότι μια συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο είναι επικίνδυνη για την πανδημία.

Προφανώς οι 100.000 άνθρωποι1 που πέρασαν από τη συγκέντρωση και τα εκατομμύρια που περίμεναν με κομμένη την ανάσα είναι ένα αγκάθι για τα σχέδια της κυβέρνησης. Εκ των υστέρων η κυβέρνηση θα βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση αν το πράγμα είχε γίνει αλλιώς.

Αν δεν υπήρχαν τα βίντεο με τον Μπαλτάκο, αν δεν είχανε βγει τα SMS προς τη Χρυσή Αυγή και φυσικά οι Δικηγόροι πολιτικής αγωγής αν αντί να ξηλώνουν καθημερινά κι άλλο το πουλόβερ και να μιλούν για τις σχέσεις Χρυσής Αυγής με αστυνομία, εφοπλιστές και κυβερνήσεις, μιλούσαν μόνο για την υποτιθέμενη ουδετερότητα της Δικαιοσύνης. Οι κυβερνητικοί θα προτιμούσαν η δίκη να μην καλυπτόταν καθημερινά από αυτούς που καλύφθηκε, αλλά μια στο τόσο απ’τα μεγάλα ΜΜΕ. Θα προτιμούσαν να έχει καταγραφεί στην ιστορία ότι την Παιδική Χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα δεν την ανοίξαν στα παιδάκια οι αντιφασίστες αλλά το ελληνικό κράτος. Θα προτιμούσαν η ιστορία να μην έχει γράψει πως τα εργατικά δικαιώματα στο λιμάνι τα υπεράσπισαν οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, απέναντι στους εφοπλιστές και στους ναζί.

Και φυσικά θα προτιμούσαν οι άνθρωποι να περιμένουν φρόνιμα την απόφαση στην τηλεόρασή τους αντί να περικυκλώνουν βλάσφημα τον «ναό της Δικαιοσύνης». Μόνο που τα παραπάνω δεν συνέβησαν και έτσι η κυβέρνηση όσο και αν έχει τα δικά της σχέδια θα δυσκολευτεί να εκμεταλλευτεί την έκβαση.

Ή μάλλον για να το πούμε αλλιώς, όσο και αν σχεδιάζουν πχ. να δικάσουν ως εγκληματική οργάνωση τον Ρουβίκωνα, όλοι καταλαβαίνουν πως ο Ρουβίκωνας ήταν απέναντι στους φασίστες, όταν η ΝΔ ήτανε μαζί τους. Και αυτή η κοινωνική νομιμοποίηση είναι το καλύτερο διαβατήριο για να τα βάλεις με τα σχέδια της ΓΑΔΑ.

Αυτό που συνέβη έχει και μερικές ακόμα όψεις. Το κράτος χάνει τον αντίπαλο του κινήματος στο δρόμο. Οι φασίστες δεν θα εξαφανιστούν. Όμως χάνουν έδαφος δεκαετιών. Ο Βελόπουλος είναι καλός για να πουλά αλοιφές αλλά δεν μπορεί να προετοιμάσει μαζική κινητοποίηση ανθρώπων. Ούτε μπορεί να οργανώσει δουλειά βάσης και βίαιες αντιπαραθέσεις. Ο γαιοκτήμονας που πυροβολεί στην Μανωλάδα, και τα καμένα βούρλα που δεν δίνουν φαγητό σε ασυνόδευτα παιδιά δεν θα έχουν ένα «νόμιμο πολιτικό κόμμα» για να διοχετεύουν την ισχύ τους και αυτό με τη σειρά του να τους επιστρέφει πόρους και συμβάλει στην συγκρότηση της ταυτότητάς τους. Τα τάγματα εφόδου θα αργήσουν πολύ να ξαναυπάρξουν και να εγγυώνται την παρουσία των ρατσιστών. Αυτό θα μπορεί να το πράξει μονάχα η Ελληνική Αστυνομία κάτι που σημαίνει πολιτικό κόστος, όπως είδαμε στην πλατεία Βικτωρίας. 

Επίσης, μετά την καταδίκη αστυνομικού για συνεργασία με την εγκληματική οργάνωση η Ελληνική Αστυνομία θα δυσκολευτεί να παρέχει άμεσα προστασία στους ναζί. Παράγοντας πολύ σημαντικός για τους χρυσαυγίτες με δεδομένο το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η υπόγεια συνεργασία του κράτους για την ανάπτυξή τους.

Η Χρυσή Αυγή φτάνει στο τέλος της. Αν είχε καθίσει στο εδώλιο από τις πρώτες επιθέσεις της, σήμερα ο Λουκμάν και ο Παύλος Φύσσας θα ήταν ακόμη ζωντανοί.

Η κυβέρνηση δεν απάντησε με δακρυγόνα σε δυο μπουκάλια νερό. Απάντησε με καταστολή σε μερικές πολύ απλές αλλά βασανιστικές ερωτήσεις που καίνε ακόμα τόσο, όσο την στιγμή που πρωτοδιατυπώθηκαν. 

Που ψιθύριζε κάθε στόμα την ημέρα εκείνη. Την καταλάβαινες σε κάθε βλέμμα.

Γιατί δεν δικάστηκαν πιο πριν; 

Γιατί ο Φύσσας και ο Λουκμάν δεν ζουν; 

Ποιοι βοήθησαν την εγκληματική οργάνωση να τη γλυτώνει; 

Πότε και πώς θα δικαστούν όλοι αυτοί;

Πρόκειται για ερωτήσεις που όσο νερό και ρίξουν οι αύρες του Κράτους οι ευθύνες που κουβαλάν δεν ξεπλένονται εύκολα. Και μπορούν να απαντηθούν μονάχα στις μεγάλες σελίδες της Ιστορίας…

Χρήστος Αβραμίδης, δημοσιογράφος, υποψήφιος διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών 

Πηγή: koutipandoras.gr