Η κυβέρνηση επιμένει ότι το δημόσιο σύστημα υγείας αντέχει παρόλο που πιέζεται ασφυκτικά. Αλλά η πραγματικότητα τη διαψεύδει.

Εκπρόσωποι του υγειονομικού προσωπικού, οι μόνοι αξιόπιστοι μάρτυρες, καταγγέλλουν ότι δεκάδες άνθρωποι διασωληνώνονται εκτός ΜΕΘ και περιμένουν να βρεθεί το κρεβάτι στο οποίο μπορεί να σωθούν. Οταν βρίσκεται δεν χωρούν όλοι όσοι το χρειάζονται. Κάποιοι, οι τυχεροί, προηγούνται και οι άλλοι μένουν πίσω και συχνά χάνουν τη ζωή τους περιμένοντας.

Είναι εξηγήσιμο γιατί η κυβέρνηση δεν παραδέχεται την αδυσώπητη αλήθεια. Η προστασία της ζωής και της υγείας είναι αυτονόητη υποχρέωσή της. Και αν δεν την εκπληρώνει, ευθύνεται. Ιδιαίτερα όταν αποτελεί πολιτική απόφαση να μην επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας της υγείας στο σύνολό του. Και όταν για ιδεολογικούς λόγους, από απέχθεια στο δημόσιο σύστημα υγείας, δεν φρόντισε να καλύψει τις ελλείψεις προσωπικού ειδικά στις ΜΕΘ.

Οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις νοσοκομειακών γιατρών και εκπροσώπων εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία είναι συγκλονιστικές. Μιλούν για  ανθρώπους που χάνονται ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν. Και γι αυτό διώκονται, εκφοβίζονται, απαξιώνονται.

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

• Ποιος αποφασίζει τη σειρά εισαγωγής στη ΜΕΘ; Ο γιατρός και ποιος γιατρός; Ενας ή πολλοί;
• Με ποια κριτήρια; Ανάλογα με την ηλικία ή τα υποκείμενα νοσήματα;
• Μπορεί να υπάρξει πελατειακού τύπου παρέμβαση για την προτεραιότητα;
• Εάν συγγενείς εκλιπόντος θέλουν να διεκδικήσουν αποζημίωση γιατί ο δικός τους άνθρωπος πέθανε εκτός ΜΕΘ εναντίον ποιου πρέπει να στραφούν;
• Υπάρχει αντικειμενική ευθύνη για την παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματος πρόσβασης στη ΜΕΘ;
• Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν έτσι για να αποφασιστεί επίταξη ολόκληρου του ιδιωτικού τομέα της υγείας;

Η κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να απαντήσει, ούτε καν να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Στη διάρκεια του εορταστικού διημέρου για την επέτειο 200 χρόνων από το 1821 οι θάνατοι θα πνιγούν στα ταρατατζούμ και όλοι μαζί θα παρακολουθήσουμε μια παρέλαση υποκρισίας και αποπροσανατολισμού.

Οι ήρωες της γενιάς μας είναι αυτοί που δίνουν τη μάχη στα δημόσια νοσοκομεία. Εξουθενωμένοι, χαμηλά αμειβόμενοι, αντιμέτωποι με φοβερές ελλείψεις και δυσκολίες, εγκαταλειμμένοι από ένα σύστημα εξουσίας που κορδώνεται στην εξέδρα των επισήμων και αναζητά στο κλέος του παρελθόντος άλλοθι για την οδύνη του παρόντος.