Οι μουσικοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες είναι σκληρά εργαζόμενοι επαγγελματίες και μισθωτοί όπως ή συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου και είναι απαράδεκτη η μη χορήγηση του επιδόματος σε αυτόν τον κλάδο, σημειώνει σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα, ο μουσικός Δημήτρης Μυστακίδης.

Ads

Ολόκληρη η ανάρτηση έχει ως εξής:

Δουλεύω επαγγελματικά από το 1987. Τότε κόλλησα τα πρώτα «μουσικά» ένσημα. Βαρέα και ανθυγιεινά τότε. Πάνε 33 χρόνια. Και τότε δουλεύαμε πολύ…

Μια φυσιολογική σεζόν ξεκινούσε αρχές Σεπτέμβρη και πολλές φορές έφτανε μέχρι τα μέσα Ιούνη. Μέχρι τον Γενάρη δουλεύαμε επταήμερα.

Ads

Το πρώτο ρεπό γινόταν μετά την γιορτή των Φώτων και συνεχίζαμε με εξαήμερα μέχρι το τέλος της σεζόν. Το καλοκαίρι είτε περιοδείες είτε σε καλοκαιρινά μαγαζιά.

Εκτός από τα ένσημα της κανονικής δουλειάς κολλούσαμε ένσημα και για τις αμοιβές μας από την δισκογραφία (ναι τότε υπήρχε και αυτό) αλλά και από τις αμοιβές μας από τις συναυλίες. Σ’ αυτές τις δουλειές πληρωνόμασταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών (ναι είχαμε και απ’ αυτό γιατί τότε δεν υπήρχε το νταβατζιλίκι των 650 ευρώ ούτε πληρώναμε εισφορές σε δύο ταμεία. Εφ’ όσον είχαμε κύρια ασφάλιση το ΙΚΑ δεν μας υποχρέωναν να πληρώνουμε και ΤΕΒΕ. Απίστευτο;) Υπήρχαμε και λειτουργούσαμε σαν κανονικοί επαγγελματίες.

Άσχετα εάν οι παραδοσιακοί μαλάκες (τράπεζες) ακόμη και τότε μας αντιμετώπιζαν σαν να μην υπάρχουμε.

Στις αμοιβές από τα δελτία παροχής έμπαιναν ένσημα ανάλογα της αμοιβής. Εάν η αμοιβή από μια συναυλία ήταν πχ 1000 δραχμές και το τεκμαρτό μεροκάματο του μουσικού ήταν 100 δρχ, παίρναμε μαζεμένα άλλα 10 ένσημα. Μπορεί δηλαδή σε μια χρονιά να κολλούσαμε και 600 ένσημα. Μπορεί να φαίνεται παράλογο αλλά έτσι ήταν. Θυμάμαι τον Παπάζογλου που μου έλεγε ότι είχε χιλιάδες ένσημα από τις πωλήσεις των δίσκων. Φυσικά δεν του φάνηκαν χρήσιμα πουθενά. Ούτε και σε εμένα ακόμη. Με εξαίρεση ένα στεγαστικό δάνειο που πήρα από τον ΟΕΚ.

Έχω λοιπόν ΠΟΛΛΑ ένσημα.

Παρόμοια ιστορία φαντάζομαι έχουν πολλοί μουσικοί της γενιάς μου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί σε πολλούς «ορθολογιστές» συνανθρώπους μας φαίνεται ότι δεν κάνει καμία εντύπωση που η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών δεν παίρνει το έκτακτο βοήθημα. Μη σας πω ότι το βλέπουν και φυσιολογικό. «Σιγά μωρέ την δουλειά που κάνουν!» Είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί το έχουν σκεφτεί. Όλα τα παραπάνω τα έγραψα για να δείξω το αυτονόητο. Ότι οι μουσικοί είναι εργαζόμενοι όπως όλοι οι άλλοι!

Που έχουν πληρώσει φόρους, και ασφαλιστικές εισφορές όπως όλοι οι άλλοι! Ίσως και παραπάνω από τους άλλους. Και αν κάποιοι απ τους νεότερους δεν έχουν προλάβει να πληρώσουν, το έχουν κάνει οι παλιότεροι.

Το πρόσφατο παράδειγμα της απόσυρσης αυτού του εκτρώματος που ονομάστηκε τηλεκατάρτιση, δείχνει ότι η μαζική κατακραυγή της αδικίας φέρνει αποτελέσματα.

Παρ’ όλο που από το 2010 ανήκω στο μόνιμο προσωπικό του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων δεν έπαψα ποτέ να θεωρώ τον εαυτό μου εργάτη μουσικό.

Δεν δικαιούμαι να πάρω το βοήθημα και είναι λογικό αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να το πάρουν οι συνάδελφοί μου μουσικοί και όλοι οι εργαζόμενοι στο θέαμα ακρόαμα.

Η μη χορήγηση του επιδόματος στους μουσικούς αλλά και γενικότερα σε όλους τους εργαζόμενους στο θέαμα – ακρόαμα χωρίς γελοίους όρους και προϋποθέσεις, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και αντίθετη με πολλά άρθρα του συντάγματος που κάνουν λόγο για ισότητα και για ίση αντιμετώπιση των πολιτών αυτής της χώρας.

Σταθείτε δίπλα τους.

(Για να σας πω την αλήθεια νομίζω ότι οι αρμόδιοι δεν έχουν ιδέα για την επαγγελματική πραγματικότητα που βιώνουν όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια)

Πάμε Γιοβάν!