Νηστικοί πηγαίνουν στο σχολείο τουλάχιστον 100 μαθητές δημοτικών σχολείων της Καλαμάτας χωρίς να έχουν χρήματα για να αγοράσουν κάτι να φάνε, σύμφωνα με την Ένωση Γονέων Καλαμάτας, που συγκέντρωσε στοιχεία από διευθυντές σχολείων. Της Τζούλιας Λιακοπούλου.

Ads

Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τραγικές καταστάσεις υποσιτισμένων μαθητών και προσπαθούν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν, άλλοτε προσφέροντας ένα κουλούρι και άλλοτε προσφέροντας φαγητό στις άπορες οικογένειες.

Η σοβαρότητα της κατάστασης αποτυπώνεται ακόμη και στις εκθέσεις των μαθητών. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα μιας μαθήτριας που έγραψε πως: «Το μόνο που θέλω είναι μια δουλειά για τη μανούλα μου για να έχουμε ψωμί να φάμε και παπούτσια να φορέσουμε»!

Κατάντια και συνάμα θλίψη! Ενώ το κοριτσάκι θα έπρεπε να απολαμβάνει την ανεμελιά της παιδικής του ηλικίας ζει με την αγωνία να βρει η μητέρα ου μία δουλειά προκειμένου να μπορέσουν να ζήσουν!!!

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθερία» τραγική είναι η κατάσταση στο Δημοτικό Σχολείο Ασπροχώματος, όπου πάνω από το 50% των μαθητών δεν έχει ούτε κολατσιό, ούτε μεσημεριανό. Σύμφωνα με την διευθύντρια, από το Σεπτέμβριο μέχρι τώρα έχουν λιποθυμήσει από την πείνα 5 μαθητές.

Προβλήματα σε μικρότερο ποσοστό παρατηρούνται και σε σχολεία του κέντρου. Στο 3ο Δημοτικό Σχολείο για παράδειγμα, το 8% έως 10% των παιδιών δεν έχει κολατσιό, ενώ η δουλειά στο κυλικείο έχει μειωθεί κατά 70% αφού πολλά παιδιά δεν έχουν πλέον χαρτζιλίκι.

Μικρότερο ποσοστό μαθητών υποσιτίζεται στο 21ο Δημοτικό Σχολείο, ενώ στην περιοχή της Αγίας Τριάδας, σύμφωνα με γονείς, 5 -6 ντόπιες οικογένειες μικρών μαθητών αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα και στα παιδιά προσφέρεται πρωινό από ανθρώπους που το έχουν αναλάβει εθελοντικά.

Τόσες αθώες ψυχές θυσιάστηκαν για ποιο λόγο, για ποιον αγώνα; Ποιος ή ποιοι θα μπορέσουν να αντικρύσουν όλα αυτά τα παιδιά, που βλέπουν το μαύρο μέλλον τους να βρίσκεται προ των πυλών και να τους εξηγήσουν γιατί τα οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση; Ποιοι;

Όσο για μας… Κατά καιρούς μας «πλημμυρίζει» μια επιθυμία ν’ απλώσουμε την «επανάστασή μας» και να αφυπνίσουμε τόσο τους άλλους, όσο και τον εαυτό μας, αλλά «εξαναγκαζόμαστε» να εφαρμόσουμε αυτά που μας κηρύττουν οι εντολοδόχοι μας – εγχώριοι και ξένοι… Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτήν τη χώρα που δεν συναισθάνονται ότι ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;