Λέτε να υπάρχει ακόμα σφυγμός; Να υπάρχει κάποια ύστατη ευκαιρία; Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο έκρυβε μια τριπλή έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Ο θιασώτης της απορριπτικής γραμμής  κ. Χριστοδουλίδης, πρώην υπουργός Εξωτερικών  και συνυπαίτιος για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά δεν θα κάνει τον υγιεινό περίπατο που νόμιζε ότι του εξασφάλιζαν οι μετρήσεις και η υπόγεια αλλά πολύ ουσιαστική  στήριξη του Προέδρου Αναστασιάδη.

Αντιθέτως ο υποψήφιος της επανένωσης και υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ Ανδρέας Μαυρογιάννης ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και με ποσοστό κοντά στο 30% και μόλις 2,4% πίσω από τον προπορευόμενο πέρασε στον δεύτερο γύρο.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του το κόμμα της κεντροδεξιάς, το κόμμα του Γλαύκου Κληρίδη, έμεινε εκτός της διεκδίκησης γιατί ο Πρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ και υποψήφιος κ. Αβερωφ Νεοφύτου τερμάτισε τρίτος.

Ο κ. Νεοφύτου ήταν στην εκ των πραγμάτων δύσκολη θέση να εμφανίζεται ως επίδοξος συνεχιστής της πολιτικής και κληρονομιάς Αναστασιάδη – επίτιμου Προέδρου του ΔΗΣΥ- την ώρα που όλοι αντιλαμβάνονταν ότι αυθεντικός συνεχιστής της πολιτικής Αναστασιάδη ήταν ο κ. Χριστοδουλίδης.

Με πιο μετριοπαθείς απόψεις  για το Κυπριακό από τους κ.κ  Χριστοδουλίδη και Αναστασιάδη -προσωπικά ο ίδιος κατά την γνώμη μου είναι πιο κοντά στις απόψεις Μαυρογιάννη- ο κ. Νεοφύτου εγκλωβίστηκε από τον ρόλο του σε αυτή την στενάχωρη θέση.

Φυσιολογικά οι ψηφοφόροι κινήθηκαν προς τις δυο άλλες καθαρές επιλογές. Για μια ακόμα φορά δυο κατ όνομα πλέον κεντρώα και σοσιαλιστικά αλλά επί της ουσίας οπορτουνιστικά και εθνικιστικά κόμματα με παράδοση  περίεργων ωφελιμιστικών συμμαχιών, όπως το ΔΗ.ΚΟ και η ΕΔΕΚ  παίζουν δυσανάλογα μεγάλο ρόλο  σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος τους.

Όπως έχουν τα πράγματα και με δεδομένο ότι η πλειοψηφία του 6% των ψηφοφόρων του ΕΛΑΜ (Χρυσή Αυγή Κύπρου) λογικά θα στραφούν προς τον απορριπτικό Χριστοδουλίδη, η μόνη πιθανότητα για εκλογή του υποψηφίου της περνάει από μια γενναία στάση της πλειοψηφίας  των ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Συναγερμού.

Προς την αντίθετη κατεύθυνση κινείται από το βράδυ της Κυριακής ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Για πολλούς λόγους, που δεν εξαντλούνται στην ανάγκη συνέχισης της αδιέξοδης απορριπτικής γραμμής του στο Κυπριακό, αλλά άπτονται και σκοτεινών πλευρών εσωτερικής πολιτικής που τον αφορούν προσωπικά.

Περιμένουμε, λοιπόν, όλοι την απόφαση των οργάνων του Δημοκρατικού Συναγερμού και του ίδιου του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο τελευταίος μέχρι στιγμής διατηρεί ένα σταθερό μέτωπο απέναντι σε αυτόν που αποκαλεί «διασπαστή» της παράταξης.

Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος και αυτή μου την απαισιοδοξία την τροφοδοτεί η πολιτική ιστορία του νησιού. Η χρόνια αδυναμία των δυο μεγάλων κομμάτων, του αριστερού ΑΚΕΛ και του κεντροδεξιού ΔΗ.ΣΥ να συνεννοηθούν για λύση στο Κυπριακό, παρά την εγγύτητα των απόψεων τους για αυτό καθεαυτό το θέμα.

Ενώ αμφότεροι στα λόγια αναγνώριζαν την προτεραιότητα της επίλυσης  του «εθνικού θέματος», μόλις η λύση έφτανε σε απόσταση επαφής, κυριαρχούσαν ζητήματα, επιδιώξεις και φιλοδοξίες εσωτερικής πολιτικής ώστε την μια αποτυχία να διαδέχεται η άλλη, να επιπλέουν οι οπαδοί της «μη λύσης», ώσπου επί Αναστασιάδη φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο, ουσιαστικά ένα βήμα πριν την διχοτόμηση και την «λύση» των δυο κρατών.

Ετσι έξι μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 1993,  ο Γλαύκος  Κληρίδης απέρριψε την δέσμη ιδεών Γκάλι  αφόρισε τη φιλοσοφία του και αίφνης μετεβλήθη σε ακραιφνή απορριπτικό. Και αυτό για να ηττηθεί ο Πρόεδρος Βασιλείου που είχε εκλεγεί με την στήριξη του ΑΚΕΛ και ήταν ο σταθερότερος  διαχρονικά υποστηρικτής της λύσης. (Για αυτή του την στάση ο Γλαύκος Κληρίδης πολλά χρόνια μετά έκανε την αυτοκριτική του).

Δέκα χρόνια μετά το ΑΚΕΛ ανταπέδωσε. Απέρριψε το Σχέδιο Αναν που στήριζαν ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Γιώργος Βασιλείου, ο Μιχάλης Παπαπέτρου αλλά και …. ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος μπορούσε μεν να στηρίξει το σχέδιο Αναν αλλά απέρριψε την κατά πολύ βελτιωμένη εκδοχή του στο Κραν Μοντανά.

Για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στο ΑΚΕΛ, τα τελευταία χρόνια με την ηγεσία του Άνδρου Ανδριανού και τελευταία του Στέφανου  Στεφάνου έγινε ο πιο σταθερός, χωρίς ταλαντεύσεις υποστηρικτής της λύσης με βάση τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Δυστυχώς κατόπιν εορτής.

Τώρα είκοσι χρόνια μετά ο κόσμος του ΔΗ,ΣΥ βρίσκεται μπροστά σε ένα παρόμοιο δίλημμα. Να υποστηρίξει τον υποψήφιο του αντιπάλου του στην εσωτερική κονίστρα, που είναι όμως ο μόνος ο οποίος θα προσπαθήσει να ανοίξει την πόρτα της λύσης και επανένωσης του νησιού ή να επιλέξει την επανένωση της παράταξης γύρω όμως από αυτόν που τη διέσπασε και εγγυάται ολοκλήρωση της αδιέξοδης πολιτικής Αναστασιάδη.

Αν ο ΔΗ. ΣΥ επιλέξει την ψήφο κατά συνείδηση υπάρχουν πιθανότητες νίκης Μαυρογιάννη. Αν όχι , με δεδομένη την κομματική πειθαρχία που ακόμα είναι ισχυρή στην Κύπρο , θα χρειαστεί ένα θαύμα.

Ως γνωστόν δεν πιστεύω στα θαύματα. Αλλά αν πρέπει να γίνει ένα, τώρα είναι η ώρα. Και για να γίνει αυτό πρέπει η ηγεσία του ΑΚΕΛ – όχι μόνο ο Μαυρογιάννης – να είναι γενναιόδωρη  και ενωτική. Από όσο τους άκουσα χτες έτσι κινούνται. Οψόμεθα.