Η δήλωση του Βίζερ περί κόστους 200 δις από την πεντάμηνη διαπραγμάτευση του 2015 ήταν η πιο χονδροειδής και κωμική μιας αλυσίδας ψευδών ή προκλητικά εσφαλμένων εκτιμήσεων από την αρχή της ελληνικής κρίσης χρέους. Καμία λογικοφανής εξήγηση ή οικονομική θεωρία δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον καταστροφικό χειρισμό της κρίσης.

Καθώς η Ελλάδα ανακτά την αξιοπιστία και οδηγείται προς την έξοδο, οι δανειστές έγιναν ειλικρινείς. Σήμερα ομολογούν ότι μέλημά τους ήταν η διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, ότι έπρεπε να γίνει εξαρχής απομείωση του ελληνικού χρέους, ότι πρέπει να συναρτάται με ρήτρα ανάπτυξης​,​ ότι η λιτότητα δεν οδηγεί σε αποκλιμάκωση.

Όσοι από την αρχή της κρίσης έλεγαν όσα τώρα ομολογούν οι δανειστές, ήταν για την παλιά πολιτική τάξη “γραφικοί” και “ιδεολοπητικοί”, που πίστευαν σε ανεδαφικές εμμονές. Τι υποστήριζαν οι εκπρόσωποί της: πως “το χρέος είναι βιώσιμο”, η αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης είναι μια ουτοπία και υιοθετούσαν το στερεότυπο του τεμπέλη Έλληνα που καλλιεργούσαν οι Ευρωπαίοι.

Σήμερα που οι δανειστές παραδέχονται τα λάθη τους, η αμφισβήτηση της λιτότητας δεν περιορίζεται στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ευρωζώνη. Παρότι οι συσχετισμοί δεν έχουν αλλάξει εντυπωσιακά η ατζέντα είναι πολύ κοντά στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Μόνο η αντιπολίτευση στην Ελλάδα έχει απομείνει να πιστεύει σε μύθους.