Για το δραματικό αντίκτυπο που θα είχε μια αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες προειδοποίησαν την Τετάρτη ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ και ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), Τσαρλς Νταλάρα.
 

Ads

Ενδεχόμενη απόφαση της Ελλάδας για αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον αντίκτυπο στην Ισπανία, την Ιταλία και άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης που υλοποιούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τόνισε Ρόμπερτ Ζέλικ.
 
«Το βασικό ερώτημα δεν θα είναι η Ελλάδα, αλλά η Ισπανία και η Ιταλία», ανέφερε σε συνάντησή του στη Λέσχη Οικονομολόγων στην Ουάσινγκτον την Τετάρτη. «Ο κίνδυνος εμφανίζεται, όταν λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα και αυτά τα γεγονότα αρχίζουν να επηρεάζουν την εμπιστοσύνη, οπότε έχουμε χρονικές στιγμές ολοκληρωτικής έλλειψης της ρευστότητας στην αγορά, οπότε με τη σειρά τους αυτά αρχίζουν να σημαίνουν ότι κάτι “σείεται”- εταιρείες, τράπεζες», τόνισε.
 
Και ο επικεφαλής του IIF Τσαρλς Νταλάρα προειδοποίησε σήμερα πως ο αντίκτυπος από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα ήταν τεράστιος για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, λέγοντας χαρακτηριστικά πως θα ακολουθούσε «ένας Αρμαγεδδών».
 
«Οι πιέσεις στην Ισπανία, την Πορτογαλία ακόμα και στην Ιταλία και πιθανόν στην Ιρλανδία θα ήταν τεράστιες», ανέφερε ο Τσαρλς Νταλάρα σε ομιλία του στο Δουβλίνο, όπως αναφέρει το Reuters.
 
Σημείωσε δε ότι μια έξοδος της Ελλάδας είναι δυνατή, αλλά όχι πιθανή ή αναπόφευκτη, εξαιτίας του «τεράστιου κόστους» για την ίδια την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και για την παγκόσμια οικονομία.
 
«Δεν θέλω καν να εκτιμήσω το κόστος που θα έχει στην Ευρώπη η προσπάθεια σταθεροποίησης σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδα, αλλά θα ήταν πολύ μεγάλο», τόνισε ακόμη.
 
Ο Νταλάρα ανέφερε επίσης πως αναμένει σταθεροποίηση της κατάστασης, ιδιαίτερα στο τοπίο της εκροής καταθέσεων, αφού σχηματιστεί μία κυβέρνηση «που θα επανεπιβεβαιώσει την πρόθεση για παραμονή στην Ευρωζώνη».
 
Ο επικεφαλής του IIF τόνισε επίσης πως δεν υπάρχει περιθώριο «συντεταγμένης εξόδου» και, αντ’ αυτού, το ελληνικό πρόγραμμα θα έπρεπε να «προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα» με χρονική επέκταση ενός χρόνου ή 18 μηνών όσον αφορά τους δημοσιονομικούς στόχους.