Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία, έδωσε μια εικόνα για αυτό που θα μας περίμενε τα επόμενα τέσσερα χρονιά της διακυβέρνησης της. Επιτελικό κράτος, απευθείας αναθέσεις, εξυπηρετήσεις σε φίλους επιχειρηματίες, οικονομικά σκάνδαλα και μια σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα με κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις. Αυτά είναι μέχρι στιγμής τα έργα της κυβέρνησης. Έργα που συνδυάζονται με μια γενναία δόση αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας. Ένα μεγάλο άλμα προς τα πίσω, σε ένα σκοτεινό παρελθόν, με όρους Παλινόρθωσης ενός εχθρικού κράτους που μεροληπτεί εις βάρος των αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων.

Έτσι λοιπόν αυτή η κυβέρνηση επέλεξε να κερδίσει ακόμη έναν τίτλο, αυτόν του φονιά. Φονιάδες του ονείρου χιλιάδων παιδιών και οικογενειών. Φονιάδες της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, της ελπίδας για την επιθυμητή ανέλιξη και πρόοδο του παιδιού, του μαθητή, του φοιτητή. Και σε όποιον δεν αρέσει αυτή η εξέλιξη, τότε ο μπάτσος, είτε με μπλε, είτε με πράσινη, είτε με φουξία στολή θα βρίσκεται εκεί και θα αναμένει την εντολή, για να δείρει, να πετάξει την πετρά του, το δακρυγόνο του, να δώσει εν τελεί το μάθημα στους ανήσυχους που διεκδικούν το μέλλον τους.

Ο Κυριάκος, ο Μιχάλης, η Νίκη και ολόκληρη η μπλε πολυκατοικία ωστόσο δεν είναι χαζοί, δεν θα έπαιζαν ποτέ με τόσο ευαίσθητα θέματα εάν δεν ήταν σίγουροι πρώτα ότι δεν θα έχουν σημαντικές απώλειες στην κάλπη. Έτσι λοιπόν η υγειονομική κρίση στάθηκε η κατάλληλη αφορμή. Πρώτα μας είπαν τεμπέληδες, έπειτα μας είπαν ανεύθυνους και τώρα επικίνδυνους. Με μεγάλη μεθοδικότητα μετέδωσαν στην κοινωνία την εικόνας ενός μπάχαλου, τόσο στα πανεπιστήμια όσο και στο χώρο της παιδείας ευρύτερα. 

Τώρα ο μεγάλος μας ηγέτης αισθάνεται έτοιμος να πάρει πάνω του και τον τίτλο του μεγάλου μεταρρυθμιστή, τουλάχιστον για το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, καθώς για όλους τους υπόλοιπους, θα μείνει ως ο άνθρωπος που έδωσε την χαριστική βολή στην παιδεία, ως ο άνθρωπος που απέκλεισε παιδιά από τα πανεπιστήμια, ως ο άνθρωπος που με αυταρχισμό επανέφερε την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ως ο άνθρωπος που διέλυσε μια έστω λειψή ισορροπία που υπήρχε και εκτίναξε τις κοινωνικές ανισότητες αλλά και την ελπίδα για την όποια κοινωνική κινητικότητα, αυτό είναι το κράτος και το όραμα του Κυριάκου. Μια κοινωνία βυθισμένη στην ανισότητα, μια παιδεία για λίγους, με μια αστυνομία κραταιή και ικανή να επεμβαίνει σε κάθε κοινωνικό χώρο.

Πέρα από αυτό όμως τι υπάρχει; Σχεδόν τίποτα. Η απάντηση αυτή ενδεχομένως να απογοητεύει αρκετούς, ανταποκρίνεται ωστόσο στην πραγματικότητα.

Μια αντιπολίτευση χλιαρή, διχασμένη και παγιδευμένη μεταξύ της αφανείας και της επιφάνειας. Ένα τεράστιο πρόβλημα της αντιπολίτευσης σήμερα είναι η απουσία σαφώς, θέσεων και ενός προγράμματος συνεκτικού για κάθε τομέα γενικότερα και για την παιδεία ειδικότερα. Όπως ήδη προαναφέρθηκε τόσο καιρό στην κοινωνία έχει μεταδοθεί ένα κλίμα ανασφάλειας και συμφόρησης των πανεπιστήμιων, αυτό έχει σήμερα ως αποτέλεσμα την αδράνεια της κοινωνίας αλλά και της ίδιας της φοιτητικής κοινότητας. Για αυτό τον λόγο νομοί όπως αυτός για την κατάργηση του ακαδημαϊκού άσυλου ή για την επανασύσταση της τράπεζα θεμάτων πέρασαν αναίμακτα. Εντοπίζεται επομένως ένα μεγάλο κενό στον αντιπολιτευτικό λόγο και χώρο, που δεν έχει κατορθώσει να ακούσει τα πραγματικά προβλήματα της μαθητικής και φοιτητικής κοινότητας, ώστε να καταφέρει να μετατρέψει τα προβλήματα αυτά σε αιτήματα και να διεκδικήσει την πραγμάτωση τους.

Σύντομα όλοι θα είμαστε μάρτυρες του ξαφνικού θανάτου της ήδη βαριά νοσούντας Παιδείας. Ένας θάνατος που θα μας επηρεάσει όλους, ένας θάνατος με τρομακτικές συνέπειες και προεκτάσεις.