Φαινομενικά το διάγγελμα Ζελένσκι στην Βουλή είχε τα αντίθετα αποτελέσματα των επιδιωκόμενων. Ο Ουκρανός Πρόεδρος έδειξε ότι είναι υποχείριο κι όχι επικυρίαρχος των παραστρατιωτικών, πράγμα ασύμβατο με τον μανδύα του οικουμενικού ήρωα της δημοκρατίας!

Ads

Οι Έλληνες κυβερνώντες με το μάτι πάντα στην δαιμονοποίηση του πολιτικού τους αντιπάλου, τα θαλάσσωσαν πάλι. Η Βουλή διαθέτει διπλωματικό σύμβουλο (με βαθμό πρέσβη) ακριβώς για την αποφυγή τέτοιων καταστάσεων, σε μια υπόθεση με γνωστούς τεχνικούς περιορισμούς.

Τινές εκ της αξιωματικής αντιπολίτευσης αιφνιδιάστηκαν επίσης με το συμβάν, με άλλους να επιχαίρουν που δεν προσήλθαν καθόλου κι άλλους να διευκρινίζουν ότι αυτοτελώς αποχώρησαν. Εμμέσως δηλαδή διαχώριζαν την θέση τους και δικαίωναν την κριτική που τους ασκεί το ΚΚΕ.

Τέλος, αντί να πικάρουμε τους Ρώσους μάλλον πρέπει να προκαλέσαμε τρανταχτά γέλια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρακτηρίζονται από καλοκάγαθη διάθεση και θα μας το συγχωρήσουν. Μάλλον ως μνησίκακοι και αμείλικτοι περιγράφονται…

Ads

Ούτε στην πανδημία δεν τα πάμε τόσο καλά …

Το φιλειρηνικό κίνημα υπήρξε ιστορικά ο επισπεύδων της ανάδειξης και της διατήρησης ψηλά στην δημόσια ατζέντα των ηθικών και πολιτικών διακυβεύσεων της διεθνούς πολιτικής. Οι ατλαντιστές σε αυτή την ιστορία είναι νεοπροσήλυτοι κι ας πούμε ότι ως νεοφώτιστοι «ειρηνιστές». έπεσαν θύμα του ενθουσιασμού τους. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους;

ΟΥΔΕΝ ΚΑΙΝΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ

  • Περισσεύουν οι γεωστρατηγικές αναλύσεις για την περικύκλωση της Ρωσίας, τον προστατευτισμό της και την προηγηθείσα οικονομική επιθετικότητα της Δύσης απέναντι της. Ωστόσο, πάντα κάτι θα επιτείνει το χάος της διεθνούς πολιτικής, σ’ ένα τοπίο κατ’ εξοχήν αρρύθμιστο. Όταν δεν πρόκειται για το τέλος της αποικιοκρατίας και το μεσανατολικό, θα είναι το ριζοσπαστικό Ισλάμ και η τρομοκρατία ή η μετασοβιετική σύγκρουση παγκοσμιοποίησης-προστατευτισμού. Η εξαίρεση από τον κανόνα, λόγω υψηλής στρατηγικής, φθάνει να γίνεται κανόνας. Κι όποιος βρίσκει δικαιολογίες για το «προληπτικό χτύπημα», προκειμένου να μην απειληθεί ο επιτιθέμενος στο μέλλον, θα πρέπει αναδρομικά να το πιστώσει ως ελαφρυντικό και στις ΗΠΑ για τα όσα έκαναν στο Ιράκ.
  • Είναι βολικό το να αποστασιοποιείται κανείς αρκούμενος απλώς στον σχολιασμό των προθέσεων και των κινήτρων των βασικών συντελεστών. Με το να αποκαλύπτει κανείς τον υποκείμενο ανελέητο ανταγωνισμό ισχύος ή τα οικονομικά κίνητρα των δρώντων, «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας». Τίποτε το συνταρακτικά νέο που να σχετικοποιεί το δίκιο και το άδικο.
  • Το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» έχει πολλούς δικούς του περιορισμούς κι ατέλειες, όντας μέρος της ιστορικής πραγματικότητας. Ακόμη κι αν υιοθετούσαμε όλοι την ίδια εκδοχή του πάλι θα ελλόχευαν τα ερωτήματα της προβληματικής νομιμοποίησης του και της μειωμένης εσωτερικής συνοχής του. Όμως παρά τα πάγια προβλήματα του αυτό επικαλούμαστε εδώ και μισό αιώνα, υπενθυμίζοντας ότι ο αναθεωρητισμός είναι προνομία των ισχυρών. Ο κ. Μητσοτάκης προφανώς το γελοιοποίησε ως όπλο, προθυμοποιούμενος να συνοδέψει τον κ Ερντογάν, που φορά εναλλάξ την στρατιωτική φόρμα του εισβολέα και το ράσο του ειρηνοποιού. Παρομοίως όμως μπορεί να δουλέψει και μια προοδευτική διγλωσσία στο ίδιο θέμα.
  • Είναι αβάσιμη η έμμεση νοσταλγία του διπολισμού (Βιετνάμ, Πράγα, Αλγερία κοκ) και η εναπόθεση των ελπίδων του κόσμου στην ανάδυση νέων πόλων ή στις μάχες οπισθοφυλακών του εκπεσόντος πόλου. Η δικτατορία και ο ακρωτηριασμός της Κύπρου υπήρξαν προϊόν αυτού του «τακτοποιημένου» διπολικού κόσμου. Ακόμη κι αν σήμερα τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί/απορρυθμιστεί περαιτέρω, δεν μπορεί ο αντίποδας να είναι μια εξίσου ανήθικη κατάσταση.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η βάση των αξιών παραμένει το άτομο, όσο κι αν κανείς συνυπολογίσει την πραγματικότητα των εθνικών κρατών ή κοινοτήτων. Η διεθνής ασφάλεια και ειρήνη δεν μπορεί να βασίζεται λοιπόν στην θυσία της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, ιδιαίτερα των μειονοτήτων. Η ηθική υπόσταση για το εθνικό κράτος κι όσα προτάσσει (ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, αυτονομία) συχνά χλωμιάζει μπροστά στα ατομικά δικαιώματα και την ατομική αυτονομία. Η ρώσικη επίκληση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα της παρέμβασης για εγκλήματα παρελθόντα είναι έωλη ως ετεροχρονισμένη, ωστόσο τα όσα προηγήθηκαν κι οι αιτιάσεις των ρωσόφωνων (διώξεις, γλώσσα κά) δεν μπορεί να παραλείπονται ελαφρά τη καρδία.

Βρίσκεται, άραγε, το δίκιο στο  status quo ante bellum‘ που σημαίνει «η κατάσταση που υπήρχε πριν από τον πόλεμο»; Υπό κάποιους όρους η ανατροπή μιας υφιστάμενης κατάστασης με αιχμή τις ‘παγιδευμένες’ μειονότητες δεν αποτελεί πρόσχημα αναθεωρητισμού αλλά δικαίωμα. Δεν είναι όλες οι κρατικές υποστάσεις αξιοσέβαστες εξ ορισμού ούτε λειτουργεί ως ατού η οιαδήποτε πατροπαράδοτη πολιτισμική παράδοση, αν επιθυμεί πάσει θυσία την αναπαραγωγή της δια της κρατικής κυριαρχίας.

Ένα έθνος είναι εντέλει άξιο υπεράσπισης αναλόγως του τρόπου που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους εντός του και της οικουμενικότητας των ιδανικών που καλλιεργεί. Τα αιτήματα απόσπασης βάσει τοπικών δημοψηφισμάτων τα κατέστησε θεμιτά η ίδια η ουκρανική στάση, κατ’ αντιστοιχία με την σέρβικη συμπεριφορά απέναντι στις άλλες εθνότητες της τέως Γιουγκοσλαβίας. Ο εστιασμός στην τυπική δημοκρατική νομιμοποίηση και στην συζήτηση περί Ναζί δεν εξαντλεί το θέμα. Άσε που και οι Ναζί με εκλογές βγήκαν.

Ούτε τα δικαιώματα της τυπικής πλειοψηφίας είναι τυραννικά ούτε η πλειοψηφία σε επίπεδο επικράτειας εκμηδενίζει τις τοπικές πλειοψηφίες. Η ομοιότητα που διαβλέπουν κάποιοι με το μειονοτικό που οι Τούρκοι επιχειρούν να ανακινήσουν, προσκρούει στην ανεπίληπτη στάση της ελληνικής Πολιτείας που αποτελεί ένα ακόμη κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Πολύ μεγαλύτερες ομοιότητες θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς στην δράση του Νίκου Σαμψών, γνωστού ως χασάπη της Ομορφίτας, προτού παίξει τον ανοιχτά προδοτικό του ρόλο το 1974. Στην Ουκρανία τον Σαμψών τον λένε Αζώφ …

Αν στο σημείο αυτό ο Πρόεδρος Ζελένσκι διαβλέπει την αχίλλειο πτέρνα της επιχειρηματολογίας του, ίσως αυτό εξηγεί την ιταμή συμπεριφορά που επιφύλαξε στο κοινοβούλιο που τον φιλοξενούσε. Αν είμαστε δηλαδή με τον Ζελένσκι που είναι θύμα του Πούτιν γιατί πρέπει να είμαστε παράλληλα με τους Αζώφ κι όχι με τα θύματα τους; Αντέτεινε λοιπόν αρνούμενος την νομιμοποίηση των αποσχιστικών στάσεων: Ζελένσκι+Αζώφ: take it or leave it …