Τα εκάστοτε μέτρα πρέπει να υπερψηφίζονται γιατί θα φέρουν την Ανάπτυξη. Τι δεν καταλαβαίνεις; Ο Όργουελ πάντως, που το είχε μυριστεί από παλιά, φανταζόταν τους πολίτες ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, κάπου στο μέλλον, να χαϊδεύουν τα αυτιά και τις ψυχές με εντυπωσιακούς ευφημισμούς, που έκρυβαν στη σκιά τους την πλήρη ανελευθερία: υπουργεία Αλήθειας και Ειρήνης. Ευτυχία και Ευημερία.

Ads

Λίγα χρόνια πριν λοιπόν, μαζί με το opengov, τα υπουργεία της μικρής μας χώρας, μετονομάστηκαν ή εμπλουτίστηκαν. Στις ταμπέλες της κάθε υπουργικής έδρας φιγουράρουν από τότε βαρύγδουπες λέξεις, μάλλον σαν υποσχέσεις παρά σαν ψήγματα αλήθειας: Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ανατρίχιασα), Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης (ουδέν σχόλιο), Δια Βίου Μάθησης (ουάου), Κοινωνικής Αλληλεγγύης (έχουν χιούμορ σίγουρα), Προστασίας του Πολίτη (all time classic) και άλλα τέτοια όμορφα.

Έτσι, με κεφαλαία τα αρχικά γράμματα, για να τονίζεται έτι περαιτέρω το μεγαλόσχημο της υπουργικής φιλοδοξίας, στον τόπο όπου η εντύπωση ξεφτιλίζει εύκολα την ουσία. Σε λίγο καιρό ίσως, η οργουελική προφητεία θα πραγματοποιηθεί πανηγυρικά, όταν αποκτήσουμε κυβερνητικά χαρτοφυλάκια Ελπίδας, Αγάπης και Ευμάρειας, λόγου χάρη. Θα μπορούσε δε να επινοηθεί ένα νέο χαρτοφυλάκιο, ίσως με αρμοδιότητες που θα παραχωρούσαν τα νυν υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας, με επίκεντρο τη μεταναστευτική πολιτική και την ομαλή προσαρμογή των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία, ως εξής: υπουργείο Φιλοξενίας, Κατανόησης και Κοινωνικής Ένταξης. Θα οριζόταν μάλιστα επικεφαλής εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, ως τρίτης πλέον – κατά τα πρόσφατα γκάλοπ – κοινοβουλευτικής δύναμης. Μιλάμε, μασημένη τροφή δίνω στους υπευθύνους Πολιτικού Σχεδιασμού (άλλος ευφημισμός) των κομμάτων.

Όμως, πέρα απ’ το φαιδρό του πράγματος που δε χρήζει καν ανάλυσης, υπάρχει μια πραγματικότητα αδήριτη. Ο βωμός, στον οποίο σήμερα θυσιάζονται τα πάντα, έχει στολισμένη βιτρίνα και όνομα παραπειστικό – Ανάπτυξη. Γι’ αυτήν παίρνουμε κάθε τόσο νέα μέτρα, γι’ αυτήν υφιστάμεθα μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση σε διεθνές επίπεδο, γι’ αυτήν ολοένα βυθίζεται το επίπεδο ζωής, και εξ αιτίας της, όταν τολμήσεις να θίξεις τα κακώς κείμενα, απλώς λαϊκίζεις. Αποτελεί έναν στόχο που μοιάζει ανέφικτος αλλά κι ένα ιδανικό που περιβάλλεται (τεχνηέντως) με σύννεφο απόλυτης αοριστίας. Ποιος ορίζει άραγε τι εστί Ανάπτυξη και τι ακριβώς προϋποθέτει η λεγόμενη Ανταγωνιστικότητα; Όταν επιβάλλονται υποχρεώσεις ή κυρώσεις, τότε κραδαίνουν αδιαμφισβήτητους αριθμούς και αδιάσειστες αποδείξεις – τόσο, λέει, το ποσοστό ΑΕΠ, τόσο το έλλειμμα, τόσοι οι υπεράριθμοι…. Ενώ όταν ζητάμε το ελάχιστο έστω, όταν προβάλλουμε ανάγκες επιβίωσης, όταν η ανεργία εξαπλώνεται με αγριότητα πρωτοφανή, τότε εμφανίζονται μπροστά σου, ακλόνητα και επαναλαμβανόμενα, τα θέσφατα: Ανάπτυξη και Ανταγωνιστικότητα. Δεν υπάρχουν, κατά την Τρόικα, ίχνη ανάπτυξης όπως πάμε, δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης έτσι, πρέπει να προσπαθήσουμε πιο σκληρά, πρέπει να συνηθίσουμε τα δεσμά, γιατί η Ανάπτυξη θα μας ανταμείψει, θα νιώσουμε πάλι δυνατοί και ευλογημένοι, όπως πριν το 2004, θα πάρουμε πάλι τους Ολυμπιακούς, τη Eurovision και το ποδοσφαιρικό Euro, καπάκι.

Προπάντων, να μην αντιδράσουμε, να μην αμφισβητήσουμε τους στόχους, η Ανάπτυξη προέχει, το θολό αλλά παντοτινό ιδανικό, το μέλλον που αξίζουμε, για τα παιδιά μας που θα έχουν τόση Ανταγωνιστικότητα, ώστε να παίζουν πάλι κρυφτό στις αλάνες και στις γειτονιές, όπως όταν μεγαλώναμε εμείς, τότε που οι δρόμοι ήταν άδειοι από αυτοκίνητα και δεν είχαμε ιδέα για την επερχόμενη Ανάπτυξη. Στα σχολεία η Ανάκαμψη θα ζωντανέψει πάλι τα κυλικεία, όχι όπως τώρα που οι μαθητές λιποθυμούν απ’ την πείνα και μας κοιτούν, πίσω απ’ τα κάγκελα των σχολικών αυλών που μοιάζουν πια με κάγκελα φυλακής, μ’ εκείνο το βλέμμα της διττής α-πορίας, δηλαδή της ερώτησης και της ανέχειας συνάμα, αυτά όλα θα είναι κακή ανάμνηση, όταν Θα Έρθει η Θεία Ανάπτυξη, η Πολυπόθητη Ανταγωνιστικότητα, Και ο Τρόπος Γραφής Μας Ακόμη Θα Αλλάξει, Ώστε Κάθε Λέξη Να Έχει Κεφαλαίο Αρχικό, Όπως Τα Πομπώδη Υπουργεία Μας, Γιατί Μόνο Έτσι, Με Την Κενολογία Των Ευχάριστων Συνειρμών Κάπου Στο Αύριο Θα Ξεχνάμε Την Καταθλιπτική Πραγματικότητα Που Φτιάχνουμε Σήμερα, Υπέρ Αναπτύξεως Και Ανταγωνιστικότητος.

Ώσπου Τα Κεφαλαία Θα Διώξουν Και Τους Τόνους, Για Να Μην Ξεχωρίζει Ας Πούμε το Κεφαλαίο Από Το Κεφάλαιο.