Υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα; Σαφώς και υπάρχει. Όπως υπάρχει και σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Το γιατί σηκώνει μεγάλη συζήτηση και η αρχή της εξήγησης χάνεται στα βάθη των αιώνων, τότε που οι Εβραίοι θεωρούνταν μιαροί, καταραμένοι, άπιστοι και διάφορα τέτοια. Άλλωστε, όποιος έχει διαβάσει λίγες αράδες ιστορία, γνωρίζει ότι οι διωγμοί των Εβραίων ήταν πολύ διαδεδομένοι. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των Εβραίων της Ισπανίας, γύρω στο 1500 μ.χ.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια έρευνα η οποία υποστήριζε ότι το 69% των Ελλήνων είναι αντισημίτες. Μολονότι δεν μου αρέσει να αμφισβητώ έτσι, χωρίς στοιχεία μια έρευνα, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη είναι αστεία. Κυρίως διότι βρίσκω το ποσοστό εξωφρενικό. Προέρχομαι από μια λαϊκή οικογένεια, μεγάλωσα, και συνεχίζω να ζω, σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους λαϊκούς που, βάσει των στοιχείων, είναι οι πλέον ευεπίφοροι στον αντισημιτισμό. Ε, δεν γνωρίζω ούτε έναν αντισημίτη. Προσέξτε, μιλάω για αντισημίτη και όχι για κάποιον που δεν συμπαθεί το σημερινό κράτος του Ισραήλ. Διότι φοβάμαι, ότι πολλοί (σκόπιμα ή άθελα) συγχέουν το ένα με το άλλο.
 
Είναι εντελώς άλλο πράγμα να μην συμπαθείς ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως νταβατζής και εξολοθρεύει τους εχθρούς τους σαν τα ποντίκια, και άλλο να μην συμπαθείς ένα λαό γενικώς και αορίστως. Το δεύτερο είναι αντισημιτισμός/ρατσισμός. Το πρώτο είναι απόρροια πληροφόρησης και λογικής. Δηλαδή, για να αντιστρέψω το ερώτημα, υπάρχουν κάποιοι που συμπαθούν το σημερινό κράτος του Ισραήλ; Κι αν ναι, γιατί αυτοί δεν είναι αντιάραβες ή αντιπαλαιστίνιοι;
 
Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα έχει εξήγηση. Εθνικιστική/θρησκευτική παιδεία, αμάθεια/ημιμάθεια. Αυτά τα δυο ευθύνονται κυρίως. Όμως, υπάρχει και ένας ακόμη λόγος, για τον οποίον όλοι όσοι κατηγορούν τους άλλους για αντισημίτες, δεν κάνουν την παραμικρή κουβέντα. Ποιος είναι αυτός; Ότι το σημερινό κράτος του Ισραήλ είναι ίσως το πιο μιλιταριστικό καθεστώς του κόσμου. Όλα τα έχει εναποθέσει στη δύναμη των όπλων. Κατέλαβε τα εδάφη των παλαιστινίων, και έκτοτε όχι μόνο δεν τους τα επέστρεψε, όχι μόνο δεν μπήκε στον κόπο να συζητήσει την μερική έστω επιστροφή εδαφών, όχι μόνο δεν προσπάθησε να λύσει τα όποια προβλήματα με το διάλογο αλλά, σχεδόν από την πρώτη στιγμή, προτίμησε να ανοίξει έναν πόλεμο ο οποίος κρατά δεκαετίες. Από τον πόλεμο των 6 ημερών και ύστερα σχεδόν ποτέ δεν έψαξε για συνεννόηση -χωρίς αυτό να σημαίνει πως για ό,τι συμβαίνει στην περιοχή αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το Ισραήλ. Ε, αυτό, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, γεννά αντισημιτισμό. Δεν συμφωνώ βέβαια με το αποτέλεσμα, αλλά είναι μια πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη.
 
Και κάτι επί προσωπικού: Οι Ισραηλινοί μου είναι συμπαθείς. Θες γιατί η κουλτούρα τους μοιάζει με τη δική μας, θες γιατί ο αγαπημένος Άμος Οζ είναι ένας από αυτούς, θες γιατί έχω διαβάσει πολλές ιστορίες από την εποχή του Β’ παγκόσμιου πολέμου, στις οποίες ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση πήγαιναν χέρι-χέρι με το δράμα και την τραγωδία, τους συμπαθώ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως, στο όνομα μιας γενικής και αόριστης συμπάθειας, θα κάνω ότι δεν βλέπω τα εγκλήματα. Όχι μόνο θα τα βλέπω αλλά και θα τα ξεμπροστιάζω όσο πιο συχνά μπορώ.
 
Πέραν αυτού όμως, τους εκτιμώ γιατί είναι ένας λαός βασανισμένος. Ίσως ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου. Εκατοντάδες χρόνια βίωσαν ατελείωτα μαρτύρια. Είθε να τα φέρει έτσι ο καιρός ώστε αυτός ο τόσο βασανισμένος λαός να αντιληφθεί το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται. Διότι είναι κρίμα κι άδικο να έχει δεχθεί τόσους διωγμούς, τόσα δεινά και να συμπεριφέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που του φέρθηκαν οι διώκτες του.-

*Ο Νίκος Αραπάκης είναι συγγραφέας

(Φωτογραφία: Έργο από έκθεση ζωγραφικής για την επέτειο από τη Νύχτα των Κρυστάλλων)