H χριστιανική μεταμφίεση του εγχώριου νεοναζισμού δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες: η αύξηση της κοινωνικής επιρροής του χώρου απαιτεί διείσδυση στην ευρύτερη περιοχή του κοινωνικού συντηρητισμού και του ευσεβούς λαού. Με άλλα λόγια, τα μεγέθη και οι φουσκωμένες φιλοδοξίες υπαγορεύουν το πέρασμα από τον μπλακ μέταλ εξωτισμό στις «παραδόσεις της φυλής» υπό τη συνοδεία των αντίστοιχων πατροπαράδοτων συνθημάτων.

Ads

 
Η απορία δεν είναι όμως για ποιο λόγο η «χρυσή αυγή»(ΧΑ) παίζει με το οικείο θρησκευτικό αίσθημα, αλλά τι κάνουν οι άλλοι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι χριστιανοί. Θα πει κανείς ότι δεν υφίσταται μια ενοποιημένη στη δημόσια στάση της ορθόδοξη κοινότητα. Και εκεί, όπως και στις πολιτικές οικογένειες, συναντούμε πολύ διαφορετικές ευαισθησίες. Σε όλη τη χώρα ζουν και παρεμβαίνουν, με τον δικό τους τρόπο, άνθρωποι που τους χωρίζει άβυσσος από τις ιδέες τουΠειραιώς Σεραφείμ, από την ελληνική εκδοχή της αμερικανικής θρησκευτικής δεξιάς.
 
Αυτή, ωστόσο, η άλλη σκηνή περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό σε κάποιους θύλακες διανοουμένων, κληρικών και λαϊκών. Γράφουν εξαιρετικά κείμενα θεραπεύοντας ένα είδος ανήσυχης σκέψης που έχει ως αφετηρία μια ορθοδοξία σε διάλογο με διαφορετικές πηγές της φιλοσοφίας και της κουλτούρας. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο κόσμος ιδεών δεν έχει βρει τρόπο συνομιλίας με ένα ευρύτερο ακροατήριο. Η κυρίαρχη «ευσέβεια» ηγεμονεύεται από την ιδεολογία των κραυγαλέων πρωτοσέλιδων της «ελεύθερης ώρας», από ένα μίγμα μνησίκακου αντισημιτισμού, φευδοπροφητισμού και μαύρου ανορθολογισμού. Μια ολόκληρη υποκουλτούρα συνωμοσιολογίας και εθνικιστικής τερατολογίας αυτοπροβάλλεται ως πολιτιστικό ανάχωμα είτε απέναντι στη γερμανική Ευρώπη είτε απέναντι στην «άθεη αριστερά».
 
Γεγονότα όπως αυτά με αφορμή το «Corpus Christi» δείχνουν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η όσμωση μεταξύ υπερσυντηρητικών πιστών και στελεχών του νεοναζιστικού μορφώματος. Γι’ αυτό έχει πια κρίσιμη σημασία η δημόσια εκδήλωση ενός χριστιανικού αντιφασισμού. Δεν αρκεί η γνωστή υπενθύμιση ότι ο φυλετισμός συνιστά, από ορθόδοξη σκοπιά, αίρεση. Ούτε και οι μάλλον κοινότοπες αναφορές στη βία, τη διχόνοια και τη συναδέλφωση. Απέναντι στην άνοδο της βαρβαρότητας, η συζήτηση δεν μπορεί να περιορίζεται στην οντολογία του προσώπου ή να συνεχίζει την παλιά δογματική διένεξη με τον δυτικό χριστιανισμό. Η αμφισβήτηση του πολέμου της Αλγερίας και της γαλλικής αποικιοκρατίας ξεκίνησε, εν πολλοίς, από την καθολική αριστερά. Σε πολλές χώρες της δυτικής Ευρώπης είναι πάντοτε υπαρκτή και υπολογίσιμη η παρουσία μιας ευαγγελικής εκκλησίας πολύ διαφορετικής από τον τηλε-ευαγγελισμό στις ΗΠΑ.
 
Ένας ορθόδοξος αντιφασισμός θα είχε πολλά να πει και να συμβολίσει: και η κρίση, που είναι και κρίση νοήματος, είναι η στιγμή του…

Ο Νικόλας Σεβαστάκης είναι πολιτικός επιστήμονας