Η κυβέρνηση ολοκλήρωσε το τακτικό της σχέδιο, το οποίο της δίνει μερικούς μήνες βέβαιης παραμονής στην εξουσία- ίσως και χρόνο ακόμη στην απίθανη περίπτωση που δεν απαιτηθεί νέο μνημόνιο από τους δανειστές το φθινόπωρο.

Ads

Ωστόσο, αυτή η αγορά πολιτικού χρόνου συνοδεύτηκε από τεράστιο κόστος για τον Συριζα, αλλά και για τη χώρα. Ο Σύριζα υποχρεώθηκε σε πλήρη μετάλλαξη, καθώς εγκατέλειψε το σύνολο του κυβερνητικού του προγράμματος, αλλά και τα βασικά ιδεολογικά του θεμέλια, εφόσον δέχθηκε να εφαρμόσει το πιο εκτεταμμένο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα- χωρίς καν να μπορεί να προστατέψει τα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν τον εκλογικό του κορμό- και η χώρα παρέδωσε και τα τελευταία υπολείμματα εθνικής κυριαρχίας που της είχαν απομείνει και μετατρέπεται πλέον και επισήμως σε αποικία χρέους για τα επόμενα 70 χρόνια τουλάχιστον.

Η μόνη δυνατότητα πλέον που έχει να βγει από αυτήν την κατάτασταση είναι η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, προοπτική όμως που προϋποθέτει κοινωνική επανάσταση και έχει επίσης τεράστιο κόστος για τα λαϊκά στρώματα.

Το κόστος για τη χώρα

Η κυβέρνηση αντί να παραδώσει στη δεξιά την εξουσία, προτίμησε να προτείνει η ίδια τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, να διασφαλίσει η ίδια όχι το 3ο μνημόνιο, αλλά και όλα τα επόμενα. Να διασφαλίσει ένα διαρκές μνημόνιο, μέσω του αυτόματου μηχανισμού περικοπής μισθών και συντάξεων.

Ads

Το βασικό πρόβλημα εδώ δεν είναι οι περικοπές. Αυτές έχουν οικονομικές επιπτώσεις στο λαϊκό εισόδημα και θα σπρώξουν στη φτώχια τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Δεν είναι αυτό το σπουδαιότερο. Υπάρχει κάτι χειρότερο. Η τυπική κατάργηση της Βουλής. Διότι η εφαρμογή πλέον αυτού του σκληρού και καθολικής υφής νεοφιλελεύθερου προγράμματος παράδοσης της χώρας δεν θα έχει καν την έγκριση της Βουλής. Θα είναι απλώς μια απόφαση της εκτελεστικής εξουσίας. Αλλα ούτε καν της ελληνικής εκτελεστικής εξουσίας. Θα είναι απόφαση των δανειστών.

Με την αποδοχή αυτού του μηχανισμού η κυβέρνηση, προκειμένου να αποφύγει τις εκλογές και την πτώση της, αυτοκαταργήθηκε. Μαζί της καταργήθηκε και το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Πλέον η Βουλή θα αποφασίζει για δευτερεύοντα μόνον θέματα, δηλαδή πόσες ώρες θρησκευτικά θα έχουμε, εάν θα υιοθετούν παιδιά τα ομόφυλα ζευγάρια, εάν θα χτυπάνε ή όχι οι καμπάνες και εάν θα έχουμε παρελάσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι αρμοδιότητας των δανειστών, οι οποίοι έχουν πλέον στα χέρια τους, μέσω του νέου υπερταμείου, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, ενώ όλο το ιδιωτικό χρέος προς τις ελληνικές τράπεζες πωλήθηκε στο εξωτερικό.

Η κατάργηση και τυπικά του κοινοβουλίου καθιστά επίσης διακοσμητικές και τις εκλογές. Τι σημασία έχει εάν θα κερδίσει ο Τσίπρας ή ο Κυριάκος, η ΝΔ ή ο Σύριζα; Αυτό δεν ενδιαφέρει πλέον το εκλογικό σώμα, εφόσον οι αποφάσεις λαμβάνονται στο εξωτερικό και το ελληνικό κοινοβούλιο και η ελληνική κυβέρνηση, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία, ουσιαστικά και τυπικά έχουν καταργηθεί και έχουν κρατήσει μόνον δευτερεύουσες αρμοδιότητες.

Η Ελλάδα, με κυβέρνηση της αριστεράς, η οποία ολοκλήρωσε το έργο των κυβερνήσεων της δεξιάς, μετατράπηκε από κυρίαρχο κράτος σε Δήμο, χωρίς μάλιστα έλεγχο επί των δημοτικών εσόδων και χωρίς δημοτική περιουσία. Μετατράπηκε σε μια χρεωμένη εις το διηνεκές κοινότητα.

Το κόστος για τον Σύριζα

Ωστόσο, η κυβέρνηση αυταπατάται για μια ακόμη φορά, νομίζοντας ότι αγόρασε σημαντικό πολιτικό χρόνο. Διότι από το φθινόπωρο, όπως όλα δείχνουν, το ΔΝΤ θα απαιτήσει νέο μνημόνιο, το οποίο φυσικά και θα επιβάλλει, διότι οι δανειστές το θέλουν στο πρόγραμμα. Ο χρόνος της παρούσας κυβέρνησης φτάνει μέχρι την απαίτηση αυτή, φτάνει δηλαδή μέχρι την διαπίστωση από τους δανειστές της αδυναμίας διακυβέρνησης. Μόλις διαπιστωθεί αυτό οι δανειστές της χώρας θα αλλάξουν κυβέρνηση. Διότι δεν έχουμε χάσει μόνον τη Βουλή, μαζί μ’ αυτήν δεν ελέγχουμε ούτε και την κυβέρνησή μας.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το λάθος να νομίζει πως με την αξιολόγηση θα γυρίσει τον τροχό και θα κερδίσει την παρτίδα. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Τα λεφτά που θα πάρει δεν επαρκούν για να αλλάξουν την πραγματικότητα και ο εξαθλιωμένος πλέον λαός θα του γυρίσει οριστικά την πλάτη.