Οι προτάσεις που γίνονται για τις αρμοδιότητες του προέδρου, τον τρόπο εκλογής του και –κυρίως- για τον τρόπο διάλυσης της Βουλής και την προκήρυξη των εκλογών, μόνο αθώες δεν είναι. Παρουσιάζονται ως δήθεν εκσυγχρονιστικές, ενώ στην ουσία έχουν άλλη στόχευση και ένα κοινό σημείο: την περαιτέρω αφαίρεση εξουσιών από τους βουλευτές, δηλαδή ουσιαστικά την περαιτέρω μείωση του βαθμού αντιπροσωπευτικότητας.

1. Η αλλαγή του τρόπου εκλογής του προέδρου συνιστά από μόνη της αλλαγή του πολιτεύματος, εφόσον, υποχρεωτικά θα πρέπει να συνοδεύεται από την ενίσχυση των εξουσιών του. Ειδάλλως δεν θα είχε κανέναν νόημα η απευθείας εκλογή του από το λαό. Η προτάσεις που γίνονται από συνταγματολόγους να εκλέγεται ο πρόεδρος από ένα ειδικό σώμα εκλεκτόρων συνιστά ευθεία παράκαμψη της Βουλής και επομένως αλλαγή του πολιτεύματος, Αυτό που επιχειρείται με τις προτάσεις αυτές είναι επομένως η αποδυνάμωση του ρόλου της Βουλής και του βουλευτή.

2. Η προσπάθεια αποσύνδεσης της εκλογής προέδρου από τη διάλυση της Βουλής και τις εκλογές συνιστά επίσης αλλαγή του πολιτεύματος, διότι στο ισχύον σύνταγμα η Βουλή έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ζήτημα αυτό, ενώ η σύνδεση της εκλογής προέδρου με τις εκλογές δίνει τη δυνατότητα ευρύτερων συγκλίσεων μόνον εάν αυτό είναι επιθυμητό από τους βουλευτές και τα κόμματα της Βουλής και όχι υποχρεωτικά. Εάν η εκλογή του προέδρου καταστεί υποχρεωτική και αποσυνδεθεί από τη δυνατότητα διάλυσης της Βουλής, τότε έχουμε και νέο πλήγμα στην αντιπροσωπευτικότητα, εφόσον μειώνεται η εξουσία της Βουλής και των βουλευτών.

3. Στο ισχύον σύνταγμα μόνον η βουλή αποφασίζει για το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Κάθε επέμβαση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα καταδεικνύει την πρόθεση και νέας αφαίρεσης αρμοδιοτήτων από τη Βουλή και ουσιαστικά οδηγεί στην κατάργηση και των εκλογών, εφόσον αυτές δεν θα μπορούν να διεξαχθούν παρά μόνον μετά την συμπλήρωση ενός ορισμένου χρόνου. Δηλαδή, ούτε η Βουλή, ούτε ο λαός θα έχουν τη δυνατότητα να απαλλαγούν από μια φαύλη κυβέρνηση- όπως εξάλλου είναι συνήθως οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις-αλλά θα πρέπει να περιμένουν 4 ή και παραπάνω χρόνια για να την αλλάξουν.

4. Το επιχείρημα ότι έτσι συμβαίνει σε όλα τα δυτικά κράτη είναι εκ του πονηρού, διότι όλα τα κράτη δεν έχουν το ίδιο πολίτευμα. Στις ΗΠΑ ο πρόεδρος έχει συγκεκριμένη θητεία, αλλά εκεί λειτουργούν δύο απολύτως αντιπροσωπευτικά σώματα, τα οποία καθορίζουν όχι μόνον τις ενέργειές του, αλλά και διασφαλίζουν την αντιπροσωπευτικότητα. Επιπλέον η εξουσία των αμερικανικών πολιτειών είναι αυτόνομη και επομένως δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την Ελλάδα. Εάν εδώ γίνει το ίδιο, τότε απλώς θα έχουμε υποχρεωτική θητεία κυβέρνησης, δηλαδή διορισμό κυβέρνησης, διότι η εντολή που λαμβάνει μια κυβέρνηση είναι υπό την αίρεση της έγκρισης κάθε στιγμή του λαού. Με ποιον τρόπο θα αλλάξει ο λαός την κυβέρνησή του, εφόσον το θελήσει; Χωρίς Βουλή και χωρίς εκλογές, το ελληνικό πολίτευμα θα μοιάζει με κανονική μοναρχία, μόνο που μονάρχης δεν θα είναι ένας «ανευθυνος» Βασιλιάς, που συνήθως συμβολίζει μια παράδοση, αλλά ένας υπεύθυνος άρχοντας που θα κυβερνά ερήμην του λαού.

Με λίγα λόγια, το πότε θα γίνονται εκλογές σε ένα κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό πολίτευμα είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του λαού και των αντιπροσώπων του, δηλαδή των βουλευτών. Μπορεί να γίνονται εκλογές και κάθε μήνα, εάν αυτό απαιτούν οι περιστάσεις και εάν αυτό απαιτεί ο λαός, ο οποίος συνήθως μάλιστα πέφτει θύμα κανονικής εξαπάτησης.

Η υποχρεωτική θητεία της Βουλής και η ενίσχυση του ρόλου του προέδρου στοχεύουν στην αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τους Βουλευτές, στην παράκαμψη του κοινοβουλίου και επίσης στη μετατροπή του λαού σε θεατή των πολιτικών εξελίξεων.

Η Βουλή και οι εκλογές είναι ανεπιθύμητες μέσα σε ένα υπερεθνικό αυταρχικό κράτος, όπως είναι η ΕΕ, ένα κράτος που αφαιρεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, μεταφέρει εξουσίες από το λαό στον πρόεδρο και από εκεί απευθείας στο ιερατείο των Βρυξελλών.