Έφυγε το «κακό» 2016 και μπήκαμε στο 2017. Με ευχές και πίστη για κάτι καλύτερο. Αναθεματίσαμε το παλιό και προσβλέπουμε στο καινούργιο. 

Και όμως, αν πάμε ένα χρόνο πίσω και στη συνέχεια δύο χρόνια, και ούτω καθεξής, διαπιστώνουμε ότι η χαρά μας που έφυγε ο παλιός ο χρόνος και ήρθε ο νέος, ήταν ίδια και απαράλλαχτη. Βλέπαμε ότι ο νέος που ερχόταν, ένα χρόνο μετά, μας είχε προδώσει και ως παλιό, τον στέλναμε κι αυτόν στον αγύριστο. 

Βέβαια, στην πραγματικότητα, ο νέος χρόνος δεν περίμενε εμάς να το κάνουμε. Καθώς ότι είναι παλιό, πάντα και αναπόδραστα φεύγει. Αφήνοντας τη θέση του στο νέο. 

Δυστυχώς, ζώντες μέσα σε δοξασίες, ευχολόγια, «προφητείες» και κείμενα μελλοντολογικά από ειδήμονες, δεν διαφέρουμε ουσιαστικά από τους προγόνους μας. Τότε που πίστευαν σε μάγισσες και μαντζούνια. Λες και σήμερα δεν γίνεται κάτι ανάλογο. 

Η διαφορά μας από εκείνους, έχει μέσα που μεταδίδεται η «άκριτη πίστη» και η «εύκολη φήμη»: φέισμπουκ, μπλογκς, τουίτερ κ.λπ.. Κατά τα άλλα, ο προφορικός λόγος, υποχώρησε λόγω του γραπτού. Ο δε τελευταίος, έχει να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του ηλεκτρονικού. Ας όψεται η τεχνολογία που τη χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει…

Έτσι και φέτος, όπως και πέρσι, μέσα από τον ορυμαγδό των προβλέψεων και των μαντικών ικανοτήτων – πολιτικών και πολιτικολογούντων -, των βλέψεων για αλλαγές, εκλογές, και όποιες άλλες μεταβολές, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τη γεωγραφική μας περιοχή ως το κέντρο του κόσμου. Κάτι σαν όλος ο κόσμος να κοιτάζει εμάς κι εμείς να ορίζουμε το μέλλον του. 

Κάποιοι «αγωνίζονται» να μας πείσουν (μάλλον να πιστέψουμε, για να είναι πιο σίγουροι) ότι είμαστε οι γνήσιοι και απευθείας απόγονοι εκείνων που ζούσαν σε τούτα εδώ τα μέρη. Φαντασιωνόμαστε ότι ο Περικλής, ο Πλάτωνας και κάποιοι άλλοι, ήταν τουλάχιστον οι παππούδες μας. 

Ασχέτως αν τα ονόματά τους είναι ασαφώς γνωστά σε πολλούς από τους τωρινούς κατοίκους. Πολύ δε, άλλα ονόματα, που είναι κενού πια νοήματος (βλέπε Επίκουρος, Ηράκλειτος). Τέλος πάντων…

Ήδη έχουμε διανύσει τις πρώτες μέρες από το νέο χρόνο. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, οι ίδιες «καρικατούρες» κινούνται στον πολιτικό στίβο. Κάποιες δε, επιθυμούν και το φροντίζουν, να επιστρέψουν, ως «λευκές περιστερές». 

Έτσι για να επιβεβαιώσουν ότι η λήθη είναι ισχυρότερη από τη μνήμη. Ειδικά όταν η πρώτη θεωρεί το πολιτικό ποίμνιο, ηλίθιο. Ούτως ή αλλιώς, η χρήση της λέξης ποίμνιο, υποδηλώνει ότι μας βλέπουν ως πρόβατα. 

Με το ερωτηματικό να είναι: είμαστε πρόβατα που τα μαντρώνουν στη στάνη ή πρόβατα που τα πάνε για σφάξιμο; 

Διαβάστε ποιοι συζητιούνται ότι θέλουν να επιστρέψουν (για να ζητήσουν τη ψήφο μας) και τότε θα κουνήσουμε σκωπτικά το κεφάλι μας. Κάποιοι περισσότερο πονηροί, όχι κατ’ ανάγκη ευφυείς, προσβλέπουν στην επιστροφή τους, μέσα από την εξ οφίτσιο εκλογή τους (βλέπε ψηφοδέλτια Επικρατείας). 

Το ίδιο έργο, μέσα από διαφορετικές κόπιες που όμως έχει, την ίδια σκηνοθεσία. Άστα να πάνε, που λένε…

Κλείνοντας το μικρό σημείωμα για την καλή χρονιά -ευχή απλή, αλλά τόσο ουσιαστική- ας σκεφτούμε πόσες φορές η κοινή λογική ήταν σύμβουλος των πράξεων μας; Πότε ο ορθός λόγος ήταν το μέσον των αποφάσεων μας; 

Όταν το ανακαλύψουμε αυτό, ας κοιτάξουμε όλους εκείνους που από το γυαλί της τηλεόρασης ή από τα ηλεκτρονικά μέσα, μας «κουνούν το δάχτυλο». Εκείνους που μας προτρέπουν στις δικές τους βουλές ή μας αποτρέπουν από τις δικές μας επιλογές. 

Αυτοί άραγε, έχουν ως γνώμονα τον ορθό λόγο;