Είναι να μην δώσει το σύνθημα ο Μωυσής. Την πρωθυπουργική αναφορά, στη συζήτηση αυτή την εβδομάδα στη Βουλή για το εργατικό νομοσχέδιο, σε ένα κείμενο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη από το 1992, ακολούθησαν εκλαϊκευτικές αναλύσεις από  φιλοκυβερνητικά μέσα. Μέτρησα τρία άρθρα, δύο στο Liberal και ένα σε περίοπτη θέση στα Νέα.
 
Ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε ένα «πολύ ενδιαφέρον και προφητικό» κείμενο του Παπαγιαννάκη από το 1992, στο οποίο ο αξέχαστος διανοητής και στέλεχος της Αριστεράς, μιλούσε μεταξύ των άλλων για «εναλλακτικές μορφές απασχόλησης. Ελαστικό ωράριο και εργασία μέσω τερματικού».
 
Φυσικά ο Μ. Παπαγιαννάκης αναφερόταν  σε μια συζήτηση που τότε είχε ανοίξει, με αφορμή την καθιέρωση του 35ώρου στη Γαλλία.  Έγραφε ότι παρουσιάζεται «νέα οργάνωση του χρόνου παραγωγικής διαδικασίας» και, πέρα από τη διεκδίκηση μειωμένου ωραρίου, την οποία υποστήριζε, τόνιζε πολύ σωστά ότι η αριστερά πρέπει να πάρει υπόψιν τις τεχνολογικές εξελίξεις.
 
Ήταν όμως υπέρ του 35ωρου -δεν έκανε το 8ωρο δεκάωρο και βλέπουμε-  και των συλλογικών συμβάσεων. Ούτε είχε διανοηθεί ότι, τριάντα χρόνια μετά, το κείμενό του θα χρησίμευε σε μια ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την «Προστασία της Εργασίας », όπως ονομάστηκε, αντιγράφοντας τον Όργουελ,  το οπισθοδρομικό νομοσχέδιο. Αλλά η αναφορά προκάλεσε συγκίνηση:
 
«Η αναφορά του Πρωθυπουργού προκαλεί χωρίς αμφιβολία ένα γλυκόπικρο αίσθημα νοσταλγίας», σχολίασαν τα Νέα.(M. Μητσός). « Αναμφισβήτητα, είναι λίγες εκείνες οι φορές που η συζήτηση στο Κοινοβούλιο κατορθώνει να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων, προκειμένου να αναγνωριστούν αυτόνομα οι προσωπικότητες των πολιτικών αντιπάλων», ανακάλυπτε στην απροκάλυπτη τυμβωρυχία το Liberal( Γ. Παπαθεοδώρου).
 
Υστερα οι αρθρογράφοι μπήκαν στο μυαλό του Παπαγιαννάκη και στο ζουμί, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. «O Παπαγιαννάκης ..δεν θα ανεχόταν όμως ούτε στιγμή, και για οποιονδήποτε λόγο, να συνυπάρχει σε ένα κόμμα, ή έναν κυβερνητικό σχηματισμό, με έναν Καμμένο ή έναν Πολάκη»(Νέα). «Δεν ξέρω τι θα έκανε και τι θα έλεγε ο Μιχάλης αν έβλεπε την Πρώτη Φορά Αριστερά στην κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν θα άντεχε τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, τα γραφικά τσάμικα μετά το απόλυτα λαϊκιστικό και διχαστικό δημοψήφισμα, την κατεδάφιση των ανεξάρτητων αρχών » (Liberal)
 
Eίχα την τύχη να γνωρίσω και να συνδεθώ φιλικά με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Παράλληλα με την πολιτική του δράση συνεργαζόταν ακόμη με το «Βήμα» , όπου δούλευα ως πολιτικός συντάκτης προς τα τέλη της δεκαετίας του 80. Σε διπλανά γραφεία καθόμαστε. Δεν ξέρω φυσικά τι θα πρέσβευε σήμερα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ήταν υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, ότι από τότε και τα επόμενα χρόνια μέχρι που δυστυχώς μας άφησε το 2009,  ήταν φανατικά κατά της απορύθμισης των σχέσεων εργασίας και την προσφορά φτηνού εργατικού δυναμικού στις πολυεθνικές, αυτό δηλαδή που κάνει ο νόμος Μητσοτάκη-Χατζηδάκη. Πρότεινε ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης.
 
Είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη στάση της αριστεράς κατά της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, είχαμε μάλιστα συζητήσει πολύ για αυτό (υποστήριζα ότι μόνο με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και χρονικό όριο γίνονται έργα υποδομής στην Ελλάδα, ειδάλλως τα τρώει η μαρμάγκα της διαφθοράς και των συμφερόντων, ο Μιχάλης έλεγε ότι κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίζουμε εμείς πότε θα φτιάξουμε αεροδρόμιο, μετρό και γέφυρες, όπως οι αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες).
 
Ήταν πραγματικά πρωτοπόρος στις επεξεργασίες του για την προστασία του περιβάλλοντος, κατά της εκτροπής του Αχελώου, υπέρ του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της χώρας, κατέκρινε τους νεοδημοκρατικούς αλλά και πασοκικούς συντηρητισμούς και τον τριτοκοσμικό νεοπλουτισμό. Οι πρόθυμοι σχολιαστές της αποστροφής Μητσοτάκη μάλλον δεν πρόσεξαν ότι στο κείμενο που επικαλέστηκε, ο Μιχάλης μιλάει για φιλική, δηλαδή πράσινη ανάπτυξη: «Καθοριστική στην προοπτική μιας φιλικής ανάπτυξης, είναι και η εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην εργασία και στοιχείο της αποτελεί η νέα οργάνωση του χρόνου παραγωγικής διαδικασίας». Να δουλεύουμε λιγότερο έλεγε αξιοποιώντας τη τεχνολογία, για να βοηθήσουμε το περιβάλλον. Όχι τους πλουτοκράτες σπόνσορες της ΝΔ.
 
Με δυο λόγια αυτός,ο «μεγάλος ευρωπαίος αριστερός και μεταρρυθμιστής» που επαίνεσε ο κ. Μητσοτάκης την Τετάρτη, ήταν κατά της Νέας Δημοκρατίας, της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη και γενικώς εναντίον της παρασιτικής ολιγαρχίας που χρεοκόπησε τη χώρα. Ηταν στρατηγικά αντίθετος με τις βασικές της επιλογές. Ήταν ένας πραγματικά, βαθιά αριστερός άνθρωπος.
 
Και είναι ντροπή να χρησιμοποιείται από τον Μητσοτάκη για να δικαιολογήσει τον θατσερικό νόμο του και από το ακραίο κέντρο σαν ψυχοφάρμακο για τις ενοχές και φτηνό άλλοθι: « ψήφισα και υποστηρίζω Μητσοτάκη αλλά αν ζούσε ο Μιχάλης..». Λες και θα ψήφιζε και αυτός Νέα Δημοκρατία.  «Τον τεθνηκóτα μὴ κακολογεῖν » έλεγαν στη Σπάρτη, τον 6ο αιώνα προ Χριστού. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα με τον θάνατο: δεν ξέρεις ποιοι θα σου κάνουν τον επικήδειο.
 

Ads