Η κυβέρνηση πιεσμένη από τη -δικαιολογημένη- αγανάκτηση των πολιτών και υπό το βάρος της δημοσκοπικής κατάρρευσης, ακόμη μία φορά προσφεύγει στην γνώριμή της τακτική. Μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας κι αυταρχισμού (βλ. λογοκρισία διαφημιστικού σποτ φαρμακοποιών) προσπαθεί να επιτεθεί στο συναίσθημα των ψηφοφόρων. Στο παρελθόν είναι η αλήθεια φάνηκε ότι η επίκληση του φόβου ενισχύει την κυβέρνηση και τη “σταθερότητα”. Βέβαια από τότε οι πολίτες είδαν ότι όλες οι τρομοκρατικές επικλήσεις της δικομματικής κυβέρνησης, ανέβασαν σε εκείνη ποσοστά και σε αυτούς χρέη προς το δημόσιο και φόρους.

Με καθημερινές “προκηρύξεις” ο Βενιζέλος και η Ελιά παλεύουν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους για την επιβίωση της κυβέρνησης και την ανάγκη σταθερότητας για την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο (αλλά όχι από την επιτήρηση και τη μονόπλευρη λιτότητα). Ο αντιπρόεδρος υπό το βάρος της λαϊκής οργής απειλεί με κατάρρευση τη χώρα, εκθέτοντας τη λουδοβίκεια αντίληψη ότι αυτός αποτελεί τον κορμό του κράτους και τον εγγυητή της σταθερότητας.

Πιο μπροστά βέβαια είχαν προσπαθήσει, με μπροστάρη το Σαμαρά, να αποδείξουν ότι το πλεόνασμα θα “επιστραφεί” στους πολίτες. Τα εμπόδια όμως ακόμα και για το μοίρασμα του ρουσφετολογικού μερίσματος έφερε περισσότερη αγανάκτηση παρά ανακούφιση με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν να προσφύγουν στην επίκληση του φόβου αποσταθεροποίησης και του εμφύλιου ακόμα πολέμου. Εκείνοι που εγκατέλειψαν τους πολίτες στο πολιτικό περιθώριο αδιαφορώντας για την επιθυμία τους, εκείνοι που υποχρέωναν τους βουλευτές να ψηφίζουν υπό τη συνεχή πίεση της κυβερνητικής κατάρρευσης (όχι ότι οι βουλευτές είναι άμοιροι ευθυνών, το αντίθετο), τώρα ζητούν την υποστήριξή τους για να μην γίνουμε… Ουκρανία.

Οι ψηφοφόροι ως σώμα έμαθαν τόσα χρονια να ζουν με το φόβο. Εντέχνως το τρομοκρατικό κλίμα καλλιεργείται από την αρχή των μνημονίων. Ο φόβος μήπως χαθεί κάποια δόση αντικαταστάθηκε από την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Ένα καθεστώς τρομοκρατίας απλώθηκε σε φάντασμα πάνω τη συνείδηση των πολιτών που υπηρετήθηκε από όλους τους κυρίαρχους θεσμικούς και μιντιακούς φορείς της χώρας (κόμματα συγκυβέρνησης, διαπλεκόμενα μέσα, Πρόεδρος της Τ.τ.Ε, ευρωπαϊκούς φορείς κι εκπροσώπους) που τάχθηκαν υπέρ της πολυπήθητης για το σύστημα σταθερότητας.

Η κατατρομοκράτηση ξεπέρασε πια κάθε όριο. Παρατηρείται μία πρωτοφανής  σύγκλιση των ελίτ γύρω από μία κυβέρνηση και την πρωτοφανή χαμηλή θέση στην εκτίμηση του κοινού προς τα μίντια και την “ανεξαρτησία” της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τέτοια σύμπλευση εμφανίζεται μόνο στις χώρες με τη χαμηλότερη αξιολόγηση στις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες (Ρωσία, Αφρική, ισλαμικά καθεστώτα, Κίνα κλπ).

Τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα βρίσκονται από χρόνια στον τοίχο του κυβερνητικού εκτελεστικού αποσπάσματος. Και τα μίντια συμμετέχουν πλήρως στην προσπάθεια συσκότισης και αποπροσανατολισμού. Κωφεύοντας μπροστά σε καταγγελίες επαγγελματιών για τις δημοσκοπήσεις, αποκρύπτοντας τα αδιέξοδα της οικονομικής πολιτικής και το διοικητικό και φορολογικό αυταρχισμό, συνεισφέρουν στο έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας. Αποκρύπτουν τα συνεχή μικρά πραξικοπήματα των τροπολογιών που έχουν περισσότερες διατάξεις από τον κύριο νόμο στοχεύοντας στη διάλυση της Υγείας ακι της Παιδείας.

Οι πολίτες τώρα όμως καλούνται να επιλέξουν μεταξύ μιας αδιέξοδης πολιτικής και της ελπίδας. Μεταξύ του ακροδεξιού αυταρχισμού και της συλλογικής προσπάθειας για κοινωνική ανάταση. Και τελικά μεταξύ του δίκαιου και της καταστροφής. Οι εκλογές τούτες με ορίζοντα την Ευρώπη συντελούνται πάνω στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας στον κανιβαλισμό της οποίας στοχεύει η συγκυβέρνηση.

Οι εκλογές αποτελούν την απόλυτη δημοσκοπική έκφραση των πολιτών. Και η κυβέρνηση βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, καθώς μετά την η Μάη θα χαθεί και το επιχείρημα ότι οι πολίτες διά των -καλπονοθευτικών και υπό εμφυλιοπολεμικό κλίμα- εκλογών αποφασίζουν. Αστικοδημοκρατικά, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση και τυπικά θα απολέσει τη “λαϊκή δεδηλωμένη”.

Υπό τον τρόμο την απονομιμοποίησης οι κυβερνητικοί εταίροι επιτίθενται στους πολίτες με το αντιόπλο την τρομοκρατίας, του εκβιασμού και της λαϊκίστικης λάσπης… Δίπλα στις επιθέσεις στα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα, στην οικονομική επιβίωση, ενάντια στις βασικές κατακτήσεις του -αστικού- φιλελευθερισμού, προστίθεται και μία εκδικητική ρητορεία κατά της ελεύθερης άσκησης του εκλογικού δικαιώματος.

Και φυσικά οι εκλογές δεν αλλάξουν κάτι. Δεν ανατρέπουν οικονομικές και κοινωνικές δομές. Προσδίδουν όμως μία άλλη δυναμική στα αντινεοφιλελεύθερα κινήματα και αλλάζουν τους συσχετισμούς στο -εθνικό και ευρωπαϊκό- εποικοδόμημα. Είναι ένα όπλο της λαϊκής μάζας στη μάχη της απονομιμοποίησης μιας κυβέρνησης που δε σέβεται ούτε κατ’ ελάχιστον το  ρουσσικό Κοινωνικό Συμβόλαιο.
 
κατεβάστε ελεύθερα το πολιτικό δοκίμιο “η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης” του Δήμου Χλωπτσιούδη από εδώ ή διαβάστε το online