Είναι 26/4, μια ώρα πριν αρχίσει ο τελικός του Κυπέλλου. Συνήθως, κείμενα με αφορμή ένα ματς, γράφονται μετά, post game που λέμε στα ελληνικά (των καναλιών). Αυτό, ας είναι ασύνηθες.

 
Φέτος, ο τελικός «πέφτει» εισοσικάτι μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές. Υποψήφιος για το Δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, σκέφτηκα να κάνω κι εγώ μιαν ανάρτηση «καλή επιτυχία στον ΠΑΟΚ, κύπελλο στον Πύργο τον Λευκό» ή κάτι τέτοιο.
 
Μετά σκέφτηκα, πως πρέπει να μην έχεις καμιά σχέση με την μπάλα για να νομίζεις ότι, αυτή την ώρα, ο ΠΑΟΚτσής νοιάζεται ποιος του εύχεται καλή επιτυχία και ποιος όχι. Και, κανείς δεν είναι τέλειος, σχέση με τη μπάλα έχω. Τη σχέση του παλαβού που Κυριακή παρά Κυριακή πάει στο γήπεδο και δεν τον νοιάζει που η ομάδα «δε βλέπεται» που λέμε (για όποιον μη φίλαθλο δεν κατάλαβε, Αρειανός είμαι).
 
 Αλλά, θες που λόγω ηλικίας πρόλαβα λίγο κι άλλες εποχές, θες για οτιδήποτε άλλο, δεν μπλέκω το ποδόσφαιρο με τίποτε άλλο. Είναι απλώς «το σημαντικότερο από τα ασήμαντα πράγματα στη ζωή». Κι επειδή το αγαπάω ανάθεμά το, σήμερα δεν είμαι με κανέναν. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι με τον Παναθηναϊκό –γιατί η μισή χαρά της μπάλας είναι η καζούρα στο κολλητό που είναι με τους «άλλους» όταν χάνουνε –αλλά έτσι όπως κατάντησε το πράγμα δεν ξέρω πια.
 
Στον τελικό είναι μια ομάδα, του κ.Αλαφούζου, που έβαλε επί ένα χρόνο τους –πολιτικούς παρακαλώ –δημοσιογράφους του καναλιού του, όταν δεν εκθειάζουν το μνημόνιο, να κάνουν «ρεπορτάζ» για το πόσο αδικημένη είναι η ομάδα του, που ο ίδιος την διέλυσε.
 
Από την άλλη, είναι η ομάδα του κ.Σαββίδη, που σε λίγο θα αγοράσει ό,τι κινείται στη Θεσσαλονίκη (στη μισή πόλη και στη μισή Χαλκιδική έβαλε ήδη χέρι) και που, αν δεν ήταν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ (αντίπαλοι ξε-αντίπαλοι, είναι φοβερά τα καρντάσια) θα διαφήμιζε ήδη στη φανέλα την «Ελληνικός Χρυσός».
 
 Ο ΠΑΟΚ είναι στον τελικό, μεταξύ άλλων και γιατί, η Τούμπα έγινε ζούγκλα στον ημιτελικό (τα ίδια και χειρότερα έχουμε κάνει κι εμείς, δε λέω) και, από τη μια είδαμε την ωραία έμπνευση με τους γαύρους (αλήθεια μ’ άρεσε αυτό!) κι από την άλλη τα φασιστοειδή που πετούσαν μπανάνες στον ξένο του Ολυμπιακού που δεν είναι της Αρείας φυλής.
 
Από την άλλη, κάποια καλόπαιδα εξ Αθηνών, περίμεναν τα πούλμαν του ΠΑΟΚ με μολότωφ στην Εθνική (πρωί -πρωί πήραν τους δρόμους, αν τους καλέσεις σε καμιά διαδήλωση για τα κομμένα μεροκάματά τους δεν ευκαιρούν) και άντε να ξεμπλέξουμε τώρα.
 
Είπα πούλμαν: Αυτό πάλι, που για να γίνει ένα ματς έκλεισε ο κεντρικός εθνικός οδικός άξονας για δυο-τρεις μέρες, πώς να το σχολιάσω, μου λέτε;
 Γκρινιάζω θα πείτε. Ίσως, δεν ξέρω. Αλλά ώρες –ώρες δεν καταλαβαίνω κάποια πράγματα.
 
Είδαμε οπαδούς του Άρη να βάφουν κίτρινα μνημεία της πόλης για να γιορτάσουν (!) τα 100 χρόνια της ομάδας –και δε σηκώθηκαν τα μνημεία να πέσουν στο κεφάλι τους.
 
Άκουσα βουλευτές της κυβέρνησης (αυτούς που υπερψήφισαν τη σφαγή μισθών και συντάξεων) να δηλώνουν πως «θα κάνουν ό,τι μπορούν για να λυθεί το πρόβλημα του Άρη» -το οποίο πρόβλημα είναι ότι η μια παρέα απατεώνων έχει «φάει» τα λεφτά των υπαλλήλων του συλλόγου, των καθαριστριών και των προμηθευτών και χρωστάει κάπου 30 εκατομμύρια ευρώ σ’ όποιον μιλάει ελληνικά) και δεν τους ξεμπρόστιασε κανείς.

Μόνο εγώ είπα μια φορά, μέσα στο γήπεδο, «ας διαλυθεί η ομάδα να τελειώνουμε, εγώ πάλι Άρης θα ‘μαι» -κι ένας Θεός ξέρει πως γλίτωσα τελικά το ξύλο. Ένα πράγμα ξέρω: πως πρέπει να τελειώνουμε με το κακόγουστο αστείο να θεωρούμε ότι έχει οποιαδήποτε σχέση το τι ομάδα είμαστε με το τι πιστεύουμε πολιτικά και τι ψηφίζουμε. Αυτά αλλάζουνε πολλές φορές στη ζωή, ομάδα δεν ξέρω ν’ άλλαξε κανείς.
 
Τα πολιτικά συνθήματα της εξέδρας δεν είναι της αγοραίας πολιτικής, είναι άλλης τάξης και επιπέδου. Οι παλιότεροι θα θυμούνται το ανεπανάληπτο της Τούμπας, εκεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70: «Τούμπα, Κούβα, Βιετνάμ –Κούδας, Κάστρο, Χο Τσι Μινχ…»
 
* Κώστας Αποστόλου, Μέλος του Συντονιστικού της Κίνησης «Κοινωνία Πρώτα», Υποψήφιος Δημ. Σύμβουλος «Θεσσαλονίκη –Ανοιχτή Πόλη»