Το ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε από λίγους αρχικά ριζοσπάστες δημοκράτες, κατάφερε σύντομα να γίνει κόμμα εξουσίας, καθώς η ανάγκη να βγει στο φως του ήλιου η «άλλη πλευρά του φεγγαριού» και τα αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση βρήκαν ανταπόκριση στις καρδιές των Ελλήνων.

Ads

Του Συμεών Κεδίκογλου
Βουλευτής Ευβοίας του ΠΑΣΟΚ
από Τα Νέα

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλά για εμάς ένα κόμμα. Είναι κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας, των αγώνων, των ελπίδων και των αναμνήσεων των παιδικών μας χρόνων. Καθώς με τον καιρό πολλά από τα βασικά αιτήματα σε έναν βαθμό εκπληρώθηκαν, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη νομοτελειακή εξέλιξη των κομμάτων εξουσίας. Ετσι, και στη δεύτερή του περίοδο, παρά τις επιτυχίες και το δειλό εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, ασθένειες όπως το πελατειακό κράτος, η διαφθορά και ο λαϊκισμός είχαν ριζώσει στην ελληνική κοινωνία. Αντίπαλοι ισχυροί και στην προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου για ανανέωση στο κόμμα.

Οι ίδιοι οι μηχανισμοί των κομμάτων αποτελούν έναν καθρέφτη αυτού που θα έπρεπε να αποφύγουμε σαν κράτος: υπέρμετρα μεγάλος αριθμός εργαζομένων χωρίς αξιολόγηση και τεράστια χρέη. Ανθρωποι που θα έπρεπε πλέον απλώς να προσφέρουν την εμπειρία τους, συνεχίζουν να είναι σε θέσεις-κλειδιά και να ηγούνται των «φυλών» του ΠΑΣΟΚ εδώ και τριάντα χρόνια. Ετσι, όταν η κατάσταση έγινε πραγματικά δύσκολη και για πρώτη φορά κυβέρνηση κλήθηκε να πάρει και όχι να μοιράσει χρήματα με δανεικά, η έλλειψη προετοιμασίας, προτεραιοτήτων, η απόφαση πού και με ποιους θα πάμε, η έλλειψη έγκαιρης ενημέρωσης της κοινής γνώμης έφεραν δημοσκοπικά τα ποσοστά που πληγώνουν όλους όσοι αγωνίστηκαν γι’ αυτό που λέμε «δημοκρατική παράταξη». Ας είμαστε δίκαιοι: σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις, έστω και αν αποφύγαμε τα χειρότερα – προς στιγμήν –, τη χρεοκοπία της χώρας, το τίμημα για την κοινωνία και συνεπώς για το κυβερνητικό κόμμα θα ήταν μεγάλο. Θα ξεπερνούσαμε όμως γρηγορότερα και με λιγότερες απώλειες τον σκόπελο, αν είχαν γίνει όσα προανέφερα.

Παρόμοια προβλήματα ταυτότητας δεν έχει μόνο το ΠΑΣΟΚ σήμερα, αλλά στο σύνολό της η Κεντροαριστερά. Μήπως και οι συντηρητικές δυνάμεις είναι σε καλύτερη κατάσταση; Αυτές δεν είναι στα ηνία της ευρωπαϊκής πολιτικής από το 2004; Ή μήπως σε εθνικό επίπεδο θα θέλαμε να φανταστούμε πόσο έτοιμη είναι να κυβερνήσει σήμερα η Νέα Δημοκρατία; Από την Αριστερά πειστική εναλλακτική πρόταση δεν ακούμε. Μιλάμε συνεπώς για συνολική ήττα του πολιτικού συστήματος.  Αλλά και της πολιτικής έναντι των αγορών. Οι οποίες όχι μόνο δεν υποχώρησαν μετά την ιστορία του 2008, αλλά συνεχίζουν να βγάζουν προκλητικά τη γλώσσα με υπερκέρδη, οίκους αξιολόγησης και υπέρογκα bonus.

Ας γυρίσουμε στα καθ’ ημάς. Μπορεί σήμερα να μη σημαίνουν πολλά για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ πράγματα που τους συνέδεαν στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα η «κατάργηση των κοινωνικών φρονημάτων». Σήμερα έχουμε χρέος να δουλέψουμε για ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που δεν θα ταυτίζεται με το κράτος αλλά με την Ελλάδα της δημιουργίας. Που θα βλέπει τα πράγματα με το μάτι του αδικούμενου, με κοινωνική ευαισθησία και δικαιοσύνη, και θα δημιουργεί δίκτυα αλληλεγγύης, απαραίτητα σήμερα για την κοινωνική συνοχή. Που θα προχωρήσει σε τομές με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και δεν θα χαρακτηρίζονται εκπρόσωποι συντεχνιακών συμφερόντων «λαϊκοί αγωνιστές».

Τι να κάνουμε, πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι θα είναι οι συνταξιδιώτες μας στο τρένο και ποιοι θα πρέπει να κατέβουν από αυτό. Είμαστε πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας αλλά, αν θέλουμε να βρούμε τη νέα μας ταυτότητα, δεν χωρά το «λίγο απ’ όλα». Πλατφόρμα ιδεών και συγκεκριμένο χάρτη για την επίλυση των προβλημάτων πρέπει να καταθέσουν και οι υποψήφιοι αρχηγοί στις εσωκομματικές εκλογές (πριν από τις εθνικές, αυτό είναι αυτονόητο για όποιον αφουγκράζεται τη βάση και την κοινωνία). Συντεταγμένα, με εκλογή από τη βάση, που θα δώσει την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να προσέλθουν μαζικά και θα επιφέρει εκτόνωση στα όσα προηγήθηκαν. Και από εκεί και πέρα, λέμε αλήθειες παντού και φροντίζουμε να μπει «νέο αίμα». Διαφορετικά, όποιος και να πάρει τα κλειδιά, κινδυνεύει να κλείσει και την πόρτα (τελευταίος).