Την αγωνία τους για την ουσιαστική εξαφάνιση του κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ) εξέφρασαν τα στελέχη του ρεύματος των «53» σε συνάντηση που είχαν προ ημερών.

Ads

Υποστηρίζουν ότι τα όργανα είτε έχουν αδρανοποιηθεί (η Πολιτική Γραμματεία έχει να συνεδριάσει πολλούς μήνες), είτε υπολειτουργούν (το Πολιτικό Συμβούλιο συνέρχεται μόνο για ενημερωθούν τα μέλη του από τον πρωθυπουργό), είτε απλώς εκδίδουν ανακοινώσεις για να σχολιάζουν τα πολιτικά γεγονότα και να απαντούν στα δελτία Τύπου της αντιπολίτευσης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται αυτού του τύπου η κριτική και δεν θα είναι η τελευταία. Το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε την εξαίρεση, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις (ίσως και τις προθέσεις) της ηγεσίας του.

«Εμείς δεν θα την πάθουμε όπως το ΠΑΣΟΚ» έλεγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο διαρκούσε η διαπραγμάτευση με τους δανειστές το κρίσιμο εκείνο πεντάμηνο, το κόμμα υπήρχε και δρούσε.

Ads

Οι συνεδριάσεις των οργάνων ήταν τακτικές, η ανταλλαγή απόψεων συνεχής, η διαπάλη για το τι πρέπει να γίνει με το μείζον θέμα ήταν καθημερινή. Φαινόταν πώς το κόμμα είχε ζωή.

Η εξέλιξη όμως διέψευσε όλους εκείνους που υποστήριζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφύγει την παγίδα. Ακολούθησε τη διαδρομή και είχε την κατάληξη όλων των κομμάτων (παντού στον κόσμο) που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις υποθέσεις της χώρας: κρατικοποιήθηκε.

Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό; Θεωρητικά ναι. Ενα σωρό εγχειρίδια έχουν εκδοθεί με προτάσεις.

Πρακτικά όμως δεν υπάρχει κάποιο παράδειγμα προς αντιγραφή. Η απορρόφηση είναι το αποτέλεσμα. Και καλά τα δεξιά κόμματα.

Πρόκειται για εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τις ηγετικές ομάδες για την κατάληψη της εξουσίας και μετά την επίτευξη του στόχου περιορίζονται σε διακοσμητικό ρόλο.

Παλιότερα κολλούσαν αφίσες και κινητοποιούνταν σε προεκλογικές περιόδους, σήμερα λειτουργούν σαν γραφεία εξυπηρέτησης των ψηφοφόρων-πελατών.

Τα κορυφαία στελέχη γίνονται υπουργοί, τα μεσαία στελέχη καταλαμβάνουν κεντρικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και μένουν τα κατώτερα στελέχη να κάνουν την καθημερινή λάντζα.

Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό και με τα αριστερά σχήματα, τα οποία υποτίθεται πώς έχουν άλλη αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι ένα κόμμα εξουσίας;

Ισως γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ισως επίσης γιατί στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό προσωπικό ήταν ολιγάριθμο και δεν υπήρχε η πολυτέλεια του καταμερισμού δυνάμεων.

Συνέβη αναπόφευκτα το μοιραίο. Οι πρωτοκλασάτοι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ υπουργοποιήθηκαν, οι δευτεροκλασάτοι ανέλαβαν κομβικά πόστα στη δημόσια διοίκηση, οι οργανώσεις φυλλορρόησαν (η διάσπαση το καλοκαίρι του 2015 είχε διαλυτικές συνέπειες) και έμεινε μόνο το γραφείο Τύπου για τη διεκπεραίωση.

Βεβαίως μπορεί να συνέτρεξαν κι άλλοι λόγοι για τον απορφανισμό του κόμματος. Ιδιοτελείς. Για παράδειγμα, γιατί κάποιος υψηλόβαθμος να κάτσει στο κόμμα και να ασχολείται με πληκτικές δουλειές όταν μπορεί να γίνει υπουργός;

Ή γιατί ο αρχηγός να θέλει να μείνουν στο κόμμα στελέχη με εκτόπισμα στο κομματικό ακροατήριο και στην παράταξη ευρύτερα, τα οποία ενδεχομένως να του προκαλέσουν πονοκεφάλους με τις αντιρρήσεις τους σε διάφορες αποφάσεις και επιλογές;

Οι ηγεσίες κατά κανόνα προτιμούν κόμματα-ησυχαστήρια, παρά κόμματα-ταραξίες. Βεβαίως όταν θα τα χρειαστούν, θα ψάχνουν και δεν θα τα βρίσκουν ή θα βρίσκουν ό,τι έχει απομείνει: τα σκελετωμένα ομοιώματά τους.

Ανάγωγα

Τι βαθμό παίρνει το ΔΝΤ με άριστα το δέκα στις προβλέψεις του για τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας; Μονίμως κάτω από τη βάση. Γιατί δεν το απολύουμε αφού πέφτει συνεχώς έξω; Γιατί είναι το μεγάλο αφεντικό. Τα αφεντικά απολύουν, δεν απολύονται. Αυτός είναι ο κανόνας και ισχύει διαχρονικά. Παραβιάστηκε μόνο σε κάποιες εξαιρετικές στιγμές στην Ιστορία. Σήμερα πάντως δεν είναι μια τέτοια στιγμή…

Πηγή: ΕΦΣΥΝ