Τι την ήθελε τη δήλωση για το «άγιο φως» ο Μπαλαούρας; Λες και δεν ξέρει πόσο ευαίσθητοι είναι οι έλληνες σε θέματα ορθοδοξίας… Λες και δεν είχαν προηγηθεί άλλοι πριν από τον βουλευτή που είχαν θέσει ξανά το ίδιο ζήτημα…

Μέσα στη μία πρότασή του ο Μάκης Μπαλαούρας συμπύκνωσε τρία θέματα:

Το πρώτο θέμα και το πιο… φλέγον είναι: αν αντέχουμε να ζούμε ως λαός με τέτοιες εξτραβαγκάντζες όταν έχουμε περικόψει μισθούς και συντάξεις και περιορίσει τα λειτουργικά  έξοδα της χώρας στο δεν πάει πιο κάτω. Μπορούμε να σπαταλάμε χρήματα για το φως όταν είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με το μεγαλύτερο ποσοστό σε… κομμένο φως εξαιτίας απλήρωτων λογαριασμών; Να στερούμαστε δηλαδή τα απαραίτητα και να ξοδεύουμε στα περιττά; [Το ίδιο περίπου ρώτησε τη Βουλή και τα κόμματα και η Ένωση Άθεων με την επιστολή της.]

Αυτή η σκέψη οδηγεί αμέσως στο ερώτημα: «Περιττό, το άγιο φως; Στην Ελλάδα της Ορθοδοξίας;». Οπότε περνάμε στο επόμενο σοβαρότατο θέμα που έθιξε ο βουλευτής: «Το κράτος πρέπει να είναι ανεξίθρησκο». Πρόταση η οποία ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και ξεχύνονται οι… αέρηδες: καύση νεκρών, μουσουλμανικό τέμενος, προσευχή και μάθημα θρησκευτικών στα σχολεία, μαντίλες στις παρελάσεις και όχι μόνο κ.ο.κ.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είπε και το άλλο ο κύριος Μπαλαούρας: ότι το έθιμο είναι παγανιστικό κατάλοιπο. [Πώς τα λέει έτσι; Θέλει να τραβήξει την προσοχή του Αμβρόσιου να αρχίσουν οι «ευχές» για πέτρες στο στομάχι και τα παρόμοια;] Το αν είναι παγανιστικό το έθιμο ή όχι,  είναι ένα άλλο, τρίτο θέμα [το οποίο αξίζει σοβαρή έρευνα]. Έτσι κι αλλιώς όμως, τα περισσότερα έθιμα και σύμβολα της Ορθοδοξίας  από τον σταυρό  μέχρι τα επίκαιρα αυγά και τα κουνέλια ή τα εκτός εποχής  χριστουγεννιάτικα  δέντρα  και άλλα, είναι ειδωλολατρικής προέλευσης. Χριστιανικό έθιμο ή σύμβολο θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις  στην Ορθοδοξία  για τον απλούστατο λόγο ότι ο χριστιανισμός  δεν χρειαζόταν σύμβολα.

Ο Ιησούς -μια και τις μέρες αυτές, όλοι τον θυμούνται – έδωσε μόνο ένα σημάδι για τους χριστιανούς: «από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Στους αιώνες που ακολούθησαν, προστέθηκαν ένα σωρό σύμβολα και έθιμα, ίσως για να γεμίσουν αυτό ακριβώς το κενό:της χριστιανικής αγάπης που έλειπε από όλες τις εποχές… Από το Βυζάντιο, από τον Μεσαίωνα, από την Ιερά Εξέταση και τις Σταυροφορίες.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα του φωτός.

Παγανιστικό – ξεπαγανιστικό, οι ορθόδοξοι έλληνες το θέλουν το φως τους.

Οπότε, ανεξάρτητα από κομματικές διαμάχες και εσωκυβερνητικές αναταράξεις, ανακύπτουν κάποια ερωτήματα:

-Εφόσον η μεταφορά του φωτός είναι μια παροχή για τον ορθόδοξο  πιστό όχι  για τον έλληνα πολίτη,  γιατί αυτό το κόστος θα πρέπει να επιβαρρύνει το ανεξίθρησκο[;] κράτος;
-Γιατί δεν το πληρώνει η Εκκλησία;

Αν το έθιμο είναι τόσο σημαντικό για μια μεγάλη[;] μερίδα πιστών, ας αναλάβει το κόστος του η Ορθόδοξη Εκκλησία από τους πόρους της. Κι οι πιστοί [χορηγοί] ας δώσουν τον οβολό τους για το αγαπημένο τους έθιμο. Από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους. Τότε οι άθεοι κι οι βουλευτές δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να γκρινιάζουν  για κατασπατάληση και οι πιστοί ορθόδοξοι θα απολαμβάνουν το φως τους με όσες τιμές θέλουν. Αν και πάλι…

-Γιατί με τιμές αρχηγού κράτους;

Τι σχέση έχει ένα θρησκευτικό σύμβολο πίστης με την  πολιτική εξουσία; Και γιατί θα πρέπει να παρίσταται εκπρόσωπος της Κυβέρνησης  για να το υποδεχθεί; Δεν αρκεί ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας; Πόσους αρχηγούς έχει τελικά αυτό το κράτος; Σε τι κράτος ζούμε; Δημοκρατικό ή θεοκρατικό;

Πολλά τα ερωτήματα. Αν βλέπετε κάποιο φως, μου λέτε.