Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του δικηγόρου και συγγραφέα Γιάννη Γρηγοράκη.

Ads

imageimage
“Βιώνουμε την πτώχευσή μας ως εκκωφαντικό και αναπάντεχο συμβάν, όμως ήταν κάτι που περίμενε τον χρόνο του για να συμβεί. Η ευμάρεια ήταν μια φούσκα που έσκασε.

Λεφτά υπήρχαν, αλλά δεν ήταν δικά μας, αυτό το γνωρίζαμε και δεν το γνωρίζαμε, υπήρχε πάντα μια λακκούβα όπου χώναμε το κεφάλι. Και στο ευρώ μπήκαμε μαγειρεύοντας. Αλλά μαγειρεύαμε μόνο εμείς; Μόνο εμείς ζούσαμε με δανεικά; Μένει να διερευνηθούν οι λόγοι για τους οποίους κλείσαν οι στρόφιγγες. Το νοικοκύρεμα της ελληνικής οικονομίας δεν με πείθει ως αιτιολογία. Καλό ακούγεται, και είναι πράγματι καλό, απλώς δεν με πείθει ότι ήταν μόνον αυτό.

Η κοινή λογική λέει ότι τη φούσκα πρέπει να τη φουσκώνει κανείς μέχρι το οριακό εκείνο σημείο όπου ο φόβος ότι θα σκάσει συνυπάρχει με την ελπίδα ότι δεν θα σκάσει. Δεν πιστεύω ότι λείπει η κοινή λογική σ’ αυτόν τον κύκλο ανθρώπων που επινοούν φούσκες. Ούτε πιστεύω ότι έχουν άγνοια της αντοχής των υλικών – το αντίθετο, είναι εξπέρ σ’ αυτά τα ζητήματα. Έχουν σπουδάσει τον πανικό κι όποιος έχει σπουδάσει τον πανικό μπορεί να κάνει μεγάλη καριέρα στον κύκλο τους. Στον πανικό στηρίχτηκε κάθε μορφή ψυχολογικού πολέμου.

Ads

Το ένστικτό μου λέει ότι αυτή η ιστορία βρωμάει, και ασφαλώς δεν πρωτοτυπώ. Η φούσκα έσκασε επειδή αποφάσισαν να τη σκάσουν. Σε ό,τι μας αφορά, είμαστε χρεωμένοι από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, και βεβαίως έχουμε ξαναπτωχεύσει στο παρελθόν, αλλά είναι άλλοι σήμερα οι όροι, αλλά και η δομή των πραγμάτων. Χρεωμένες είναι όλες οι χώρες, μηδέ εξαιρουμένης της Αμερικής, για την οποία λέγεται ότι οι πολιτικοί της δεν μπορούν να θέσουν υπό έλεγχο το χρέος, κι ότι γι’ αυτό φταίει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και το λεγόμενο εικονικό χρήμα. Δηλαδή η φούσκα. Έχουν γραφτεί πολλά για το πώς λειτουργεί το Σύστημα, πώς αναπαράγεται το εικονικό χρήμα, πώς φουσκώνει το μπαλόνι.

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας επεκτατικής πολιτικής του Παγκόσμιου Κεφαλαίου, αυτό είναι όλο. Μιας πολιτικής αποικιακού χαρακτήρα, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Φυσικά ο Χάρος θα πάρει τις μικρές χώρες, η Αμερική δεν θα πτωχεύσει ποτέ, παρά το χρέος της, ούτε φυσικά η Γερμανία ή η Αγγλία, ή η Γαλλία, για ευνόητους λόγους.

Η ευμάρεια επινοήθηκε, σύμφωνοι, αλλά ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα στη χώρα μας. Ήταν οι Οίκοι Αξιολόγησης που μας αναβάθμιζαν ξανά και ξανά οδηγώντας το Ελληνικό Χρηματιστήριο πάνω από τις 6.000 μονάδες. Ποιος δεν θυμάται τον Παπαντωνίου να μιλάει για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας μας; Αγρότες, κτηνοτρόφοι, νοικοκυρές, έπαιζαν στο Χρηματιστήριο και στις παραλίες όλοι κάτι αγόραζαν, κάτι πουλούσαν, ανάμεσα σε δυο βουτιές. Το αποτέλεσμα αυτής της φρενίτιδας το γνωρίζουμε όλοι. Και νάτοι πάλι οι τύποι των Οίκων Αξιολόγησης. Είναι δυο χρόνια τώρα που μας υποβαθμίζουν ξανά και ξανά. Μεσολάβησαν βεβαίως πολλά, το παλιρροϊκό κύμα από την πτώχευση της Lehman Brothers ταξιδεύει ακόμα, αλλά σε ποιο βαθμό είχε αλλάξει το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής οικονομίας;

Το Χρηματιστήριο βρίσκεται στις 650 μονάδες, η κοινωνία κλωνίζεται συθέμελα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αφανίζονται από το χάρτη, η ανεργία στις ηλικίες κάτω των 25 ετών έχει φτάσει στο 43%. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες, που ζούσαν επίσης με δανεικά, μέχρι που έκλεισαν οι στρόφιγγες. Είναι μια χούφτα άνθρωποι αυτοί που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο, αυτοί που ανοιγοκλείνουν τις στρόφιγγες.

Ας τους ονομάσουμε, «Εκείνοι». Αυτοί επινόησαν τους Οίκους αξιολόγησης, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτούς τους Οίκους δεν τους αξιολογεί κανείς. Ούτε είναι τυχαίο που η σχετική νομοθεσία γύρω από την ίδρυση και τη λειτουργία τους είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Κάθε ανακοίνωσή τους λοιπόν, κάθε υποβάθμιση, συνεπάγεται οικονομική συσπείρωση, αυτό είναι προφανές σε κάθε επίπεδο. Ηλικιωμένοι άνθρωποι σηκώνουν από το Ταμιευτήριο τα χρήματά τους για να τα ράψουν στο στρώμα τους, οι μεγαλόσχημοι, πολιτικοί και πλουτοκράτες, τα μετατρέπουν σε ελβετικά φράγκα.

Οι στρόφιγγες θα ξανανοίξουν όταν Εκείνοι το αποφασίσουν. Θα το αποφασίσουν όταν ο πανικός γεννήσει εκτρώματα, όταν η Ελλάδα και κάθε άλλη χώρα που βρίσκεται στην ίδια θέση περιέλθει σε κατάσταση απόλυτης εξαθλίωσης. Δεν ξέρουμε τίποτα για τα Μνημόνια που έχουν υπογραφεί, ούτε γι’ αυτά που μαγειρεύονται αυτή τη στιγμή,  απλώς μια μέρα θα μάθουμε ότι παραχωρήσαμε όλους τους φυσικούς μας πόρους, ότι γίναμε ινδιάνοι στον τόπο μας. Ιδού το μέλλον της νέας αποικιοκρατίας, ιδού ο Τέταρτος Κόσμος.

Τι πρέπει να γίνει; Ασφαλώς θα πρέπει να ενισχυθεί ο κρατικός μηχανισμός σε κάθε χώρα που ο λαός της πιστεύει ακόμα σε υψηλές ιδέες. Να ενισχυθεί η Πολιτεία, το κράτος Πρόνοιας, η Δημοκρατία να αποκτήσει πραγματικό νόημα, να καθιερωθεί ο θεσμός της λογοδοσίας για όποιον αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα ή θέση. Τι πάει να πει «βουλευτική ασυλία»;

Να επαναδιατυπωθεί το σύνταγμα, να επαναπροσδιοριστούν τα ατομικά δικαιώματα, τα συλλογικά δικαιώματα, να ξαναγραφτεί απ’ την αρχή το Ποινικό Δίκαιο, να βγουν από τις φυλακές οι κλέφτες ποδηλάτων και τα πρεζόνια, και να μπουν οι κλέφτες ζωών, οι κλέφτες ανθρώπινων οραμάτων, τα golden boys, οι εξαχρειωμένοι πολιτικοί, να δημευτούν οι περιουσίες τους, να καταδικαστούν στην μη αναφορά των ονομάτων τους σε κανένα κατάστιχο της Πολιτείας μέχρι να ξεχαστούν για πάντα, όπως έκαναν οι Ρωμαίοι για τους εχθρούς του λαού. Αλλά και οι κοινωνίες πρέπει να μάθουν να διδάσκονται από τα λάθη τους. Βυθισμένοι στον άκρατο ατομικισμό εξαχρειωθήκαμε.

Τώρα που η σκόνη του εκκωφαντικού και αναπάντεχου συμβάντος κατακάθεται, ας κάνουμε επιτέλους την αυτοκριτική μας.”