Οι περισσότεροι νεοέλληνες περίμεναν μετέωροι και άπρακτοι την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ για να μας λύσει όλα τα προβλήματα! Να συμφωνήσει με τους «θεσμούς», να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, να αποτρέψει τη «λιτότητα» και την «ανθρωπιστική κρίση».

Και αυτή η Κυβέρνηση κάθε άλλο παρά έλυσε αυτά τα προβλήματα.Έφερε ένα σκληρότερο μνημόνιο, ως αποτέλεσμα της «σθεναράς διαπραγμάτευσης» με τους πιστωτές. Και για να το εφαρμόσει χωρίς τα «βαρίδια», έκανε «φαστ τρακ» εκλογές. Για μια νέα  «ισχυρή εντολή» από το ζαλισμένο «πόπολο», που μόλις είχε ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα- πριν προλάβει αυτό να αντιληφθεί ότι οι νέες υποσχέσεις, θα ακολουθήσουν το δρόμο των προηγούμενων που δεν κρατήθηκαν,  παρά το ότι ο Τσίπρας ήθελε να «πρωτοτυπήσει και να τις κρατήσει». 

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι όλο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς και των εναπομεινάντων πρασίνων, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Και δεν θα το αντιμετωπίσουμε όσο η πλειοψηφία των νεοελλήνων-που ανήκει στη μεσαία τάξη-δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής στο προ των μνημονίων καταστροφικό καταναλωτικό μοντέλο και όσο οι «πολιτικά σκεπτόμενοι» δε βλέπουν ότι η πολιτική της ανάθεσης στο υπάρχον κομματικό σύστημα της διαχείρισης των κοινών υποθέσεων,  θα πρέπει να ξεπερασθεί.  Όσο δε σταματάμε να είμαστε διαχειριζόμενα αντικείμενα,  καταναλωτές-όπως έχουμε συνηθίσει-των προγραμμάτων των κομμάτων που βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία.

Ας ξεβολευτούμε-όσοι βολεύονται ακόμα-και ας γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής!Να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος πολιτικής που θα στοχεύει στην ευζωία μας και θα στηρίζεται όχι πλέον στη διαμεσολάβηση, αλλά στη συμμετοχή, στη αυτοεκπροσώπηση, στην αυτοοργάνωση!

Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα της αλληλεγγύης, του συνεργατισμού, της αντίστασης στην καταστροφή του περιβάλλοντος, και γενικότερα της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει  την αλλαγή πορείας της ελληνικής κοινωνίας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον.

Μπορούμε να  ξεκινήσουμε από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί δοκιμάσθηκε και η «εναλλακτική λύση» της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες με παταγώδη αποτυχία.

Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες, την καθημερινότητα του “μέσου” πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος. Ούτε να αυτοκτονεί “με το πηρούνι και το κουστούμι της”.  Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα:

-Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος

-Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά

-Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα

-Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά

-Αντί μια χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση

-Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά

-Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!

Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τη νέα-παλιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Γιατί αποδεχόμενη η ίδια ότι ο άνθρωπος είναι μια οντότητα μόνο οικονομικά σκεπτόμενη και δρώσα, επιχειρεί την αυτονόμηση της οικονομίας από την πολιτική με την αποδοχή της ντιρεκτίβας του νεοφιλελεύθερου -αυτονομημένου ακόμα και από την αντιπροσωπευτική τους δημοκρατία- Γιούρογκρουπ, για ένα μόνιμο μνημόνιο με τη θεσμοθέτηση μάλιστα του «κόφτη»-όταν δε θα «βγαίνει» το προγραμματισμένο να μη «βγαίνει» πρόγραμμα.
Δεν μας μένει λοιπόν παρά:

Να διαμορφώσουμε «από τα κάτω» ένα απαραίτητο ρεαλιστικό και ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα για την ευζωία για το ξεπέρασμα της σημερινής κατάρρευσης και συγχρόνως για τη μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, που θα στηριχθεί:

-στην οικονομία των βιοτικών αναγκών και στα «κοινά» όσον αφορά στο περιεχόμενο,

-στον συνεργατισμό-συνεταιρισμό όσον αφορά στις σχέσεις παραγωγής, 

-στη συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία όσον αφορά στα μέσα παραγωγής, 

-στην εγγύτητα, τις μικρές αποστάσεις και την ελεύθερη ενέργεια των ΑΠΕ, όσον αφορά στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα

-στην άμεση δημοκρατία όσον αφορά στις αποφάσεις και τους πολιτικούς θεσμούς

Το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο»

Δεν μπορεί παρά να έχει ως ανώτατη αρχή την έννοια της άμεσης/συμβουλιακής/ κοινωνικής δημοκρατίας, στην οποία όλοι δύνανται να συμμετέχουν ισότιμα στη διαμόρφωση των συνθηκών ζωής και στη διαχείριση των κοινών. Η αρχή αυτή μπορεί να βρει εφαρμογή στη σύγκλιση τακτικών λαϊκών συνελεύσεων, σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε επίπεδο χωρικής ενότητας[1]. Οι λαϊκές συνελεύσεις θα καλούνται ταυτόχρονα σε όλες τις χωρικές ενότητες, στις οποίες υπάρχει η δυνατότητα σύγκλισής τους. Εκεί θα συζητούνται όλα τα βασικά προβλήματα της περιοχής ή της χώρας.

Από τις λαϊκές συνελεύσεις, θα ορίζεται (με εκλογή, με κλήρωση ή κοινή συναινέσει) ένα Γενικό Αυτόνομο Συμβούλιο Χωρικής Ενότητας με συγκεκριμένο αριθμό ανακλητών εκπροσώπων. Επίσης, θα ορίζονται με τον ίδιο τρόπο Θεματικά Αυτόνομα Συμβούλια Χωρικής Ενότητας πάνω σε ζητήματα όπως π.χ. α)της οικονομίας- παραγωγής, β) των κοινωνικών αγαθών(παιδεία, υγεία, πολιτισμός, κ.λ.π.), γ) των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων, δ) των οικολογικών ζητημάτων και ε) της κοινωνικής αυτοάμυνας.

Στο Γενικό Αυτόνομο Συμβούλιο θα συμμετέχουν μέλη των Θεματικών Συμβουλίων αλλά και εκπρόσωποι που θα καθοριστούν απευθείας από τη Λαϊκή Συνέλευση Χωρικής Ενότητας. Με αυτόν τον τρόπο, το Γενικό Συμβούλιο δεν θα είναι απλά ένα άθροισμα των επιμέρους πεδίων δραστηριοποίησης αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Οι εκπρόσωποι των Γενικών ή των Θεματικών Αυτόνομων Συμβουλίων θα συναντιούνται μεταξύ τους και, με βάση τις προτάσεις αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν, θα είναι υπεύθυνοι για την προώθηση και τον συντονισμό τους σε επίπεδο επικράτειας. Οι εκπρόσωποι των Αυτόνομων Συμβουλίων θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένα όρια θητείας, προκειμένου οι θέσεις εκπροσώπησης να μην μετατρέπονται σε προσωποπαγείς. 

Αυτό ασφαλώς είναι ένα γενικό περίγραμμα του Ευκταίου να συμβεί, ως έκφραση μιας νέας μορφής κοινωνικής και πολιτειακής οργάνωσης: της δημοκρατικής αυτονομίας και του συνομοσπονδισμού.  Όταν και αν ολοκληρωθούν οι δομές της, σε μια όσο γίνεται πιο μικρή χρονικά περίοδο, και όταν από αμυντικές που θα είναι στην αρχή- σε σχέση συμπλήρωσης,  αντιπαράθεσης, απόρριψης και ρήξης με τις υπάρχουσες δομές του κράτους – μπορέσουν στο τέλος να επικρατήσουν, τότε μπορεί αυτή η νέα πολιτειακή οργάνωση να  θεσμοθετηθεί με τη μορφή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου.

Είναι μια πρόταση συνθετικής ενωτικής δράσης στην κατεύθυνση μιας ολικής αναδιοργάνωσης της ζωής μας. Μιλάμε για μια κοινωνική πρόταση που προϋποθέτει όντως να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας όχι ως ευχή αλλά ως πολιτικό σχέδιο διαμορφωμένο οργανωτικά, που θα βάλει σε κίνηση μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας για να την υλοποιήσει. Αναγκαία συνθήκη για να γίνει μια αλλαγή ορατή και πιστευτή είναι η δυνατότητα πραγμάτωσής της “από τα κάτω”, στο σήμερα, με τη μορφή παραδείγματος εκεί που οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες θα το επιτρέψουν.

Αυτή τη δυνατότητα οφείλουμε με θάρρος να διερευνήσουμε, όσοι τέλος πάντων επιδιώκουν ριζοσπαστικές και βιώσιμες λύσεις, μετά την κατάρρευση των πολιτικών των μνημονίων.

www.topikopoiisi.eu
 


[1] Η έννοια της χωρικής ενότητας θα καθοριστεί με βάση τις πρακτικές δυνατότητες (π.χ. γεωγραφικοί και χωροταξικοί/πολεοδομικοί όροι, προβλεπόμενη διαθεσιμότητα, κ.λ.π.). Έτσι λοιπόν, η χωρική ενότητα στην Αθήνα, μπορεί να είναι ένας δήμος, (π.χ. Δήμος Αθηναίων) ή μία ευρύτερη περιοχή (π.χ. νοτιοανατολική Αθήνα) και εκτός Αθήνας μία ενιαία περιοχή (π.χ. Πήλιο), τα όρια ενός νομαρχιακού διαμερίσματος (π.χ. νομός Μαγνησίας) ή και μία ακόμα μεγαλύτερη γεωγραφική ενότητα (π.χ. ανατολική Θεσσαλία ή ολόκληρη η Θεσσαλία).

·       Μετά το 3ο και το συνεχές Μνημόνιο.doc
Απάντηση Απάντηση σε όλους Προώθηση Περισσότερα