Μου γύρισαν τα στομάχια με τη λύσσα που κοπανούσανε οι ΕΣΑτζίδες τους διαδηλωτές το πουσουκού. Πώς γίνεται μουσουλμάνοι να βαράνε με τόσο μίσος άλλους μουσουλμάνους όταν ακόμα και το κοράνι το απαγορεύει αυτό; Καμιά εξαίρεση. Γυναίκες, παιδιά, άοπλους διαδηλωτές και περαστικούς όλους τους τσακίζανε με απερίγραπτη μανία. Όποτε γουστάρανε τραβάγανε και τα κουμπούρια και όποιον πάρει ο χάρος. Δεκατρείς μέχρι στιγμής έχει πάρει και ανάμεσά τους και τον σείχη της επανάστας, τον Emad Effat. Κατά τα άλλα τα κυβερνητικά ΜουΜουΕ βγάζουνε το μόκο σα να μη τρέχει τίποτις και ο καραγκιόζης πορδυπουργός Kamal al-Ganzoury βγήκε κι είπε ότι υπεύθυνοι για τα μπάχαλα είναι «τραμπούκοι». Ό,τι δηλαδή έλεγε και ο Μουμπάρακ τον Γενάρη. Τι γίνεται λοιπόν στο Μισίρι; Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;

Ads

_{Του αναγνώστη του TVXS, pidestroika}

Η βαλίτσα ξεκινάει με τον Νάσερ στα φίφτιζ και σίξτιζ που πήγε την φελούχα όπου γούσταρε. Στον Παναραβισμό πίστευε και μάλιστα για 2-3 χρόνια (1958-61) η Αίγυπτος και η Συρία γίνανε ένα κράτος μέχρι που τσακωθήκανε και χωρίσανε τα τσανάκια τους. Αφού επί Νάσερ οι Άραβες φάγανε μεγάλο αγκούρι στος τσαμπουκάδες τους με τους Ιζραηλινούς για τους Παλαιστίνιους, ο μετά-τον-Νάσερ Σαντάτ αποφάσισε από μονάχος του ν αλλάξει ρότα. Αναγνώρισε το κράτος του Ιζραήλ και άρχισε να το παίζει κουλτουροευρωπαίος. Επί Σαντάτ η Αίγυπτος γνώρισε πολιτική σταθερότητα γιατί κανένας δε τόλμαγε να διαμαρτηρηθεί και έγινε το καλό παιδί των Αμερικανών και της Δύσης γενικώς. Τη πολιτική του Σαντάτ την ακουλούθησε ο Μουμπάρακ που ήτανε εξάλου και τσιμπικολητός του. Με τη πλάτη της Αιγύπτου του Μουμπάρακ και τις ευλογίες των Αμερικάνων  μπόρεσε το Ιζραήλ να κάνει ό,τι γουστάρει με τους Παλαιστίνιους και να τρώει κόσμο και κοσμάκι στη Γκάζα και αλούθε. Από τα κολιτυλίκια με τους Δυτικαίους, ξεκινώντας επί Σαντάτ και συνεχίζοντας επί Μουμπάρακ δημιουργήθηκε στην Αίγυπτο μια ελίτ μεγαλοαστών και λεφτάδων, ένα σύστημα σφουγκοκολάριων και κομματικών παρατρεχάμενων και ένας στρατός που ήτανε απόλυτα εξαρτημένος από την Αμερική. Επί Μουμπάρακ βασικό κριτήριο για τη καριέρα ενός αξιωματικού του στρατού ήτανε να υποστηρίζει το καθεστός. Κύριος ρόλος του στρατού ήτανε και είναι να αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε εσωτερική απειλή και γενικώς να μη κουνιέται τίποτα στη χώρα.

Εσωτερική απειλή στην Αίγυπτο ήταν η Αδελφότης των Μουσουλμάνων που φτιάχτηκαν το 1928 απ τον Hassan al-Banna. Απ την αρχή τους βγάλανε στη παρανομία γιατί αμφισβητούσανε ανοιχτά το κοσμική εξουσία. Παρ όλες τις εκτελέσεις και φυλακίσεις ηγετικών στελεχών αλλά και χιλιάδων απλών μελών, καταφέρανε όχι μόνο να επιβιώσουνε αλλά και να εξελιχθούν σε ένα ουσιαστικά κράτος εν κράτη. Αν και παράνομη σαν οργάνωση η Αδελφότητα έχει τα δικά της σχολειά, νοσοκομεία και φιλανθρωπικές οργανώσεις που βοηθάν τους φτωχούς κι όσους έχουνε ανάγκη. Μ αυτά κι αυτά έχουνε καταφέρει το κόμμα τους το Κόμα της Ελευθερίας και Δικαιοσύνης (Ḥizb al-ḥurriya wa al-’adala) να έχει την μεγαλύτερη πολιτική υποστήριξη απ τον λαό.

Στη Δύση τις διεθνείς ειδήσεις ο κόσμος συνήθως τις περνάει στο φτερό και βγάζει συμπεράσματα σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και παρωπίδες έχοντας μοναχά επιφανειακή γνώση. Έτσι όπου ακούνε για Ισλαμιστές νομίζουνε ότι όλοι είναι τα ίδια. Μαύροι φερετζέδες, καμτσικιές και Ταλιμπάν. Είναι σα να λες ότι δεν υπάρχουν Καθολικοί, Προτεστάντες και Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά ότι όλοι είναι σα τους μοναχούς στο Άγιο Όρος. Δεν υπάρχει αραβική χώρα που να μην εφαρμόζεται η Σαρία (οι βασικοί νόμοι του Ισλάμ). Ακόμα και στη Τουρκία και τη Λιβύη του Καντάφι. Η διαφορά είναι στο πως ερμηνεύονται και πως εφαρμόζονται αυτοί οι νόμοι. Στη Σαουδαραβία διαλέγουν την κατά γράμμα και απόλυτη εφαρμογή της Σαρία χωρίς ουσιαστικά να υπάρχουν κοσμικοί νόμοι. Αυτό σημαίνει Wahhabi αν και κανένας Γουαχαμπιστής δεν αποκαλεί τον εαυτό του έτσι. Το δόγμα λέγεται Σαλαφισμός. Οι Σαλαφιστές του Αιγυπτιακού κόμματος Al Nour επιδιώκουν μια αυστηρότατη επιβολή της Σαρία σαν κι αυτή στη Σαουδαραβία. Στην Αίγυπτο απ την άλλη το δόγμα που επικρατεί και ακολουθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι του Σουφισμού που είναι λιγοτερο φονταμεταλιστικό από τους Σαλαφιστές. Δεν είναι δεμοκράτες και καλά παιδιά, μη τρελαθούμε βέβαια, αλλά καλό είναι να μη μπερδεύουμε τη μπουγάτσα με τη μπεκάτσα.

Απ τους Αδελφούς Μουσουλμάνους βγήκανε διάφορα παρακλάδια που γίνανε είτε πολιτικές οργανώσεις είτε και τρομοκρατικές αφού πρώτα διαχωρίστηκαν τελείως απο την Αδελφότητα. Η Παλαιστινιακή Χαμάς είναι μια τέτοια πολιτική οργάνωση ενώ ο Αιμάν αλ Ζαβαχίρι (ο τωρινός λίντερ της Αλ Κάιντα) και η αλΤζιχάντ του ξεκίνησαν σαν αποστάτες από την Αδελφότητα. Όσο σχέση έχει η Αδελφότητα με την Αλ Κάιντα άλλο τόσο σχέση έχει το ΚΚΕ με τη 17Νοέβρη γιατί πουχού και οι δυο γουστάρουνε τον Μαρξ.

Και να σε πω και για τα τωρινά. Ο στρατός της Αιγύπτου έχει δυο στόχους. Ο ένας είναι να κρατήσει στα πολιτικά πράματα τους κολλητούς του, το σύστημα δηλαδής του Μουμπάρακ. Αποβλέπει σ ένα Τουρκικό μοντέλο κυβέρνας όπου την πολιτική εξουσία θα έχει η Αδελφότητα, γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώτικα, και από πίσω θα κουμαντάρει τα πράματα ο στρατός.

Ο δεύτερος στόχος είναι, σε περίπτωση που αποτύχει ο πρώτος, να δώσει τουλάχιστον χρόνο στο Ιζραήλ να κλείσει για τα καλά τα σύνορα με την Αίγυπτο. Ήδη κατασκευάζουν αναχώματα, βάζουν ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και γενικά από δω και δώθε δε θα περνάει κουνούπι. Γιατί ο μεγαλύτερος νταλκάς των Αμερικάνων είναι αν του χρόνου ή του παραχρόνου το Ιζραήλ αποφασίσει να ξαναισοπεδώσει τη Γκάζα, τι θα κάνει μια Αιγυπτιακή κυβέρνηση που θα κουμαντάρετε απο την Αδελφότητα που είναι τακίμια με τη Χαμάς; Ε, δε θα κάθετε να κοιτάει όταν τ αδέλφια τους γίνονται κομμάτια όπως έκανε ο Μουμπάρακ. Έτσι οι Αμερικάνοι θέλουν να μείνει τουλάχιστον ο στρατός του χεριού τους και για αυτό κάνουνε μαγκιές αυτές τις μέρες στη Ταχρίρ.

Η Αδελφότητα είχε δυο τεράστιες επιτυχίες εφέτος. Όχι μόνο νομιμοποιήθηκε αλλά και πάει να κερδίσει τις εκλοyes που θα τελειώσουν τον Γενάρη. Δεν έχει καμιά πρεμούρα να βγάλει τον κόσμο της στο δρόμο όπως ζητάνε οι προοδευτικοί, ούτε και να πλακωθεί με το στρατό. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ξέρει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της. Προτιμά να σιγουρέψει την εξουσία της και να δείξει καλό πρόσωπο στους Δυτικούς ώστε να μην αρχήσουνε τις τζιριτζάτζουλες για πραξικοπήματα και τέτοια.

Μεγάλοι χαμένοι είναι οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας. Αυτοί που ξεκινήσανε την επανάστα τον Γενάρη. Το μπέρδε σύστημα των εκλογών τους τσάκισε και βρεθήκανε στη γωνιά. Όσο γίνονται διαδηλώσεις στη Ταχρίρ τόσο ο στρατός δείχνει τη δύναμή του (βλέπε βαρβαρότητα) και τελικά κερδισμένη βγαίνει η Αδελφότητα. Απ την άλλη ο αγώνας είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουν πραγματικότητα οι αληθινοί στόχοι του Γενάρη. Είναι σ ένα αδιέξοδο απ όπου δύσκολα θα βγουν.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο λαός της Αιγύπτου έχει πια ξυπνήσει και δε τρώει κουτόχορτο. Είναι απρόβλεπτος και στο μέλλον της χώρας προβλέπεται χοντρό μπέρδε.

_{pidestroika.blogspot.com}