Το ερώτημα του τίτλου έθεσε ο διευθυντής της “Καθημερινής” κ. Παπαχελάς. Ας πούμε ότι θέλουμε αυτού ή του άλλου είδους την Τουρκία το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον η επιθυμία μας ή η πολιτική μας θα επηρέαζε τον έναν ή τον άλλο δρόμο της γείτονος. Η Ελλάδα υποστήριξε μία ευρωπαϊκήπορεία της Τουρκίας, αλλά αυτή ακυρώθηκε από τους Ευρωπαίους εν απουσία μας.

Το αν θα παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο, πώςθα μπορούσε να το επηρεάσει η Ελλάδα; Με το να δημιουργεί σχέσεις πολεμικής εχθρότητας με οποιοδήποτε άλλο στρατόπεδο; Η μεταπήδηση της Τουρκίας σε άλλο μπλοκ, που θα περιέπλεκε δραματικά τα προβλήματα, μήπως θα δικαίωνε την θέση της σημερινήςκυβέρνησης, που κήρυξε τον πόλεμο στην Ρωσία αλλά και στους πιθανούς συμμάχους της;

Προς το παρόν, η Τουρκία παίζει σε πολλά ταμπλώ και προσπαθεί να κερδίσει πολλά ή όλα, κι αυτό άσχετα με το αν θα δικαιωθεί ο μαξιμαλισμός της. Άλλωστε, αν δει ότι γέρνει η πλάστιγγα της αντιπαράθεσης κατά της Ρωσίας, δεν το’ χει σε τίποτε να αλλάξει ρότα και να παζαρέψει με βάση την στρατηγική της θέση.

Μήπως προσπαθώντας να απαντήσουμε στο τί Τουρκία θέλουμε, πρέπει ταυτόχρονα να τοποθετηθούμε  και στο τί Ελλάδα θέλουμε; Φαντάζομαι ότι δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα μία κυβέρνηση που παρασύρεται σε ένα επικοινωνιακό-προεκλογικό πίνγκ-πόνγκ,  με ένα αντίπαλο που έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει.

Το σίγουρο είναι επίσης ότι είναι επικίνδυνο να καταγγέλεις δικαιολογημένα σε όλα τα foraτην τουρκική κυβέρνηση και ταυτόχρονα να ασκείς προσωπική εξωτερική πολιτική και να αντικαθιστάς την ενημέρωση από την προπαγάνδα.Ένας λαός υπό προπαγανδιστική διαβουκόληση, που εσύ σήμερα δημοσκοπείς και θεωρείς ότι κερδίζεις πόντους με φόντο ένα πύρινο τοπίο, εύκολα μπορεί να στραφεί σε ιστορικά αναθέματα αν τα πράγματα στραβώσουν σε περίπτωση εθνικής υποχώρησης.

Όσοι λοιπόν ανέχονται ή υποθάλπουν παρόμοιες αστόχαστες και επικίνδυνες πολιτικές συμπεριφορές, δεν υποπτεύονται ότι, μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα τί Τουρκία θέλουμε, μπορεί να προκύψουν δραματικά ερωτήματα και διλήμματα για την Ελλάδα. Κυβερνήσεις που επικαλούνται για επικοινωνιακούς λόγους την ενότητα του λαού και εν δυνάμει την υπονομεύουν, δεν οδηγούν σε καλά αποτελέσματα.

Το σίγουρο είναι ότι δεν επιθυμούμε μία αυταρχική και παραληρηματικά αναθεωρητική Τουρκία, αλλά μία δημοκρατική, που να μην χρησιμοποιεί τον λαό της ως εθνικιστικό πειραματόζωο. Αν υπάρχουν κρυφοί μιμητές του Ερντογάν στην Ελλάδα, θα έπρεπε να απομονωθούν.  

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.