Η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα δεν είναι στα καλύτερά της, με ό,τι, άκρως αρνητικό, σημαίνει αυτό για την ποιότητα της Δημοκρατίας. Τη διαπίστωση αυτή δεν την κάνει ο Τσίπρας ή ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αλλά η μάλλον όχι φιλο-Συριζαία Κομισιόν, επιβεβαιώνοντας διεθνείς οργανώσεις, από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα και το Media Freedom Rapid Response ως το ινστιτούτο V-Dem καθώς καθώς και σχετικά ρεπορτάζ ξένων μέσων, όπως του Γκάρντιαν, της Ντόιτσε Βέλλε, του France 24.

“Η Έκθεση της Επιτροπής του 2021 για το Κράτος – Δικαίου επεσήμανε τις συνεχιζόμενες επιθέσεις και απειλές κατά της σωματικής ασφάλειας των δημοσιογράφων στην Ελλάδα”, σημείωνε χαρακτηριστικά η Αντιπρόεδρος της Επιτροπής, Βέρα Γιούροβα. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι τυχαία – είναι απόρροια των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης Μητσοτάκη – πότε με την οικονομική στήριξη φιλικών ΜΜΕ πότε με τη στοχοποίηση εκείνων που ασκούν ερευνητική δημοσιογραφία.

“Η ελευθερία και η πολυφωνία των Μέσων Ενημέρωσης είναι ζωτικής σημασίας για τη λογοδοσία των κυβερνήσεων και την παρακολούθηση των δημοκρατικών διαδικασιών”, σημείωνε στην ίδια απάντησή της, στις 21 Δεκεμβρίου, η Β. Γιούροβα, όπου τονιζόταν ότι η χώρα μας παραμένει στο μικροσκόπιο της ΕΕ σε ό,τι αφορά στην ελευθερία του Τύπου.

Οι “επιδόσεις” της ελληνικής κυβέρνησης, δυστυχώς, δεν είναι μοναδικές ούτε πρωτότυπες. Το φαινόμενο της κυβερνητικής αλλεργίας στην ερευνητική δημοσιογραφία είναι διεθνές. Πολλές κυβερνήσεις στον πλανήτη βάζουν στο στόχαστρό τους την ερευνητική δημοσιογραφία που φέρνει στο φως ό,τι θέλουν να κουκουλώσουν. “Δεν προσπαθούν πλέον να σκοτώσουν δημοσιογράφους. Προσπαθούν να σκοτώσουν τη δημοσιογραφία”, θύμιζαν τα χαρακτηριστικά λόγια του παλαίμαχου Πακιστανού δημοσιογράφου Ζαφάρ Αμπάς, οι διοργανωτές της 12ης Παγκόσμιας Διάσκεψης Ερευνητικής Δημοσιογραφίας, που διεξήχθη στις αρχές Νοεμβρίου διαδικτυακά. Στο επίκεντρο, όπως παρατήρησαν, το γεγονός ότι απέναντι στην ερευνητική δημοσιογραφία ορθώνονται “αυταρχικοί πολιτικοί, ολιγάρχες και κλεπτοκράτες”.

Μια “τάση” που δεν αφορά απλά μια επαγγελματική ομάδα αλλά την ποιότητα της Δημοκρατίας και του δημόσιου διαλόγου. Ό,τι ακριβώς απεχθάνονται εξουσίες με τα χαρακτηριστικά της νεοδεξιάς κυβέρνησης στη χώρα μας. Που με πολλαπλούς τρόπους εκπέμπει το μήνυμα ότι “εκτιμά” μια δημοσιογραφία βολική για τους ισχυρούς, που δεν αναζητά άβολες ειδήσεις αλλά “στρογγυλεμένα” νέα. Που κάνει τις “σωστές” άχρωμες ερωτήσεις στις συνεντεύξεις. Που κοιτάζει “αλλού” όταν η κοινωνία δοκιμάζεται. Που σφυρίζει αδιάφορα όταν οι πολίτες ασφυκτιούν. Ενώ την ίδια στιγμή η εξουσία στοχοποιεί ακριβώς εκείνους τους δημοσιογράφους που τιμούν το επάγγελμά τους, τολμώντας να θίξουν ταμπού, να αποκαλύψουν, να λειτουργήσουν ως δημοσιογράφοι… Άραγε όλα αυτά θυμίζουν κάτι; Κάποιους;

ΥΓ: Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι φανατική οπαδός της επικοινωνίας σε βάρος της ενημέρωσης. Των δημοσίων σχέσεων και όχι των απαντήσεων σε πραγματικά δημοσιογραφικές ερωτήσεις.