Ογδόντα χιλιόμετρα περίπου μακριά από την Αθήνα, πάνω στο δρόμο, ξεπροβάλλει το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Ριτσώνας, το οποίο εγκαινιάστηκε το Νοέμβριο του 2016.

Ads

Ενάμιση χρόνο μετά την έναρξη της λειτουργίας του φιλοξενεί σήμερα 800 πρόσφυγες και μετανάστες. Ο καθένας έχει να σου πει από μία ιστορία, τότε που αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να αναζητήσουν ένα μέλλον, αν όχι καλύτερο, σίγουρα πιο ασφαλές.

Ο Ριζάν Χαμάτ, ζει στη Ριτσώνα, σχεδόν από τότε που ξεκίνησε να λειτουργεί. Είναι από τη Συρία, από τους Κούρδους της Συρίας, συγκεκριμένα από την πόλη Χάμισλι (Κάμισλι) με 6μελή οικογένεια και μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων περιγράφει το ταξίδι του μέχρι την Ελλάδα.

«Ξεκίνησα με την οικογένειά μου, από την πόλη που ζούσαμε, ψάχνοντας ένα ασφαλές μέρος για τα παιδιά μας, γιατί τα παιδιά μας είναι αυτά που πλέον μας έχουν μείνει. Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις οικογένειές μας σίγουρα καλύτερο από αυτό που θα είχαμε στη Συρία, αν μέναμε.

Ads

Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε, μέσω της Τουρκίας, μιας κι αποτελεί το πέρασμα προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε όμως η Τουρκία ήταν ασφαλές μέρος. Σκεφτείτε ότι έπιασαν το παιδί μου κάποια στιγμή και το χτύπησαν, τα σημάδια στο σώμα του από τα βασανιστήρια υπάρχουν ακόμη», λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ο Ριζάν, συγκινημένος και συμπληρώνει «στη συνέχεια καταφέραμε και περάσαμε στη Σμύρνη μέσω κάποιων διακινητών που υποσχέθηκαν να μας βρουν κάπου να μείνουμε.

Μας έβαλαν σε ένα σπίτι, 20 άτομα στριμωγμένα και στοιβαγμένα. Ένα βράδυ μας μετέφεραν αλλού, στις ταμπέλες είδα ότι βρισκόμασταν στην πόλη Ντίντεμ. Φτάνοντας εκεί κρυβόμασταν συνέχεια, πίσω από θάμνους για να μην μας βρουν οι χωροφύλακες στην Τουρκία».

Πώς έφτασαν όμως τελικά στην Ελλάδα;

«Ένα πρωινό, ο διακινητής μας έδειξε που βρίσκονταν τα σύνορα με την Ελλάδα, μπήκαμε σε μία βάρκα, από αυτές τις φουσκωτές, ξέρετε, αρχίσαμε να ταξιδεύουμε μέχρι να φτάσουμε στις ελληνικές ακτές. Κοντέψαμε να πνιγούμε, από το σοκ, πήγα στο νοσοκομείο καθώς είχα λιποθυμήσει. Είχαμε φτάσει στη Λέρο», προσθέτει ο Ριζάν.

«Θέλω να ευχαριστήσω το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό λαό γιατί μας βοήθησαν πάρα πολύ. Γνωρίζαμε ότι έχουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα αλλά μας υποδέχτηκαν, μας φιλοξένησαν, κι αυτό είναι χαρακτηριστικό ενός λαού που πραγματικά έχει περηφάνια».

Ο Ριζάν αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατεί όλα αυτά τα χρόνια, τονίζει: «Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός μας και ποιος μας υπερασπίζεται σε αυτό τον πόλεμο, σε αυτή την κατάσταση. Εμείς είμαστε το θύμα, γιατί από όλες τις πλευρές, μας έχουν σκοτώσει μας έχουν βομβαρδίσει. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αυτό τον πόλεμο και το αιματοκύλισμα συνεχίζεται. Το θύμα πάντα είναι ο λαός, οι άνθρωποι είναι αυτοί που πληρώνουν το τίμημα, έρμαια των συμφερόντων των χωρών, συμφέροντα που μόνο αυτοί τα ξέρουν, όχι εμείς. Η ίδια η κατάσταση μαρτυρά αυτό που τραβήξαμε και συνεχίζουμε να τραβάμε».