(Η ‘ιερή’ διαπλοκή μεταξύ ιερατείου, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας)

«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως αμαρτωλός;», Παύλος προς Ρωμαίους Επιστολή.

Όταν το ψέμα επισκιάζει και εκτοπίζει την αλήθεια και γίνεται το ίδιο η “αιώνια και μοναδική αλήθεια”, όταν οι σκοταδιστικοί μύθοι και οι εξουσιαστικές ιδεολογίες πλαστογραφούν την ιστορία και εκτοπίζουν τα πραγματικά γεγονότα, τις αυθεντικές εμπειρίες, τη Λογική και τη μνήμη των ανθρώπων, όταν η εξουσία στραγγαλίζει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση και παρουσιάζει την επιστήμη-έρευνα-ανακάλυψη ως θρησκεία-πίστη-αποκάλυψη, όταν η υποκρισία εκτοπίζει την ευγένεια και την ειλικρίνεια και όταν το κάλπικο και το εικονικό εμφανίζονται ως γνήσιο και πραγματικό, τότε το σκοτάδι γίνεται το θαμπό φως της ‘αγίας άγνοιας’, η ‘θεία φώτιση’ που τυφλώνει.

Τότε τα ανθρώπινα όντα γίνονται σκιές του εαυτού τους, ζωντανά εργαλεία που παράγουν πλούτο για τους δαμαστές τους και οι ζωές τους τείνουν να εξομοιωθούν με, ή να γίνουν και χειρότερες από, αυτές των ζώων εργασίας. Γίνονται κοπάδια οπαδών που αναπαράγουν άκριτα και σε βάρος τους μύθους με θεούς και δαίμονες, με σκοταδιστικές ανοησίες και εξουσιαστικές ιδεολογίες που τους καθιστούν εθελόδουλους, φονιάδες πολιτισμών και πολιτικούς αυτόχειρες.

Από τότε που η βία των νικητών επέβαλε τη δουλεία και οι εξουσίες οργανώθηκαν σε κράτος και νομοθέτησαν την ατομική ιδιοκτησία πάνω στη γη και γενικά πάνω στα μέσα παραγωγής, οι σκοταδιστικοί μύθοι έγιναν σωτηριολογικές θρησκείες1, οι οποίες, ως εξουσιαστικές ιδεολογίες, έγιναν εργαλεία εκφοβισμού και βίας, πειθαναγκασμού και υποταγής, αλλοτρίωσης και εξαθλίωσης των πιστών και εξουσιαζόμενων.

Είναι σε όλους μας γνωστό πως κανένας άνθρωπος δεν επέλεξε τη θρησκεία και την πίστη του, αλλά, με το που γεννιέται, του τη φυτεύουν στο κεφάλι, και την καλλιεργούν συστηματικά και σκόπιμα και από ιδιοτέλεια τα κατά τόπους υποκριτικά, σκοταδιστικά, εκμεταλλευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία που καλλιεργούν την άγνοια και χρησιμοποιούν τον εξουσιαστικό Φόβο2, μορφή του οποίου αποτελεί και ο λεγόμενος  ‘φόβος του θανάτου’, αλλά και κάθε μορφής βία για να επιβάλλουν θρησκεία και πίστη, χωρίς τις οποίες καμιά εξουσία δεν μπορεί να επιβληθεί.

Γνωστό είναι επίσης ότι κανένας άνθρωπος δεν χρειάζεται σκοταδιστικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες, ψεύτικους θεούς που κρύβουν πραγματικά αφεντικά, μίσος και καταπίεση, βία, εξουσία και ψευδαισθήσεις για να ζήσει, να είναι δημιουργικός και ευτυχισμένος. Αντίθετα εκείνο που χρειάζεται είναι τροφή, στοργή, στέγη, ασφάλεια, αναγνώριση, ισονομία, ισοπολιτεία, ελευθερία, παιδεία και ίσες ευκαιρίες για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο ανάλογα με τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του.

Αντί γι’ αυτά οι εκάστοτε εξουσίες κατασκεύασαν μύθους-ταμπού για θεούς και δαίμονες, για κόλαση και παράδεισο με βασιλείς επίγειους και επουράνιους με σκοπό να κάνουν τους ανθρώπους δουλικούς και μοιρολάτρες, να ‘πιστεύουν χωρίς να ερευνούν’ και να δέχονται την καταπίεση και την εκμετάλλευση των αφεντικών τους ως ‘θεία βούληση και δοκιμασία’. Στο μεταξύ οι σκοταδιστικοί μύθοι ξεφτίζουν, τα ταμπού απομυθοποιούνται μέρα με τη μέρα ως εξουσιαστικά κατασκευάσματα και οι δούλοι αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, που σημαίνει για κοινωνική ισότητα, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι, δυστυχώς όχι ακόμα όλοι, γνωρίζουν ότι νεκρές οικογενειακές, τοπικιστικές, φυλετικές και εθνικιστικές παραδόσεις, εξωπραγματικές θρησκευτικές δοξασίες και θανατόφιλα δόγματα μπλοκάρουν την λογική, εμποδίζουν την φυσιολογική κοινωνικοποίηση και προκαλούν τη στρεβλή κοινωνική ένταξη των ανθρώπων, πράγμα που υπονομεύει τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της ισοτιμίας-αμοιβαιότητας και διαταράσσει την αρμονική συμβίωσή μας.

Η ιστορία διδάσκει ότι, εξ’ αιτίας της άγνοιας των πολλών και της υστερόβουλης σκοπιμότητας των λίγων, η ηδονική θρησκευτική εθελοδουλία οδηγεί στην παράλυση της σκέψης και συνεπώς στον πνευματικό θάνατο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και τελικά την συρρίκνωση μέχρι και τη διάλυση της εθνικής και της οικουμενικής υπόστασης του ανθρώπου.

Από τη στιγμή που ένας λαός που άνοιξε πρώτος το δρόμο στον ανθρωπιστικό πολιτισμό, (πάντων πραγμάτων μέτρον άνθρωπος), και έχτισε παραδειγματικούς θεσμούς για την έννοια και την ουσία της δημοκρατίας και για τον επαναστατικό-κοινωνικό ρόλο της επιστήμης, από την ίδια στιγμή τα θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία κατασκεύασαν και επέβαλαν βίαια τους μύθους περί θεοκρατίας. Από τότε οι λαοί, ο ένας μετά τον άλλον και με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο πέφτουν στην παγίδα περί ‘θεοκρατίας’ και ξεπέφτουν σε αλληλοεχθρευόμενα φανατισμένα ‘θρησκευτικά ποίμνια’.

Συνεπώς είναι λογικό να σκεφθεί κανείς πως οι εξουσίες με όπλο τη θεοκρατία και τη χειραγώγηση της πληροφορίας και συνεπώς και της γνώσης επιχειρούν την περιθωριοποίηση των λαών, την νόθευση της δημοκρατίας και την υποταγή της επιστήμης σε αντικοινωνικά, αντιδημοκρατικά και σκοταδιστικά-φασιστικά μοντέλα κυριαρχίας με κατάληξη τη σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι αναγκαίο να αμφισβητήσουμε τους θρησκευτικούς μύθους και με τη βοήθεια της επιστήμης να σπάσουμε τα θρησκευτικά ταμπού και να απομυθοποιήσουμε την κεφαλαιοκρατική-θεοκρατική ιδεολογία της ‘ιερής διαπλοκής’3. Είναι αναγκαίο να διατυπώσουμε όλοι μαζί ένα δημόσιο κατηγορώ ενάντια στα σκοταδιστικά και στα εξουσιαστικά ιερατεία που χρησιμοποιούν το μυαλό των παιδιών ως σκουπιδοτενεκέ και το μπουκώνουν με σκοτεινούς μύθους, με τοξικές και σάπιες ιδέες, με ληγμένα και άχρηστα πνευματικά και πολιτιστικά παραπροϊόντα, με μηδενιστικές, μυστικιστικές και θανατόφιλες θρησκευτικές δοξασίες και με απάνθρωπες, ανταγωνιστικές, ατομιστικές εξουσιαστικές ιδεολογίες.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η αφέλεια των ‘πιστών’ και η κακόβουλη δράση των θρησκειών, Εκκλησιών, ιδεολογιών και ιερατείων4, δεν επηρεάζει μόνο αρνητικά τη δική μας ζωή, αλλά κατακρεουργεί τις ανθρώπινες κοινωνίες και σπρώχνει την ανθρωπότητα προς την Νέα, θεοκρατική καπιταλιστική, Τάξη Πραγμάτων, που φράζει το δρόμο στο μέλλον των παιδιών μας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Στο δημόσιο διάλογο και στον δύσκολο αγώνα για να απελευθερωθούμε και να κατακτήσουμε την κοινωνική ισότητα, οφείλουμε να έχουμε ο καθένας μας σύμμαχο το μυαλό μας και το μυαλό των άλλων, το ανθρώπινο μυαλό που αντιστέκεται στην αποβλάκωση και παρ’ όλα τα εμπόδια καταφέρνει, αργά αλλά σταθερά, να σπρώχνει τις εξελίξεις μπροστά, ενισχύοντας την αισιοδοξία της ιστορίας, στους κόλπους της οποίας ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται μέρα τη μέρα.

Παρ’ όλα αυτά παραμένει ζητούμενο η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα, τι συμβαίνει και ενώ οι άνθρωποι γεννιόμαστε ελεύθεροι και ίσοι μεταξύ μας, τελικά οι περισσότεροι, το 99%, να περνάμε τη ζωή μας σαν σκλάβοι σε συνθήκες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας που την επιβάλλει το 1% των συνανθρώπων μας;

Τα ιερατεία, οι ιδεαλιστές ‘φιλόσοφοι’ και οι εξουσιαστές υποστηρίζουν, ότι το ερώτημα έχει απάντηση και αυτή λέγεται ‘ατελής, άπληστη και γι’ αυτό αμαρτωλή ανθρώπινη φύση’, ως συνέπεια της ‘βούλησης του θεού-δημιουργού’ και συνεπώς ‘αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου’. Οπότε, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή, της φτώχιας, της δυστυχίας, της ανελευθερίας, του φασισμού και του πολέμου δεν έχει λύση, αφού, η ανθρώπινη φύση είναι ‘από τον δημιουργό’ δεδομένη ελαττωματική και αναλλοίωτη με συνέπεια τον νόμο της ζούγκλας όπου επικρατεί ο ισχυρότερος με αποτέλεσμα την ανισότητα. Και όλα αυτά για να υπάρχει κάποιος ρόλος για τον υποτιθέμενο ‘θεό-δημιουργό’ και με δεδομένη την απουσία εξαιτίας της ανυπαρξίας του, για τους πανούργους δημιουργούς και εκπροσώπους του.

Όμως αυτή η θεώρηση κάνει το λάθος, που δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε και αθώο, να εμφανίζει το δημιούργημα της Φύσης, το ‘όρθιο δίποδο ζώον’, τον άνθρωπο ως δημιούργημα του υποτιθέμενου θεού. Κάνει κυρίως το λάθος να παραγνωρίζει ότι το δημιούργημα της Φύσης, τον άνθρωπο, δεν το παραλαμβάνει, το ταΐζει, τον προστατεύει και το μεγαλώνει κανένας θεός και κανένα ιερατείο, αλλά το παραλαμβάνει η μάνα που το γέννησε, η οικογένειά του και η κοινωνία του που φροντίζουν στο πλαίσιο των υλικών και κοινωνικών δυνατοτήτων τους για την επιβίωση και την εξέλιξή του. Είναι λοιπόν υλικοί και κοινωνικοί οι όροι που διαμορφώνουν το τυχαίο δημιούργημα της Φύσης σε ‘ζώον πολιτικόν’, δηλαδή σε κοινωνικό ον, το οποίο ατομικά και συλλογικά δημιουργεί και αλλάζει το περιβάλλον του, τον εαυτό του και την κοινωνία του.

Συνεπώς, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, και όχι ως Ροβινσώνας Κρούσος, αλλά ως συλλογικότητα και ως οργανωμένη κοινωνία που δημιουργεί καθημερινά τους όρους της ύπαρξής του, αλλάζει την ίδια τη φύση του και βελτιώνει σταθερά τη ζωή του. Οπότε αυτό που κάποιοι αποκαλούν ‘μοίρα’ δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση περί ‘θεοκρατίας’, η εξουσία των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, η οποία κάθε τόσο ανατρέπεται και σχετικοποιείται με τάση εξαφάνισης και συνεπώς δεν είναι δεδομένη ούτε η φύση, αλλά ούτε και κάποια ‘μοίρα’ του ανθρώπου, οπότε υπάρχει απάντηση.

Σήμερα πια, στον 21ο αιώνα, όλοι γνωρίζουμε, ότι η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι ή λεγόμενη ‘ατελής, υποτελής και αμαρτωλή ανθρώπινη φύση’, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν είναι αυθαίρετο και αναλλοίωτο δημιούργημα ανύπαρκτων, φανταστικών, μεταφυσικών δυνάμεων, ‘θεών και δαιμόνων’, αλλά προϊόν συγκεκριμένων υπαρκτών και στο χώρο και στο χρόνο μεταβαλλόμενων κοινωνικών δυνάμεων και συνθηκών.

Όσον αφορά στην ‘ατελή ανθρώπινη φύση’, αυτή δεν είναι παρά το δημιούργημα των εκάστοτε κοινωνικών δυνάμεων που εκφράζονται είτε ως ιδιοτελής, άδικη, εκμεταλλευτική και απάνθρωπη ταξική μορφή κοινωνικής οργάνωσης του ανταγωνισμού και της ανισοκατανομής που αποξενώνει και κατασκευάζει ατελείς ανθρώπινες φύσεις, φοβισμένες και ένοχες συνειδήσεις είτε ως άμεση δημοκρατία, κοινωνική αυτοδιεύθυνση και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής που ενώνει συνειδήσεις, οράματα και αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο.

Συνεπώς το πρόβλημα έχει λύση και αυτή, στη σημερινή ιστορική συγκυρία δείχνει προς την κατεύθυνση της υπέρβασης των σκοταδιστικών μύθων, των θρησκειών του μίσους και των εξουσιαστικών ιδεολογιών, με φυσικό επακόλουθο την κατάργηση της αδιέξοδης ιδιοτελούς καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας η οποία λειτουργεί σε βάρος του ανθρώπου, της Φύσης, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας και την αντικατάστασή της από ένα σύστημα κοινωνικής ισότητας, δηλαδή ισοκτησίας, ισονομίας και ισοκατανομής. Άλλη εναλλακτική κοινωνική λύση, άλλη ρεαλιστική διέξοδος δεν υπάρχει και γι’ αυτό η μετατόπιση της ατομικής θρησκευτικής λύσης σε κάποια υποτιθέμενη μετά θάνατον σωτηρία αποκαλύπτει την απατηλή φύση και τον αντικοινωνικό χαρακτήρα των θρησκειών, που τελικά λειτουργούν ως ιδεολογίες για λογαριασμό των κοσμικών εξουσιών και ως απενοχοποιητές των εγκλημάτων του κεφαλαίου.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν ότι η σημερινή καθολική κρίση δεν είναι κρίση της ανθρώπινης φύσης, υπόστασης και συνείδησης, δεν είναι κρίση της ανθρώπινης κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως προσπαθούν κάποιοι να την παρουσιάσουν, αλλά είναι κρίση του τρόπου με τον οποίο είναι οργανωμένη η οικονομική δραστηριότητα και κατά συνέπεια και η κοινωνία-ανθρωπότητα. Είναι, δηλαδή, κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που στηρίζεται στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, στη βία, στην καταστροφή και στον πόλεμο και γι αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, με τη φύση της ανθρώπινης κοινωνίας και με τους διαχρονικούς σκοπούς της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα, καθολική ευημερία και ευτυχία.

Πρόκειται για μια παγκόσμια παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού στην καρδιά της οποίας βρίσκεται η κρίση του συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος, ο έλεγχος του οποίου εξασφαλίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα. Το ενεργειακό σύστημα που στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα, για τον έλεγχο των οποίων γίνονται όλοι οι πόλεμοι των δυο τελευταίων αιώνων με σκοπό την ηγεμονική επικράτηση της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου πάνω στην ανθρωπότητα.

Και όλα αυτά, παρά το γεγονός πως η σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία προσφέρουν στην ανθρωπότητα την δυνατότητα αποκεντρωμένης, δημοκρατικής, φτηνής, καθαρής, ασφαλούς και άφθονης ενέργειας από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με βάση το υδρογόνο, η αξιοποίηση της οποίας θα έδινε στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού τη δυνατότητα να απελευθερωθούν οριστικά από το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφάλαιο και να οργανώσουν κοινωνικά αυτοδιαχειριζόμενες οικονομίες και να οικοδομήσουν ανθρώπινες κοινωνίες πάνω στη βάση της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απελευθέρωση.

Σημειώσεις:

1.  Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Για την πολιτική τοξικότητα του συστήματος της θεοκρατίας-κεφαλαιοκρατίας, https://www.anixneuseis.gr/?p=111222 
2. Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009
3.«Οι διαπλεκόμενοι με το Βατοπέδι ήταν τα πιο γνωστά ονόματα της πολιτικής, επιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόροι ακόμη και άνθρωποι του θεάματος […] κανένας δεν γινόταν βουλευτής στη Μακεδονία αν δεν έπαιρνε το χρίσμα του Βατοπαιδίου», Βαξεβάνης Κώστας, Και ο θεός δάκρυσε στο Βατοπέδι, https://edo-makedonia.pblogs.gr/2011/12/kai-o-theos-dakryse-sto-batopedi.html
4. Λάμπος Κώστας, Ο σκοταδισμός ως εξουσιαστική ιδεολογία. Θρησκείες και ιερατεία στην υπηρεσία της εξουσίας, https://epithesh.blogspot.gr/2014/04/blog-post_19.html, και https://www.enallaktikos.gr/ar4410el_thriskeies-kai-ierateia-stin-ypiresia-tis-eksoysias-toy-kwsta-lampoy.html
5. Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

Πηγή: Infonewhumanism