Κι όμως. Θα μπορούσε το κήρυγμα, εν έτει 2012, δηλαδή τω καιρώ εκείνω του μποζονίου αλλά και μνημονίου, να έχει περιεχόμενο επίκαιρο και ουσιαστικό, ας ήταν και κοινότοπο, ας ήταν και κάπως «παλιακό». Θα μπορούσε να μην αφορίζει αλλά να εμπνέει, να μην αντιστρατεύεται την επιστήμη αλλά να την αναγνωρίζει ως παραπληρωματική της θεο-λογίας. Και ξέρω ότι υπάρχουν ιερείς που αυτό συμμερίζονται, χωρίς να αξιώνουν από το μποζόνιο να μας… μιλήσει (!) για την ύπαρξη του, όπως δεν αξιώνουν από τον Θεό να κάνει θαύματα για να αποδείξει ότι υπάρχει.

Ads

Τα σώματά μας έχουν ημερομηνία λήξης. Τα λεφτά και τα σπίτια, τα βουνά και τα δέντρα, το ίδιο. Μην απορείς με τη φιλοσοφική αποστροφή, θα δεις πού το πάω. Θα γίνουν τα σώματά μας, λοιπόν, σκόνη και χώμα, να αφήνουν ίχνη πάνω μας οι επόμενες γενιές. Αυτό τον ρόλο μας επιφυλάσσει κάποτε η Μοίρα. Το διαβάσατε; Σκόνη και χώμα. Φαίνεται τραγικό, όμως είναι σωτήριο.

Σώματα, για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν πραγματικά. Ναι, έτσι ακριβώς, δεν υπάρχουν καν. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ύλη στερεή και συμπαγή είναι απλώς ενέργεια, ας πούμε σωματίδια που έρχονται κοντά το ένα στο άλλο, να μας παρέχουν έτσι την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Υπάρχει μάλιστα ένα τεράστιο ποσοστό του Σύμπαντος, είκοσι πέντε τοις εκατό σύμφωνα με τους ερευνητές, που αποτελεί τη λεγόμενη «σκοτεινή ύλη».

Κι εγώ, ο αδαής, αναρωτιέμαι κατά πόσο όντως υπάρχει ό,τι αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικότητα γύρω μας, ό,τι προσλαμβάνουμε εμείς ως δίποδα όντα, υπάρξεις πεπερασμένες και ατελείς, εξοπλισμένες μονάχα με αισθήσεις ασθενείς και σκοπίμως παραπειστικές.

Ads

Η ζωή, όπως τη γνωρίζουμε, εφευρέθηκε μάλλον για να μη διακρίνουμε την πραγματικότητα από την ομίχλη του φαινομενικού – «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» Πόσα εφήμερα, πόσα ασήμαντα, πόσα ανύπαρκτα, πόσα παραπλανητικά υλικά διασκορπίστηκαν στον Κόσμο με εκείνη τη Μεγάλη Έκρηξη, για να κρυφτεί επιμελώς μια άφατη Αλήθεια;

Το σωματίδιο του Θεού, επιτρέψτε μου την ταπεινή γνώμη, είναι η Αγάπη. Αυτή συνέχει και διαπερνά τη μάζα, να μη λιώσει ή μην εξαϋλωθεί. Μόνο αυτή υπάρχει. Η ύλη, τα σώματα, οι περιουσίες, οι πλανήτες ολόκληροι, αλλά κι ό,τι συνυπάρχει και συνδέεται με όλα αυτά – βλέπε προβλήματα, έγνοιες, καημούς και αδιέξοδα, δεν υπάρχουν πραγματικά, παρά μόνο στο Μάτριξ της μηδαμινότητάς μας. Η αγάπη μόνο υπάρχει, αόρατη στο γυμνό μάτι, πανταχού παρούσα: στον αέρα που αναπνέουμε, στις γραμμές αυτού του ηλεκτρονικού εγγράφου, γεμίζει τις παύσεις ενός μουσικού έργου, ενώνει δυο ζευγάρια μάτια που δεν χρειάζεται καν να ειδωθούν για να δακρύσουν.

Πόση αγάπη, αλήθεια, σε τόσο λίγο χώρο, άπειρη μέσα στα περιορισμένα, κραταιή μέσα στα αδύναμα, αιώνια μέσα στα προσωρινά. Παρούσα, μέσα σε φορείς που αντί να ιερουργούν περί τα Σωματίδια του Θεού παντού στον κόσμο, λειτουργούν (επιεικώς) σαν φιλανθρωπικά Σωματεία ή έστω ΜΚΟ. Δεν απαντούν στις προκλήσεις του καιρού ούτε στη δίψα του πνεύματος, δεν δίνουν λύσεις στα καίρια ζητήματα, δεν βουτούν στη φωτιά ν’ αντιμετωπίσουν τη σοβούσα κρίση του καιρού μας.

Στον καιρό των μποζονίων αλλά και των μνημονίων, οι άνθρωποι, όπως πάντα περιδεείς κι όπως πάντα λίγοι, τείνουν ώτα και κλίνουν το γόνυ – ανεξαρτήτως δόγματος – μπροστά στην Αλήθεια. Σέβονται όποιους αυτήν υπηρετούν με συνέπεια: της ψυχής ιερείς, με ή χωρίς άμφια, ερευνητές του κόσμου, με ή χωρίς άσπρες ρόμπες.        
 
Υ.Γ.: Δε θέλω αντιδράσεις… τζούφιες – δε μιλάω απαραίτητα για Θεό, μιλάω για Αγάπη. Κοινό παρονομαστή του βίου πιστών τε και απίστων. Συνεννοηθήκαμε.