«Δεν γεννήθηκα αδερφή τους για να τους μισώ μαζί με τους άλλους. Για να τους αγαπώ γεννήθηκα» βάζει ο Σοφοκλής την Αντιγόνη να λέει στον Κρέοντα στον στίχο 523 της επίκαιρης και διαχρονικής τραγωδίας.

Η αγάπη που ενώνει τους ανθρώπους και η ειρήνη που υπερβαίνει τα πάθη και τον διχασμό του πολέμου και φέρνει την ευημερία και τον πολιτισμό, υπήρξαν τα διαχρονικά μηνύματα του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Από τους Πέρσες του Αισχύλου, που αποτελούν μνημείο αντιπολεμικής τραγωδίας, μέχρι τους Αχαρνής του Αριστοφάνη, το αρχαίο δράμα βρίθει μηνυμάτων αγάπης και ειρήνης.

Ηχηρή επιβεβαίωση του φιλειρηνικού πνεύματος του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί το μοναδικό στον κόσμο γεγονός της εκεχειρίας, της διακοπής δηλαδή των εχθροπραξιών και των πολέμων, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αλλά και ο Χριστιανισμός, η θρησκεία στην οποία η μετά την κλασσική εποχή Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη προσχώρησαν και ασπάστηκαν, έχει ως κεντρικό του μήνυμα την περίφημη ρήση του Χριστού: «Αγαπάτε αλλήλους».

Είναι τουλάχιστον περίεργο λοιπόν στις μέρες μας, στην κορυφαία για τη Χριστιανοσύνη γιορτή της Παναγίας, της μάνας του Χριστού, ότι το επίσημο ελληνικό κράτος δείχνει τόση μισαλλοδοξία για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Τόση εχθρότητα για μια αδύναμη, ταλαιπωρημένη και καθημαγμένη ομάδα συνανθρώπων μας που, διωγμένοι από την πατρίδα τους λόγω πολέμου, προσπαθούν να βρουν ένα καταφύγιο.

Δεν υπάρχει πιο εγκληματική, πιο σκληρή και πιο κυνική πολιτική απέναντι σε πρόσφυγες, από την πολιτική των επαναπροωθήσεων που οι ελληνικές συνοριακές αρχές εφαρμόζουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια για να αποφύγουν τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές.

Χωρίς να ενδιαφέρονται για την τύχη και τη ζωή όσων επαναπροωθούν, οι περισσότεροι από τους οποίους χάνονται στη θάλασσα.

Συγκλονίζουν οι σκηνές από κάμερα τουριστών που ταξίδευαν στις Κυκλάδες με το πλοίο της γραμμής και οι οποίες κατέκλυσαν το διαδίκτυο, με τα πτώματα σε κατάσταση αποσύνθεσης να πλέουν άταφα ανοικτά του Αιγαίου.

Συγκλονίζει όμως και η περιπέτεια των 40 Σύρων προσφύγων που, διωγμένοι από την πατρίδα τους που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, προσπαθούν εδώ και πάνω από ένα μήνα να περάσουν τα σύνορα του Έβρου για να βρουν άσυλο στην πολιτισμένη Ευρώπη. Έχοντας υποστεί αλλεπάλληλες επαναπροωθήσεις τόσο από τις ελληνικές, όσο και από τις τουρκικές συνοριακές αρχές, έχουν χάσει ήδη 3 δικούς τους, αλλά και ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, τη μικρή Μαρία, που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού και παρέμεινε επί 5 ημέρες άταφη σε μια νησίδα του Έβρου.Την ίδια ώρα, ένα άλλο οκτάχρονο κορίτσι χαροπαλεύει αβοήθητο από δάγκωμα σκορπιού.

Η αχαρτογράφητη λόγω αλλαγών της κοίτης του ποταμού νησίδα αποτελεί τη μόνη επιφάνεια εδάφους στα σύνορα των δύο χωρών, την οποία η Ελλάδα και η Τουρκία δεν διεκδικούν ότι ανήκει στη δική τους επικράτεια.

Προκειμένου δηλαδή να μην επέμβουν για να σώσουν την τραγική ομάδα των προσφύγων που βρέθηκε εκεί μετά τα αλλεπάλληλα εγκληματικά και παράνομα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, pushbacks που υπέστη και από τις δύο πλευρές, Ελλάδα και Τουρκία συμφωνούν ότι αυτό το έδαφος δεν ανήκει σε κανένα.

Με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων  να έχουν ήδη ζητήσει τη σωτήρια παρέμβαση της Ελλάδας και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να έχει ήδη καταδικάσει την ελληνική κυβέρνηση για την πολιτική των επαναπροωθήσεων, θα περίμενε κανείς τα δύο κράτη να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Και να κάνουν μια κοινή σωτήρια για τους πρόσφυγες επέμβαση στην αδιευκρίνιστης εθνικότητας νησίδα, στο πνεύμα της αρχαιοελληνικής εκεχειρίας.
Αυτό θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση που στηρίχθηκε από τόσους ένθερμους… Μακεδονομάχους που πίνουν νερό στο αρχαίο και αθάνατο πνεύμα του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού.

Κι ακόμη, αυτό θα περίμενε κανείς και από την επίσημη εκκλησία, αλλά και από τους θρησκευόμενους Έλληνες που ανήμερα στη γιορτή της Παναγίας κατακλύζουν την Τήνο και την Παναγία Σουμελά για να προσκυνήσουν, στο πνεύμα της αγάπης, της αλληλεγγύης και της υποστήριξης των αδύναμων, που δίδαξε ο Χριστός.
Φέτος η μεγάλη για τον ελληνισμό γιορτή του Δεκαπενταύγουστου δεν έπρεπε να γιορταστεί σε εκκλησίες και σε πανηγύρια.

Στη νησίδα του Έβρου έπρεπε να γιορταστεί. Εκεί έπρεπε να συγκεντρωθούν όλοι όσοι ομνύουν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και συγχρόνως ασπάζονται τα μηνύματα αγάπης του Χριστιανισμού.

Ο Χριστός φέτος ξανασταυρώνεται στον Έβρο. Και η Παναγία φέτος θρηνεί τον γιο της μαζί με τη μάνα της μικρής Μαρίας από τη Συρία.
Η τραγική μάνα τελικά έθαψε μόνη της τη Μαρία στη νησίδα του Έβρου, παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Περιμένοντας να πλημμυρίσει από τα νερά του ποταμού η νησίδα με τον περιστασιακό τάφο, μαζί και με όλους τους πρόσφυγες.

Η Μεγαλόχαρη πάντως, παρόλα αυτά, φαίνεται ότι έκανε και φέτος το θαύμα της. Στο πρόσωπο των προσφύγων από τη Συρία που δεν τους θέλει κανείς και που η ζωή τους κρέμεται πλέον από μια κλωστή, ένωσε για πρώτη φορά δύο γειτονικά κράτη που επί χρόνια διαφωνούν για τα σύνορα και έχουν εξ αιτίας αυτού τεταμένες σχέσεις.
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Ερντογάν συμφωνούν για πρώτη φορά σε κάτι που έχει να κάνει με την κυριαρχία τους στα σύνορα. Συμφωνούν ότι η συγκεκριμένη νησίδα στην οποία άφησε την τελευταία πνοή της η μικρή Μαρία και που όπως φαίνεται θα την αφήσουν και οι υπόλοιποι ομοεθνείς της, δεν ανήκει στην επικράτεια καμιάς από τις δύο χώρες.

Η μισαλλοδοξία τους απέναντι στους πρόσφυγες είναι πιο ισχυρή από την ανάγκη τους να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη.
Κι αυτό είναι πράγματι ένα θαύμα!