Από νωρίς την Κυριακή το πρωί 12 Νοεμβρίου, στις πλατείες και τις διασταυρώσεις που υπήρχαν εκλογικά κέντρα, τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα «στραβοβαλμένα» τα «πλάγια» σε καθέτους δρόμους, ήταν η κυρίαρχη εικόνα.                       

Ads

Που συμπληρωνόταν με την έξοδο από τα οχήματα, οδηγών και συνοδηγών με άσπρα, ψαρά, γκρίζα σε αποχρώσεις και εκδοχές μαλλιά, σακάκια (ακόμα και καρώ, όχι πτι καρώ, κανονικά καρώ δεκαετία ΄80 που έχουν χαθεί από την πιάτσα…) πουκάμισα ανοιχτά στο λαιμό, μερικές γραβάτες, καλά ταγιέρ (επίσκεψης ή εορτών), μαλλί κομμωτηρίου καλσόν και γόβες οι κυρίες. Όλα κανονικά. Ξαναψηφίζουμε. Από τότε που ο Γιώργος έκανε θεσμό τη λαϊκή ψήφο (άλλο αν τότε ψήφιζαν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, έχουν αλλάξει πια τα πράγματα) η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ είναι γιορτή.

Πως; Δεν ψήφιζε μόνο το ΠΑΣΟΚ; Παράξενο, διότι τα αποτελέσματα, οι αριθμοί, πασόκους δείχνουν. Ναι, σωστά, ψήφισαν και κάποιοι άλλοι. Μερικοί προβληματισμένοι, που θέλουν «κάτι να γίνει», μερικοί βολεμένοι στην απώλεια πολιτικής ταυτότητας που εκφράζεται από τη διαρκή ταλάντωση του ελάσματος αριστερά-δεξιά και βρίσκουν πολιτική στέγη πότε στο Ποτάμι, πότε σε μικρότερα σχήματα που περισσότερο θυμίζουν παρέες παρά κόμματα. Τι λένε οι αριθμοί; ΄Οτι 74,19% συγκέντρωσαν οι πασοκογενείς υποψήφιοι (Γενημματά, Ανδρουλάκης, Μανιάτης, Ραγκούσης, Τζιώτης) και 25,81% οι άλλοι. Οι δύο μάλιστα κύριοι διεκδικητές της ηγεσίας του νέου (;) φορέα (Καμίνης, Θεοδωράκης) πήραν μαζί 24,56%. Τι δείχνει αυτό;

Ότι ο αρχηγός κόμματος Σταύρος Θεοδωράκης και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης δεν έχουν εκλογική βάση. Τουλάχιστον όχι μέσα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Διότι αν ως βάση τους νοούνται οι περίπου 49.000 που συγκέντρωσαν επι συνόλου 210.000 ψηφισάντων, τότε στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να διεκδικήσουν έκφραση τάσης στο νέο φορέα. Και μάλιστα όχι μιάς και ενιαίας,  αφού (θέλουν να) εκφράζουν διαφορετικά πράγματα ο καθένας.                                

Ads

Ο Στ.Θ. καταγράφεται ως «φιλελεύθερος εκσυγρονιστής» που το κόμμα του σύμφωνα με τις αρχές που το Ποτάμι διεκήρυττε «τσιμπάει» δεξιά κι αριστερά όποια ιδέα του φαίνεται καλή. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, δεν παραπέμπει όμως σε κόμμα αρχών, ιδεών και αξιών, αλλά σε λέσχη συλλογής απόψεων με σκοπό τη συγκρότηση πολιτικής και προγράμματος. Παραμένει άγνωστο γιατί ο Στ. Θ. θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του διεκδικώντας την ηγεσία κόμματος-χώρου που ο ίδιος ο Στ.Θ. μοιάζει να βδελύσσεται. Τόσο το κόμμα όσο και το χώρο. Η τοποθέτησή του και η σύντομη πολιτική του διαδρομή τον τοποθετούν με άνεση και όχι καταχρηστικά στην ευρύτερη κεντροδεξιά. 

Ο δήμαρχος Γ.Κ. έχει καταγραφεί ως θεσμικός κεντρώος που δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά ούτε γεωγραφικά. Είναι πάντως πιό εύκολα ερμηνεύσιμη η περίπτωσή του απ΄όσο αυτή του αρχηγού του Ποταμιοιύ. Μέσα στην όλη θολούρα το ανακάτεμα και το χάος που βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να ζητεί βιωσιμότητα μέσω νέου φορέα (κάτι σαν «νέος Πανιώνιος», «Κασιόπη» αντί για Κέρκυρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο κ.λ.π.) σου λέει κι ο δήμαρχος, δεν δοκιμάζω μπας και γίνει καμιά στραβή και βρεθώ αρχηγός κόμματος όπως έγινε με τον δήμο της Αθήνας; Σωστή σκέψη, αλλά δεν συνυπολόγισε σωστά τον παράγοντα «πασόκος». Ο οποίος όσο κι είναι «πολύ μειωμένος»(*) υπάρχει και ευκαιρίας δοθείσης παρουσιάζεται και εκδικείται ψηφίζοντας : Σιγά μη δώσουμε το κόμμα στους (και φίλους του Σημίτη) Θεοδωράκη και Καμίνη! «Όλοι Φώφη», όπως έλεγε ήδη καιρό πριν με χιούμορ φίλος και συνάδελφος παραφράζοντας το σλόγκαν («Όλοι Μέγκα!») του άλλοτε κραταιού τηλεοπτικού καναλιού Mega, ή και γιατί όχι Ανδρουλάκη, ίσως και λίγο απο Μανιάτη-Ραγκούση. Πάντως ΠΑΣΟΚ. Σου λέει ο απλός και ταλαιπωρημένος ασόκος, αυτός που είδε άσπρη μέρα επί Αντρέα, τι έχω να φοβηθώ; Εδώ φτάσαμε 5-6% απο 40% που παίρναμε χαλαρά. Τι χάνω; Άσε που μπορεί να ξαναπάρει μπρος το πράγμα και να βρεθώ με διψήφιο νούμερο, ποτέ δεν ξέρεις…

Βέβαια, ο ίδιος πασόκος βέβαια είναι αυτός που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ έκπληκτος και αγανακτισμένος απο τη μνημονιακή παράδοση της χώρας στις δυνάμεις των δανειστών επι ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος είναι, είτε μέσα είτε έξω απο το ΠΑΣΟΚ, που παρακολούθησε έκπληκτος και αγανακτισμένος τον Ευ. Βενιζέλο να υπερκαλύπτει στο όνομα ενός ανεπανάληπτα – «μενουμευρωπαϊκού»- κυνικού ρεαλισμού τη δεξιά ρητορική Σαμαρά και να αποτελεί τον επιθετικό βραχίονα της τροϊκανής συγκυβέρνησης.

Φυσικά, το ότι είναι ο ίδιος πασόκος δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοτιμωρείται διαρκώς! Μπορεί περιστασιακά να τιμωρεί και άλλους που είτε θέλουν να σφετεριστούν τον ήδη εγγενώς λεηλατημένο ιδεολογικά χώρο, είτε να «τον τελειώσουν», πραγματοποιώντας ένα παλιό όνειρο του (και πρωθυπουργού) εκσυγχρονιστή ολετήρα.                                                                               

Έτσι, φτάσαμε στην εκλογή αρχηγού για τον «νέο  φορέα», που όμως είναι ο ίδιος χώρος. Κλήθηκε να ψηφίσει και το απέδειξε. Τι να πουν οι άλλοι τώρα; Έκαναν ήδη το λάθος να πανηγυρίσουν (θέλοντας και μη…) για τη μεγάλη επιτυχία συμμετοχής μια και πήγε στην ψηφοφορία πάνω απο 200 χιλιάδες κόσμος. Το πρόβλημα για τους εκτος ΠΑΣΟΚ «νεοφορίτες» προκύπτει απο το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες ήταν κατά 75% ΠΑΣΟΚ! Αλλά τι να γίνει. Αυτοί είναι «ο χώρος». Ο προβεβλημένοι-εκλεκτοί, οι προσωπικότητες, υποψήφιοι αρχηγοί μιας κεντροαριστεράς που σχεδιάστηκε στα φιλελεύθερα εκσυγχρονιστικά κέντρα για να συγκαλύψει αποτελεσματικά και πειστικά την δεξιά φιλελεύθερη προτεσταντική ευρωπαϊκή πολιτική, δεν εκπροσωπούν σχεδόν τίποτα στην κοινωνία. Το πρόβλημα για τους σχεδιαστές του «χώρου» της κεντροαριστεράς είναι πως η δυναμική του είναι αντιστρόφως ανάλογη με την προβολή του. Ανύπαρκτη δυναμική, εκκωφαντικά ηχηρή προβολή.

(*) Κατά την έκφραση του εξ αποτελέσματος επαίτη-πρώην μονομάχου, στην περιπέτεια «Οι δάφνες του Καίσαρα» των Αστερίξ και Οβελίξ  : «Ελεήστε ένα φτωχό μονομάχο πολύ μειωμένο» λέει, και λείπει ο μισός…