Κατά κάποιον πράγματι περίεργο τρόπο, όλοι γεννήθηκαν την ίδια εποχή: στην Ιωνία, οι μεγάλοι Ιωνες φιλόσοφοι (Θαλής, Δημόκριτος, Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος κ.ά.), στον ιουδαϊκό κόσμο ο Προφήτης Ησαΐας, στην Περσία ο Ζωροάστρης, στην Ινδία ο Βούδας, στην Κίνα οι Λάο Τσε και Κομφούκιος. Ολοι τους γεννήθηκαν, φιλοσόφησαν και δίδαξαν τον 6ο αιώνα π.Χ. Και όταν λέμε φιλοσόφησαν, εννοούμε πως άλλαξαν τον κόσμο. Πως ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα, από ’κείνους θεμελιώθηκε (και πολλούς άλλους στη συνέχεια, μα αυτοί κρατάν τα πρωτοτόκια). Και κάτι ακόμη: κανένας τους δεν είπε πως είναι θεός. Μπορεί κάποιους απ’ αυτούς να τους έκαμαν μετά (ο κακομοίρης ο Βούδας το είπε κιόλας: Προς θεού, μη με κάνετε θεό! Και τον έκαναν). Ωστόσο, τέτοια κουβέντα από αυτούς δεν!

Βασικά, από τις επίσημες θρησκείες που κυκλοφορούν, κανένας απ’ όσους τις ξεκίνησε (χωρίς να το θέλει συνήθως) δεν είπε «είμαι θεός!». Μόνον ο δικός μας, εδώ, ο Χριστούλης, λένε πως έλεγε ότι είναι υιός του Θεού, αλλά κι αυτός σαν τον ρώτησε ο αρχιερέας, «συ είπας» του απάντησε. Σωστός ο μάστορας! Γιατί, εδώ που τα λέμε, μάστορας ήταν. Ξυλουργός… Πάντως καριέρα στην ξυλουργική δεν! Στο μπούρου μπούρου όμως… εκεί μάλιστα! Διέπρεψε! Με τα γνωστά αποτελέσματα. Εκανε τι έκανε, είπε τι είπε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και μετά η ζωή του έγινε το πρώτο ριάλιτι στην ιστορία: πού πήγε, με ποιους έφαγε, τι ήπιε, από πού το ήπιε, πού στάθηκε, τι φόραγε, με ποιες (δεν) κοιμήθηκε… όλα στη φόρα τα ’βγαλαν οι Απόστολοι. Αν είχε εφευρεθεί η κινούμενη εικόνα, 90% τηλεθέαση θα χτύπαγε! Μωρέ μέχρι σήμερα θα το βλέπαμε! (που το βλέπουμε δηλαδή).

Αυτά για τα τότε και για τους ’κείνους. Που, όπως είπαμε, θεοί δεν έλεγαν πως ήταν και τον κόσμο θεμελίωσαν. Για να φτάσουμε στα τώρα και σε δαύτους, που τον ίδιο κόσμο ξεθεμελίωσαν. Οσο για το θεοί… και λίγα λες! Ο ένας με το τσεκούρι, ο άλλος με τη μάνικα (το τι γέλιο έκανα σαν είδα τη δήλωση Χρυσοχοΐδη πως ήταν «όλη τη νύχτα με τη μάνικα στο χέρι» δεν λέγεται! Να ’ναι καλά, φύγαν τα πληκτρολόγια απ’ το γέλιο. Μα, όλη τη νύχτα ο αθεόφοβος;). Και ο τρίτος ο καλύτερος, στου Μωυσή τα χνάρια! Μαζί βαδίζουν στο στενό, της μοίρας το καντόνι, μέχρι να βρουν βάθρο ικανό, τον νου τους να σηκώνει!

Γιατί μιλάμε για σκέψη, όχι αστεία. Για νου και λογισμό, με βάθος αμέτρητο! Για βαριά φιλοσοφία. Και πολιτική σκέψη. Και όραμα. Και σχέδιο. Και της Παναγιάς τα μάτια, του παπά τα πετραχήλια και του διάκου τα… αυτά. Τι έχει ο διάκος; Αυτά.

Η αλήθεια είναι πως τον κουράσαμε τον πολυχρονεμένο μας τις τελευταίες μέρες. Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το φιλμ από τις σέλφι με τα βυζάκια έξω λοιπόν και τους εναγκαλισμούς με λογιώ λογιώ παραθεριστές και τον βάλαμε να απαυτώνεται κάθε μέρα!

Πολύ μελάνι έχει χυθεί και πολλές απόψεις έχουν ακουστεί γι’ αυτό το σλόγκαν. Από το ότι είναι απρεπές, χυδαίο και πως αφορά απλά κάτι ξέκωλους που καμώνονται ότι προτάσσουν πολιτική σκέψη σε κάτι παραλίες, αλλά και πως είναι η φυσική συνέπεια μιας συσσωρευμένης οργής.

Οτι είναι κάπως ακραίο, είναι. Μα την αμαρτία μου θα την πω: κάτι παρόμοιο για άλλο ηγέτη, ανά τον κόσμο και την Ιστορία, δεν έχω ακούσει να έχει κυκλοφορήσει σε τέτοια κλίμακα. Και έχουν υπάρξει πολύ χειρότεροι από δαύτον – να τα λέμε κι αυτά. Ελα όμως που έχουν υπάρξει και πολύ καλύτεροι. Βασικά, ούτε τη βάση δεν πιάνει.

Μα η βάση, γι’ αυτόν, κανένα ρόλο δεν παίζει. Βλέπεις, σε όλες τις προαναφερθείσες φιλοσοφίες αλλά και επίσημες θρησκείες υπάρχει (σε όλες όμως) ένα κοινό, βασικό χαρακτηριστικό: η ενσυναίσθηση. Το συμπάσχω. Οχι ως ανώτερος. Ως ίσος.

Εδώ, όμως, μιλάμε για την απόλυτη αναλγησία. Το ξαναλέω: την απόλυτη αναλγησία. Α-ναλ-γη-σί-α.

Και αυτό δεν καταπίνεται μωρ’ αδερφάκι μου. Με τίποτα δεν καταπίνεται. Μωρέ, ούτε απ’ τον θεό τον ίδιο.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών