ταν το -μακρινό, πια- 1991 όταν μετέδιδα από τη ραδιοφωνική εκπομπή μου το “Wind Of Change” των Γερμανών Scorpions και το τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού παλλόταν από συγκίνηση ακροατών που ένιωθαν ότι συμμετείχαν στην παγκόσμια αλλαγή. Το κλίμα, έπειτα από τη δεκαετία του ’80 -της βάτας, του κιτς και του πρόωρου βολέματος- είχε αρχίσει να αποβάλει από πάνω του το γκλίτερ τού δήθεν και πολλοί πιστέψαμε ότι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα αυτής της χώρας. Kαι του πλανήτη μας, γενικότερα. Ήταν η ίδια χρονιά κατά την οποία σημειώθηκε υποστολή της Κόκκινης Σημαίας από το Κρεμλίνο και η έπαρση της τρίχρωμης σημαίας της Ρωσίας, τότε που η ΕΣΣΔ έπαψε και τυπικά να υπάρχει -έπειτα από 73 συναπτά έτη- και οι Scorpions τραγουδούσαν για το αεράκι της αλλαγής που νιώθαμε να φυσά στα πρόσωπά μας. Δυο χρόνια νωρίτερα, άλλωστε, είχαμε παρακολουθήσει το Τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, κρύβοντας στα μπάζα του έναν βαθύ συμβολισμό περί πτώσης όλων των στερεοτύπων που θύμιζαν ασπρόμαυρο παρελθόν και μούχλα. 

Ήταν Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου και οι μαθητές πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος, συμμετέχοντας στην παγκόσμια ανάσα “Fridays For Future”, μια σθεναρή διαμαρτυρία για την ανεπαρκή αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, της κλιματικής αλλαγής.

Αυτή η κίνηση εντάσσεται στο κίνημα «Σχολική απεργία για το κλίμα» (School strike for climate) η οποία ξεκίνησε το 2018 από την Γκρέτα Τούνμπεργκ. Η τότε 15χρονη ακτιβίστρια για το περιβάλλον απείχε από τα μαθήματα του σχολείου της για τρεις εβδομάδες προκειμένου να διαδηλώσει μπροστά από το σουηδικό κοινοβούλιο για την απουσία πρωτοβουλιών γύρω από την κλιματική αλλαγή. Το κίνημα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλο τον κόσμο και τα παιδιά, ως βασικό μέσο πίεσης, χρησιμοποιούν την αποχή από το σχολείο και τη συμμετοχή σε διαμαρτυρίες για το κλίμα. Έτσι λοιπόν, με συνθήματα, όπως «Το κλίμα αλλάζει, γιατί δεν αλλάζουμε εμείς;», «Ας δράσουμε τώρα», οι μαθητές πραγματοποίησαν πορεία στο κέντρο της Αθήνας, ενώνοντας τη φωνή τους με οργανώσεις, συνδικάτα, αλλά και απλούς πολίτες, για να στείλουν σε όλους μας ένα ηχηρό μήνυμα: Να κάνουμε -επιτέλους- κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη μας, επειδή δεν υπάρχει άλλος. Και μπορεί να είναι ελπιδοφόρα τα σχέδια για μετοίκηση στον Άρη, αλλά επειδή ακόμα είναι πάνδημη η αίσθηση ότι ακόμα προλαβαίνουμε, ας προσπαθήσουμε να σώσουμε τη Γη.

Την ίδια ώρα που άρχισε να βρέχει στην Αθήνα και να πέφτει η θερμοκρασία, στα timeline μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άρχισαν να ψιχαλίζουν γκρίνιες, ειρωνείες και ανούσιες προσπάθειες πόλωσης του κλίματος, με ατάκες οι οποίες συνοψίζονται στην επιτομή του «ωχαδερφισμού»: «Ναι, μωρέ, τα ένοιαξε τα παλιόπαιδα να σώσουν το κλίμα και τη Γη, δεν λένε ότι βαριούνται να πάνε στο σχολείο και πως ψάχνονται να χάσουν μαθήματα, θέλουν και διαδηλώσεις, ενώ στην πραγματικότητα το τριήμερο σκέφτονται».

Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι από αυτούς πιθανώς να ήταν ακροατές μου, να δάκρυζαν στο άκουσμα του “Wind of Change” και στην πορεία της ζήσης τους -από επαναστάτες της πορδής, με τα λεφτά του μπαμπά- να βολεύτηκαν στη φούσκα και την ευμάρεια των διακοποδανείων. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι από αυτούς ξεκίνησαν στα νιάτα τους να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στην πορεία τα παράτησαν επειδή ο αγώνας θέλει θυσίες. Το μόνο βέβαιο είναι πως η μεγαλύτερη απάντηση σε όλες τις ανούσιες αιτιάσεις που διατυπώθηκαν, σε όλους εκείνους που έψεξαν τα παιδιά τα οποία διαδήλωσαν την Παρασκευή στο Σύνταγμα, έρχεται από ένα πλακάτ που υψώθηκε, ανάμεσα στα υπόλοιπα, στο κέντρο της Αθήνας: «Για να σας δώσουμε ένα μάθημα, χάνουμε τα δικά μας». Επιτέλους, κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι, πια, δεν υπάρχει το ερώτημα «διαλέξτε τι νεολαία θέλετε να έχουμε». Η νεολαία, ευτυχώς, δεν νοιάζεται για τις δικές μας επιλογές, τραβά τον δικό της δρόμο, μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται χωρίς τις εξυπνάδες των μεγαλυτέρων και είναι επιλογή μας να τη στηρίξουμε. Μήπως και μπορέσει να κάνει αυτά που δεν κατόρθωσε η δική μας γενιά.

Ήταν μεσημέρι της Παρασκευής, οι πρώτες στάλες από τα πρωτοβρόχια νότιζαν τα πλακάκια και τις συνειδήσεις και το μικροκλίμα της Πλατείας Συντάγματος έμοιαζε πολύ πιο ελπιδοφόρο απ’ ό,τι συνήθως, κουβαλώντας τη δίψα από τα νιάτα για ένα καλύτερο αύριο επάνω στη Γη.

Πηγή: Εθνος