Το ’χουν τα κάστρα φαίνεται να είναι γεμάτα αντιφάσεις… Το καλό μαζί με το κακό, το αθώο και το πονηρό, το άσπρο και το μαύρο… Παλάτι και φυλακή… Ιππότες και προδότες… Μια ωραία κοιμωμένη και ένας δράκος στο υπόγειο…

Πώς θα αποτελούσαν εξαίρεση τα… κάστρα της επικαιρότητας:  Παλαιόκαστρο και Ωραιόκαστρο… Μόνο που εδώ δεν μιλάμε πλέον για απλές αντιφάσεις αλλά για κανονικά συμπτώματα διπολικής διαταραχής… Πότε Βούδας πότε Κούδας…πότε Ιησούς και Ιούδας…

Σύμπτωμα πρώτο: Οι ίδιοι γονείς και κηδεμόνες που προχτές έγραψαν το φιρμάνι  κι αποφάσισαν ότι: «ουστ! Έξω από το σχολείο τα μιαρά παιδιά των προσφύγων!» είναι οι ίδιοι πονόψυχοι άνθρωποι που ως χρήστες των social media κατακλύζουν με φράσεις  συμπόνοιας τις φωτογραφίες  των ταλαιπωρημένων παιδιών από τη Συρία. Αν ανατρέξεις  στα posts τους, σίγουρα θα βρεις κάποια «γιατί;;;;;» και «ψυχούλα μου!» κάτω από τη φωτογραφία  του νεκρού Αϊλάν ή μην πας μακριά… κάτω από την πρόσφατη φωτογραφία του σοκαρισμένου από τον βομβαρδισμό, σκονισμένου και ματωμένου παιδιού. Γιατί είναι γονείς και πονάνε. Αλλά… από απόσταση. [Να κρατάμε τις αποστάσεις να μην βγάλουμε και κορέους].

Σύμπτωμα δεύτερο: οι ίδιοι γονείς και κηδεμόνες έχουν τουλάχιστον έναν παππού ή προ-πάππου που ήρθε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία ή έναν συγγενή ή φίλο ή συγχωριανό που έφυγε τη δεκαετία του 50 ή 60 κι έζησε για χρόνια στη Γερμανία ή έναν δικό του άνθρωπο που μετανάστευσε τώρα, στα χρόνια της κρίσης… Εννοείται ότι τα παιδιά όλων αυτών των ελλήνων πήγαιναν/πηγαίνουν  στο σχολείο στη χώρα που έκαναν δεύτερη πατρίδα τους. [Μάλιστα αν κάποιοι τα έλεγαν/τα λένε: βρωμοελληνόπουλα, θα ήταν/είναι φασίστες και ρατσιστές.] Οι ίδιοι άνθρωποι συγκινούνται βαθιά όταν ακούν τραγούδια της ξενιτιάς… «γεια σου Στελάρααα».

Σύμπτωμα τρίτο: Οι ίδιοι γονείς που πρόβαλαν ως επιχείρημα  το διαφορετικό θρήσκευμα των παιδιών των προσφύγων, είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Πιστεύουν δηλαδή στον Θεό [του ελέους] και στον Χριστό  ο οποίος ήρθε στη γη για να διδάξει την αγάπη και να δώσει τη ζωή του για χάρη των αμαρτωλών [των βρώμικων με άλλα λόγια] ανθρώπων. Μάλιστα όταν τον ρώτησαν ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή, απάντησε: να αγαπάς τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, τη δύναμη και τη διάνοια και τον πλησίον του σαν τον εαυτό σου. [Τον πλησίον λέγοντας, δεν προσδιόρισε εθνικότητα, φύλο ή φυλή, θρήσκευμα, κοινωνική θέση  και σίγουρα, δεν έκανε εξαίρεση για τον πρόσφυγα].

Επειδή μερικοί  έκαναν ότι δεν κατάλαβαν, τον ρώτησαν: «ποιος είναι ο πλησίον;» και ο Ιησούς τότε τους είπε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Ο Σαμαρείτης ήταν ένας «ξένος» με διαφορετική καταγωγή και διαφορετικό πιστεύω από τους ισραηλίτες. Στην παραβολή του Ιησού, κάποιος  άνθρωπος ισραηλίτης είχε βρεθεί σε άθλια θέση. Του είχαν πάρει κλέφτες τα υπάρχοντά του, τον είχαν χτυπήσει και τον είχαν αφήσει μισοπεθαμένο στην άκρη του δρόμου. Σας θυμίζει κανέναν; Σαν να λέμε, του είχαν βομβαρδίσει το σπίτι, τον είχαν αναγκάσει να βρεθεί μεσοπέλαγα μόνο με τα ρούχα που φορούσε και τον ξέβρασε το κύμα σε μια ακτή. Ο Σαμαρείτης, ο «ξένος» δηλαδή, τον περιέθαλψε και τον φρόντισε.  Για όλους όσοι λένε πως είναι χριστιανοί κι ακολουθούν τη διδασκαλία του Χριστού, ένα κουιζάκι: Σήμερα, ποιος είναι ο «ξένος»; Ποιος είναι ο πλησίον;

Πίσω στα κάστρα των παραμυθιών… στο υπόγειο, κρυμμένος στο σκοτάδι, καραδοκούσε –είπαμε  – ο δράκος που ’βγαζε από το στόμα του φωτιές. Όποιον πλησίαζε,  τον έκανε φλαμπέ. Δεν το έκανε από κακία, προστάτευε την ωραία κοιμωμένη… Έτσι και σε τούτα εδώ τα «κάστρα»,  ξύπνησε  ο δράκος κι απειλεί όποιον πλησιάσει. Δεν το κάνει από κακία. Έχει την αποστολή να προστατέψει τα παιδιά των «κάστρων». Από τα παιδιά των προσφύγων. Τα ξένα παιδιά. Τα αλλόθρησκα. Τα βρώμικα.

* Το εικαστικό είναι ένα έργο του Πολωνού ζωγράφου Jacek Yerka