Στο κανάλι της Βουλής και στην επιτροπή για τα θαλασσοδάνεια κομμάτων και ΜΜΕ ξετυλίγεται αυτόν τον καιρό το δράμα της σημερινής Ελλάδας και  ξεσκεπάζονται οι απίστευτοι τύποι του «δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ξέρω, δεν απαντώ» που  αφέντευαν  για δεκαετίες. Καναλάρχες και εκδότες που άρπαζαν θαλασσοδάνεια για να πυροβολούν το μυαλό μας.                                                                 

Και τραπεζίτες ασύδοτοι και γαλαντόμοι που σκόρπιζαν λεφτά, γεμίζοντας φούσκες την οικονομία και φουσκώνοντας τα μυαλά των ανθρώπων.                                                                                                                             
Όλοι αυτοί οι αόρατοι «ογκόλιθοι» που στο άκουσμα του ονόματος τους  και μόνο έπιανε τρέμουλο το πόπολο, σύρθηκαν για πρώτη φορά στο προσκήνιο,  στον κόσμο των κοινών θνητών και τότε -ω του θαύματος-  έγινε σκόνη ο μύθος τους.                                                                                                                                  

Κοντά σ’ αυτούς η τρίτη πλευρά του αμαρτωλού τριγώνου, οι γαλάζιοι και πράσινοι μόνιμοι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας, που απ’ τη μια γέμιζαν τα ταμεία τους δανεικά κι αγύριστα  κι απ’ την άλλη σαν κυβερνήσεις πετούσαν σε άδειο πάτο τα κοινοτικά προγράμματα ή  καταχρέωναν το κράτος  για ν’ «αγοράζουν» με χίλιους τρόπους πελάτες, ψήφους και επιρροή.
    
Να λοιπόν ένα σχολειό γνώσης, το κανάλι της Βουλής, για μπουνταλάδες, αφελείς  ή φευγάτους που, μετά έξη  ολάκερα χρόνια, ακόμα να καταλάβουν ποιοι έφταιξαν για τη σημερινή κατάντια τους. Οι υπόλοιποι υποτίθεται πως καταστάλαξαν κάποια στιγμή, διάολε.                                                                                                                                                                                                            

Έλα όμως που πολλοί, πρεσαρισμένοι και τσιτωμένοι, ούτε δυο αράδες δεν αντέχουν να διαβάσουν, οι εξυπνακισμοί του facebook και twitter είναι η μόνη τους επαφή με την πραγματικότητα, που καιρός ν’ ασχοληθούν με το κανάλι της Βουλής. Χώρια που δεν θ’ άντεχαν να βλέπουν τα  ινδάλματα τους να  στριμώχνονται από  βουλευτές που  και οι ίδιοι ψήφισαν.                                            

Είναι και η βαρεμάρα (μη μου τους κύκλους  τάραττε)  ή  και η σιχασιά στις κυβερνήσεις (ποτέ στους δανειστές) που τους αδειάζουν τις τσέπες, με τι κουράγιο  να βάλουν μπροστά το μυαλό;
      
Το μόνο φυσικά που δεν βαριούνται  αυτοί οι δεκαρολόγοι του καφενέ και της καφετέριας είναι η  χολή, οι βρισιές και τα αναθέματα κατά πάντων. Αφού ξεπέταξαν  Παπανδρέου,  Σαμαρά και Βενιζέλο, τώρα έπεσαν με μανία στον Τσίπρα.                                                                                          

Εδώ που τα λέμε, τούτος ο τελευταίος είναι ο αδύναμος κρίκος, ο ευκολότερος στόχος στο φαντασιακό του ακατέργαστου και σαλταρισμένου μικροαστού. Ήταν καταληψίας σαν μαθητής, δεν σπούδασε στο Χάρβαρντ σαν κάποιους άλλους, δεν φορά γραβάτα, δεν μένει στην Εκάλη, δεν έκανε χλιδάτο γάμο, δεν πέρασε απ’ την αυλή της Siemens, δεν ποζάρει σε οικογενειακές στιγμές ευτυχίας, δεν μιλά Αγγλικά με άσεντ, δεν είναι κατσούφης, σατράπης ή σοβαροφανής (τους πειράζει, τρομάρα τους, και το χαμόγελο του)  και πάνω απ’ όλα δεν ανήκει στους πορφυρογέννητους και τις  κάστες  που κληρονόμησαν   τσιφλίκι  την Ελλάδα.  Ότι χειρότερο για τους «καθώς πρέπει νοικοκυραίους» που το ένα τους βρωμά και τ’ άλλο τους ξινίζει στο καινούργιο ενώ  σνιφάρουν ηδονικά  την μπόχα του παλιού.  
      
Ας μη γελιόμαστε, αμφίβολο αν μπορεί να κρατήσει αυτή η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση , αν συνεχίσουν τις παρανοϊκές αξιώσεις οι νεοφιλελεύθεροι δανειστές, με τους εδώ ομοϊδεάτες τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ  και Ποτάμι να παίζουν την κολοκυθιά.                                                                                                          

Να το ξέρουμε όμως, θα την έχουν ρίξει  αυτοί οι ανερμάτιστοι «νοικοκυραίοι», γιατί στην πιο κρίσιμη καμπή του πολέμου την παράτησαν ν’ αναμετρηθεί μόνη με τα θηρία μέσα κι έξω.                  

Γιατί δεν καταλαβαίνουν το κέρδος για τη μισοπεθαμένη χώρα τους και τη θεότητα την τσέπη τους –ναι την τσέπη τους- από τη συμμόρφωση των δυνατών με τη νομιμότητα.                                                         
Και γιατί τέλος δεν αναλογίζονται τι συμβολίζει και  σηματοδοτεί για το λαό να γυρίσουν τροπαιούχοι, δικαιωμένοι και εκδικητικοί αυτοί που πέταξαν τη χώρα στα τάρταρα.
      
Όλοι αυτοί εαυτούληδες  που σήμερα βγάζουν αφρούς για τον τρισκατάρατο Τσίπρα, επειδή δεν μπόρεσε με τη μαγική του μπαγκέτα  σε ένα χρόνο(!)να ξαναγεμίσει τις  μισοάδειες τσέπες τους (τι πλατιά, αλήθεια, αντίληψη περί πολιτικής!), τι να σκαρφίζονται, τι να μηχανεύονται άραγε;                                                                                                                                                                                        

Λέτε  να ξαναγλύψουν εκεί που έφτυναν πριν 2-3 χρόνια, πέφτοντας στις δαγκάνες των ντόπιων κλώνων του Σόιμπλε, του ΔΝΤ και των ολιγαρχών;                                                                                                       
Λέτε να ξανακαβαλήσουν  κανένα καινούργιο κομματίδιο  μετεωρίτη, σαν τα πολλά που γνωρίσαμε  τα τελευταία χρόνια;                                                                                                                                                           
Λέτε να αποτάξουν την πολιτική, αφήνοντας την τύχη τους στα λόμπυ, τους κολλητούς και τους κομματικούς στρατούς;                                                                                                                                                                
Λέτε, ακόμα χειρότερα, να μετατρέψουν την εσωτερική τους μαυρίλα σε  μαύρη ιδεολογία του μίσους και του ρατσισμού;                                                                                                                                                                                                               
Για όλα είναι ικανοί οι αλλοπρόσαλλοι και αγριεμένοι  μικροαστοί, οι αποκαλούμενοι και ΟΦΑ (όπου φυσά ο άνεμος), ανέκαθεν ήταν το βολικό ζυμάρι των τσαρλατάνων της πολιτικής. Καθόλου παράξενο να τους δούμε να ψηφίζουν εν γνώσει τους μπαταξήδες κι από πάνω να πληρώνουν τα χρέη τους!                                                                                                                                                 

Να εμπιστεύονται  ξανά αυτούς που ονομάζουν ευλογία τα μνημόνια που τους εξαθλιώνουν!           

Ή ακόμα τους φαρισαίους που τάχα νοιάζονται για τους συνταξιούχους, όταν οι  προστάτες τους εκβιάζουν νέες περικοπές!                                                                                                                                      

Όποια απελπισμένη κίνηση και να κάνουν όμως οι «επαναστάτες» του καναπέ, ας  μην τρέφουν  καμιά αυταπάτη. Οι μέρες της αφθονίας τους πέρασαν, όχι γιατί δεν αξίζουν μια καλύτερη ζωή αλλά γιατί πάντα φρόντιζαν την τσέπη τους και ποτέ τη χώρα τους.
      
Κι αν σήμερα οι επιτήδειοι τους βάζουν να αναμασούν «Μας πρήξατε πια με τα κανάλια, άλλα είναι τα προβλήματα μας», κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει πως  το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό που αρνούνται.                                                                                                                                                                

Γιατί ποτέ δεν αντιλήφθηκαν πως ο πολίτης που αποφασίζει σωστά είναι ο ψαγμένος και ενημερωμένος πολίτης. Και γιατί αποκλείεται να περιφρουρήσουν  το συμφέρον τους αν δεν ξεχωρίζουν το γεγονός απ’ τη ψευτιά και την προπαγάνδα.                                                                                                                                               

Να το πούμε διαφορετικά; Οι Έλληνες υπήρξαν κι άλλοτε φτωχοί, πολύ φτωχότεροι από σήμερα.  Μα ξεχείλιζαν αρχοντιά και περηφάνια, τους δονούσε η ελπίδα και το όνειρο, ακούμπαγε ο ένας στον άλλον, ότι δεν τους σκότωνε τους έκανε πιο δυνατούς, έσφιγγαν τα δόντια κι ορμούσαν μαχητές στο καμίνι της ζωής.                                                                                                                       

Έλειπαν, βλέπετε, τότε τα πολυβολεία της «ενημέρωσης» που σημαδεύουν ψυχές  και  συνειδήσεις, κροταλίζοντας απόγνωση, απελπισία, υποταγή, παράλυση, πανικό και φόβο.                

Που στρέφουν τις κάνες σ’ όσους δεν παραδίνονται στην παντοκρατορία τους.                                                 

Τα πολυβολεία ντελάληδες σεισμών, λιμών και καταποντισμών, που κατά τα άλλα  μάς συστήνουν διακριτικά να εξαθλιωθούμε (βουλγαροποιηθούμε) για το καλό μας και την αγία «ανταγωνιστικότητα» μας.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Πως Μεταφράζονται όλα αυτά σαν πρακτικός οδηγός επιβίωσης;                                                                                     

Φτωχός μπορεί κάποιος να ζήσει βασιλικά σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, συνοχής και αλληλεγγύης. Φτωχός και σαλεμένος ή απελπισμένος ποτέ. Κατανοητό;