Τις προάλλες, βρισκόμουν στο σπίτι μιας καλής μου φίλης, την ώρα που ο τετράχρονος γιος της παρακολουθούσε το αγαπημένο του παιδικό. Ο μικρός έβλεπε τον Μπομπ Σφουγγαράκη κι εμείς φυσικά, τον παρακολουθούσαμε αναγκαστικά μαζί του!
 

Παρατηρούσα λοιπόν, πως κάθε φορά που ο Μπομπ καλούνταν να… βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή, εκείνος γούρλωνε τα μάτια κι επαναλάμβανε χαμογελαστά: “είμαι έτοιμος – είμαι έτοιμος – είμαι έτοιμος”! Ε, όπως καταλαβαίνετε- τα πράγματα γίνονταν αρκετά χειρότερα μετά την παρέμβασή του και μάλιστα με ξεκαρδιστικό τρόπο…
 
Οι συνειρμοί, λοιπόν μετά από αυτό, ήταν αναπόφευκτοι… Την ώρα που παρακολουθούσα, σκεφτόμουν: μήπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Μπομπ Σφουγγαράκης της Κρίσης;
 
Τελικά όντως, ΣΥΡΙΖΑ και Μπομπ έχουν πολλά αυταπόδεικτα κοινά σημεία. Χωρίς φυσικά να υπάρχει τίποτε κωμικό σε όσα ζούμε, είναι ολοφάνερο πως οι δυο “χαρακτήρες” διέπονται από έναν παράδοξο, σχεδόν αστείο, δονκιχωτισμό. Με μια αβάσταχτη ελαφρότητα βουτάνε ένα σφουγγάρι και σβήνουν… Σβήνουν μνημόνια και χρέη. Σβήνουν φορολογικά μέτρα, ανεργία και φτώχεια. Σβήνουν ρατσισμό και ξενοφοβία. Και τι δεν σβήνουν…
 
Σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα, σ’ένα άλλο σύμπαν ίσως, αν όλα αυτά ήταν εφικτά, τότε δε θα υπήρχε ούτε μια πολιτική οντότητα που δε θα τασσόταν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Αν όμως προσγειωθούμε για λίγο στον πλανήτη γη, αυτό το “σβήσιμο” που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ πώς ακριβώς μπορεί να επιτευχθεί; Με τι πρόγραμμα;
 
Ανατρέξτε λοιπόν, όπου και όσο θέλετε. Ψάξτε τις επίσημες δηλώσεις του, το προεκλογικό υλικό ή την ιστοσελίδα του. Λυπάμαι, αλλά πουθενά δε θα βρείτε πρόγραμμα.
Κι όταν λέμε “πρόγραμμα” εννοούμε ένα σχέδιο δράσης με τεκμηριωμένες κινήσεις και πρακτικές ενέργειες. Δε λέω, έξυπνη κίνηση! Γιατί αν είχε πραγματικό πρόγραμμα, θα είχε ταυτόχρονα σοβαρές διαρροές ψηφοφόρων.
 
Υποθέτω πως πρέπει να είναι ωραίο να τάζεις, γιατί γίνεσαι αρεστός… Το θέμα όμως είναι να διατηρείς ένα επίπεδο στοιχειώδους σοβαρότητας. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν το έχει. Κι αυτό γιατί παίζει στα ζάρια την “ελπίδα” ενός ολόκληρου λαού.
 
Η “ελπίδα” λοιπόν δεν έρχεται με την ακυβερνησία στο εσωτερικό της χώρας. Δεν έρχεται με τον αφοπλισμό των σωμάτων ασφαλείας την ώρα που η πατρίδα, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος βασανίζεται από απλά φαινόμενα παραβατικότητας, μέχρι και τρομοκρατικές εξάρσεις, όπως αυτές που ζει η Γαλλία. Η δημόσια τάξη οφείλει να επιβάλλεται με τα ίδια μέσα και τον ίδιο τρόπο, όπως σε κάθε ευνομούμενη γωνιά του πλανήτη. Με αγάπες και λουλούδια δεν πολεμάς το έγκλημα…
 
Η “ελπίδα” του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και στην εξωτερική πολιτική και γίνεται “απελπισία”, σύμφωνα πάντα με τα όσα υπαινίσσονται. Αν αύριο γίνονταν λοιπόν κυβέρνηση, θα “έσβηναν” τις πληγές του Σκοπιανού; Θα υποκλίνονταν σε μια νέα “Μακεδονία”; Θα έφευγαν απ’ το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς δήλωνε ο πνευματικός πατέρας του ΣΥΡΙΖΑ – το ΠΑΣΟΚ – προ δεκαετιών; Αλλά, αλήθεια, έχουν σκεφτεί τις συνέπειες μιας τέτοιας εξαγγελίας; Και με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τι έχουν άραγε κατά νου; Μήπως μια γενναιόδωρη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους που ήδη τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους;
 
Να λοιπόν μερικά ερωτήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να απαντήσει μέχρι σήμερα. Προσωπικά αυτό δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο. Αφενός η αποφυγή ανάληψης οποιασδήποτε ουσιαστικής ευθύνης, αφετέρου δε η ιδεολογική Βαβέλ που επικρατεί στο εσωτερικό του, εκτός από βολική αποτελεί την ενσάρκωση του πολιτικού οπορτουνισμού, χωρίς ίχνος ρεαλισμού ή σαφούς προσανατολισμού.
 
Αυτό που ευνοεί τη στιγμή αυτή τον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δυσκολίες ή και οι απογοητεύσεις που δοκίμασε ο λαός μας. Υπό αυτή την έννοια, οποιοδήποτε πολιτικό μόρφωμα που θα χάιδευε αυτιά, ακόμα κι αν ονομαζόταν “Μπομπ Σφουγγαράκης” θα γινόταν αρχικά αρεστό. Αρκεί να έταζε λαγούς με πετραχήλια.
 
Η αλήθεια όμως, μαζί με την πραγματική ελπίδα, είναι αλλού: σήμερα ζούμε το πιο κομβικό σημείο στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
 
Έχουμε περάσει πολλά δεινά, αλλά έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο.
 
Είναι πια ξεκάθαρο, ακόμα και στους πιο απαισιόδοξους, πως περνάμε πλέον από το σκοτάδι στο φως. Γι’ αυτό τελικά είμαι πεπεισμένος πως ο λαός δε θα αφήσει κανέναν ΣΥΡΙΖΑ και κανέναν “Μπομπ Σφουγγαράκη”, να σβήσει μονοκονδυλιά τις θυσίες, τους κόπους και τις ελπίδες μας.
 
Γιατί η πείρα και το παρελθόν έχουν αποδείξει πως μια εύκολη αντιπολίτευση, σαν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια σε μια κυβέρνηση – απογοήτευση…
 
Παίρνουμε λοιπόν σφουγγάρι, μόνο για να σβήσουμε το δύσκολο παρελθόν, ώστε να γράψουμε, μαζί απ’ την αρχή, το αισιόδοξο αύριο που έρχεται. Γι’ αυτό το αύριο παλέψαμε κι υποφέραμε. Κι αυτό είναι το μόνο που θα μας ανταμείψει…

* Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ στην Α’Αθηνών