Η ζωή σου δίνει λίγες ευκαιρίες και αν δεν τις αρπάξεις, τότε γι’ αλλού φεύγουν και δεν επιστρέφουν. Πηγαίνουν σ’ εκείνους που είναι έτοιμοι να τις γραπώσουν και να τις αξιοποιήσουν, αφήνοντας αυτόν που τις αγνόησε να κοιτάζει από απόσταση.

Κάπως έτσι ένοιωσα σκεφτόμενος πόσες και ποιες ευκαιρίες είχα αφήσει να μου φύγουν, καθώς άκουγα -ενοχλημένος, αλλά και προβληματισμένος- έναν φίλο να μου λέει ότι μια ή δυο είναι οι ευκαιρίες που δίνονται στην Αριστερά και αν αφήσει να της φύγουν «πάει, τελείωσε!».

Σκεφτόμουν τι εννοούσε λέγοντας «ευκαιρίες της Αριστεράς», καθώς τις ευκαιρίες οι άνθρωποι τις δημιουργούν και αυτοί είναι που τις εκμεταλλεύονται και εν τέλει, τις καρπώνονται. Δεν πέφτουν από τον ουρανό, δεν είναι θεόσταλτες, ούτε αναδύονται από μόνες τους. Υπέθεσα ότι με τη λέξη Αριστερά προφανώς εννοούσε εκείνους τους ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως Αριστεροί ή τους έχουν κατατάξει ως τέτοιους.

Και αυτή η λέξη (Αριστερός) δεν παρέχει μια ικανοποιητική ερμηνεία της υπό αξιοποίηση ευκαιρίας που υποτίθεται πρέπει να την εκμεταλλευτεί, καθώς ο καθείς μπορεί να λέει ότι είναι Αριστερός, πολύ δε περισσότερο να το διαλαλεί και να το φωνάζει, όπως επίσης ένα κόμμα που βρίσκεται σε αυτή την πλευρά του πολιτικού καμβά, μπορεί να λέει ότι είναι Αριστερό κόμμα ή να έτσι το θεωρούν οι πολιτικοί φίλοι και οι αντίπαλοί του.

Πριν όμως συνεχίσω στη διερεύνηση των ευκαιριών και την αρπαγή τους από τους ετοιμοπόλεμους πολίτες και πολιτικούς, η έννοια της Αριστεράς συνήθως έχει μια επιπλέον λέξη που υποδηλώνει τι είδους Αριστερά και πόσο πολύ ή λιγότερο Αριστερά. Έτσι έχουμε την κομμουνιστική Αριστερά, τη σοσιαλιστική Αριστερά, την άκρα Αριστερά, τη ριζοσπαστική Αριστερά, την ανανεωτική, τη μεταρρυθμιστική, την εκσυγχρονιστική, τη νέα, την παλιά, την κεντρώα και αρκετές άλλες που δεν υπάρχει χώρος και λόγος της πλήρους απαρίθμησής τους.

Η αναφορά γίνεται απλά για να δηλωθεί ότι ένας Αριστερός έχει άμεση σχέση με κάποια πολύ συγκεκριμένη Αριστερά και η αντίληψή του για την ύπαρξη ή όχι ευκαιριών είναι πολιτικά καθορισμένη και ιδεολογικά φορτισμένη.

Με άλλα λόγια, ένας που θεωρεί ότι μπορούν να υπάρξουν ευκαιρίες που θα αξιοποιηθούν από ένα πολιτικό κόμμα και αυτές μέσα από τις κατάλληλες διεργασίες και τις επιτυχημένες πολιτικές πρωτοβουλίες -διεργασίες και πρωτοβουλίες κοινοβουλευτικής χροιάς- θα οδηγήσουν το κόμμα στην εξουσία, τότε είναι Αριστερός, αλλά Αριστερός με συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό.

Ένας άλλος που πιστεύει ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες και οι πολιτικές καταστάσεις είναι αυτές που οδηγούν σε ρήξεις και συγκρούσεις -όχι πάντοτε και υποχρεωτικά μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες- τότε είναι και αυτός Αριστερός, αλλά έχει διαφορετικό επιθετικό προσδιορισμό.

Έτσι γραπώνουμε τις ευκαιρίες μόνο όταν πιστεύουμε σε αυτές και θεωρούμε ότι είναι τέτοιες που αξίζουν της προσοχής μας. Για παράδειγμα εδώ και δύο με τρία χρόνια οι ευκαιρίες είναι αρκετές και όχι μια ή δυο, ο δε πολιτικός φορέας που στελέχη του δράττουν τις ευκαιρίες είναι στην πρώτη γραμμή και έσω έτοιμοι, όμως για κάποιον περίεργο λόγο, η αξιοποίησή τους δεν είναι όπως τη θέλουν, καθώς αυτή δεν έχει αποδώσει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Κατανοητές οι αγωνίες τους, καθώς η παρούσα δυναμική και εν δυνάμει κυβερνητική Αριστερά που θεωρείται ή έτσι περνάει στους πολίτες, ως καλύτερη πολιτική επιλογή από τον αδυσώπητο και άκρατο νεοφιλελευθερισμό και την παντοκρατορία των νεοϊμπεριαλιστικών χωρών, έχει τόσες ευκαιρίες που εύλογα οι πολίτες και τα πολιτικά στελέχη αναρωτιούνται τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και δεν βρίσκονται στους κυβερνητικούς θώκους.

Η παρούσα κατάσταση είναι σαν ένα ακυβέρνητο καράβι που μπαίνει και βγαίνει στο λιμάνι, ενώ μεσοπέλαγα η κακοκαιρία και οι φουρτούνες δεν λένε να σταματήσουν. Σε αυτό το καράβι αυτοί που έχουν χάσει το τιμόνι από τα χέρια τους, σκέφτονται πότε θα έρθει εκείνη η ώρα να το πάρουν οι άλλοι, ενώ οι άλλοι κοιτάζουν το καράβι και εύχονται να καταλαγιάσει η θαλασσοταραχή.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, κι αυτοί λένε ότι είναι Αριστεροί, αλλά είτε κάθονται στην αποβάθρα και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα χωρίς να τους ενδιαφέρει να εμπλακούν (είτε γιατί το καράβι δεν είναι αρκετά κόκκινο, είτε γιατί η οικονομία της θάλασσας δεν είναι όσο τη θέλουν σοσιαλιστική), ενώ κάποιοι λίγοι πετροβολούν το καράβι γιατί ο τιμονιέρης είναι έτοιμος να αλλάξει.

Γι’ αυτούς όμως που θέλουν να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους, η περαιτέρω αναμονή για νηνεμία ή για εμφάνιση καλύτερων ευκαιριών, υποδηλώνει αναποφασιστικότητα και υπεκφυγή.

Οι ευκαιρίες δεν είναι λαχνοί που κληρώνονται ή πετάνε στον αέρα για να τις γραπώσουν οι ξύπνιοι, αλλά κοινωνικές, οικονομικές και προπάντων πολιτικές συνθήκες που συντελούν σε μια επαναστατική, ριζοσπαστική ή ανατρεπτική συνειδητοποίηση των πολιτών.

Αυτή η συνειδητοποίηση είναι που ως τσουνάμι οδηγεί σε μια εντελώς νέα πολιτική πορεία και ως χίμαιρα κυριεύει την εξουσία, είτε με κοινοβουλευτικά μέσα, είτε με άλλους τρόπους. Καθώς η χώρα είναι μέλος της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και πολλών άλλων διεθνών καπιταλιστικών δομών, η εμμονή στη λογική των ευκαιριών της ζωής είναι ρεαλιστικά και συγκυριακά βολική, όπως μπορεί και έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, δεν σημαίνει όμως ότι έτσι επέρχεται η ρήξη με το σύστημα ή ότι επιτυγχάνεται η ιδεολογική και πολιτισμική κυριαρχία της Αριστεράς.

Πιάνεις το τιμόνι και ανοίγεσαι μεσοπέλαγα. Ξέρεις ποια είναι η θάλασσα και ποιοι τη διαφεντεύουν. Αν περιμένεις να γαληνέψει ή να μεταμορφωθεί, τότε είτε κάτσε στα καφενεία του λιμανιού, είτε άφησε το τιμόνι σε αυτούς που ευθύνονται για τα απανωτά στραπάτσα. Αλλά όπως είπε και ο φίλος μου, μία ή δύο είναι οι ευκαιρίες της ζωής… οπότε διαλέγουμε: είτε σύριζα τις αρπάζουμε, είτε σύριζα τις προσπερνάμε.