Τα τελευταία χρόνια οι «οικολόγοι πράσινοι» (ΟΠ) έχασαν πολλά:
  – έπαψαν να είναι η «φυσιολογική επιλογή» όσων απορρίπτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα·
  -επέδειξαν ανύπαρκτα πολιτικά αντανακλαστικά όσον αφορά την διάγνωση και την αντιμετώπιση της κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης·
  -δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν την γενναιόδωρη και πλουσιοπάροχη κρατική επιχορήγηση που τους χάρισε η εκπροσώπησή τους στο ευρωκοινοβούλιο (για να μην πούμε πως πολιτικά την κακοδιαχειρίστηκαν)·
  -έχασαν αλλεπάλληλες ευκαιρίες να εκπροσωπηθούν στην Βουλή το 2009 και δις (Μάιο και Ιούνιο) το 2012.

Ads

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλες αυτές οι αποτυχίες βάρυναν το εσωκομματικό κλίμα και διέρρηξαν την δυνατότητα ακόμα και της στοιχειώδους επικοινωνίας μεταξύ των «ηγητόρων» των διαφόρων εσωκομματικών τάσεων
 
Με τέτοια συμπτωματολογία, είναι λογικό πολλοί να προεξοφλούν πως το μόνο που μένει να γίνει όσον αφορά τους ΟΠ (την δεύτερη προσπάθεια να υπάρξει «πράσινο» κόμμα στην Ελλάδα, μετά τους Οικολόγους Εναλλακτικούς) είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου τους. Πόσο μάλλον που ανάμεσά τους υπάρχουν θερμοκέφαλα στελέχη, με επιρροή στο εσωτερικό του κόμματος, που προσέρχονται στο 9ο συνέδριο των ΟΠ, που συγκαλείται στην Λαμία το Σαββατοκύριακο 8-9 Δεκεμβρίου με διάθεση «οριστικού» ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους, κραδαίνοντας επικλήσεις είτε περί «επανίδρυσης» του κόμματος, είτε περί μετατροπής του στο «αυθεντικά ευρωπαϊκό κομμάτι των αντιμνημονιακών δυνάμεων».
 
Αν υπάρχει ελπίδα να επιβιώσουν οι ΟΠ, αυτή οφείλεται στο ό,τι υπερασπίζονται μια υπόθεση με μέλλον (την εναρμόνιση της ανθρώπινης δραστηριότητας με την φέρουσα ικανότητα του πλανήτη) και στο ότι είναι οι τοπικοί εκπρόσωποι ενός πανευρωπαϊκού-παγκόσμιου κινήματος που είναι το πρώτο αυθεντικό πολιτικό προϊόν του 21ου αιώνα. Στο ρεύμα των Ευρωπαίων «πράσινων» συντίθενται με σύγχρονους όρους πολλές μεγάλες πολιτικές παραδόσεις της γηραιάς ηπείρου: από τους ανθρωπιστές και τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως τους κοσμοπολίτες-φεντεραλιστές και από την δημιουργική, καινοτόμα και βιώσιμη επιχειρηματικότητα ως τους ριζοσπάστες δημοκράτες, τους πασιφιστές, τους μαχητές του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ισότητας.
 
Αυτά δεν είναι μόνο λόγια, αλλά απτή πραγματικότητα, ακόμα και στον μικρό χώρο των ΟΠ. Όποιες κι αν είναι οι πολιτικές διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις τους, όσο απομακρυνόμαστε από τον ολιγάριθμο πυρήνα των «παραγόντων» του κόμματος, οι Έλληνες «πράσινοι» διακρίνονται για το ήθος και την ανεκτικότητά τους. Ακόμα και σε ένα τόσο βαριά πληγωμένο κόμμα όσο οι ΟΠ, εξακολουθεί κανείς να βρίσκει εν αφθονία ιδέες, διάθεση πολιτικών συνθέσεων, ακτιβισμό, κέφι, εμπιστοσύνη στο μέλλον και δημιουργικότητα.
 
Στο συνέδριο της Λαμίας, οι ΟΠ δεν μπορούν να αποφύγουν το πολιτικό ξεκαθάρισμα όσον αφορά ορισμένα κρίσιμα ζητήματα:
 
    Θεωρούν την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη εκ των ων ουκ άνευ όρο για τις περιβαλλοντικές, δημοκρατικές, διεθνιστικές, κοινωνικές και παραγωγικές πολιτικές που πρεσβεύουν -ή συζητούν το ενδεχόμενο επιστροφής στην δραχμή;
    Ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην τοπική και εθνική διακυβέρνηση εδώ και τώρα, ανάλογα με τις ευθύνες που τους αποδίδει το εκλογικό σώμα -ή μεταθέτουν διαρκώς την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών στη αοριστία της στιγμής που «θα αλλάξουν οι συσχετισμοί»;
    Αυτοπροσδιορίζονται ως εξ ορισμού ευρισκόμενοι στην «ίδια όχθη» με την άκρα αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ -ή διεξαγάγουν πολιτικό αγώνα ενάντια στο σύνολο των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων, δεξιών και αριστερών, και καθορίζουν τις συνεργασίες τους αποκλειστικά από το προγραμματικό τους περιεχόμενο;
    Είναι κόμμα της ρήξης με το μεταπολιτευτικό καθεστώς και της «νέας μεταπολίτευσης» η ανήκουν στο μπλοκ του λαϊκισμού και της νοσταλγίας για τα μεταπολιτευτικά «κεκτημένα»;
 
Εφόσον αποφασίσουν την πολιτική τους φυσιογνωμία, την προοπτική και την στρατηγική, οι ΟΠ μπορούν να διευθετήσουν με αυθεντικά «πράσινο» τρόπο τις διαφορές τους: η πλειοψηφία οφείλει να μπορεί να διευθύνει το κόμμα ανάλογα με τις συλλογικές πολιτικές αποφάσεις, αλλά και η μειοψηφία χρειάζεται να διαθέτει θεσμική κατοχύρωση, κομματική εκπροσώπηση και ψυχολογική άνεση να υπηρετεί τις ιδέες της με λόγια και πράξεις. Αυτό μπορεί να μοιάζει με σχοινοβασία για την παραδοσιακή πολιτική, αλλά εγγράφεται στο DNA της «πράσινης» πολιτικής λειτουργίας, στην Ελλάδα και διεθνώς. Στο κάτω-κάτω, αυτά που ενώνουν τους «πράσινους» -η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο εμπλουτισμός της δημοκρατίας, ο διεθνισμός και ο πασιφισμός, ο οικολογικός μετασχηματισμός των κοινωνιών μας- είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν!
 
Πέραν της πολιτικής αποσαφήνισης και της εγγύησης της εσωκομματικής δημοκρατίας, το τρίτο σημείο που δεν μπορούν οι ΟΠ στην Λαμία, είναι το «πέρασμα» της κομματικής τους ηγεσίας σε μια νέα γενιά στελεχών. Από την γενιά της μεταπολίτευσης οφείλουμε να περάσουμε σε εκείνη της κλιματικής αλλαγής. Όχι μόνο -ή τόσο- ηλικιακά, όσο πολιτικά. Χρειάζεται οι Έλληνες «πράσινοι» να διαθέτουν κομματική ηγεσία αντίστοιχη με το εκλογικό τους ακροατήριο: νεανική, γυναικεία, μορφωμένη, αστική και κοσμοπολίτικη, υψηλά καταρτισμένη, ακτιβιστική, ψυχολογικά αμέτοχη στις παλιές διαμάχες της βιομηχανικής εποχής μεταξύ αριστεράς και δεξιάς ή τις δαιδαλώδεις διαδρομές της ιδεοληπτικής μεταπολιτευτικής άκρας αριστεράς.
 
Η κοινωνία είναι έτοιμη να στρέψει με ενδιαφέρον το βλέμμα της στις «πράσινες» λύσεις στην οικονομική, πολιτική, κοινωνική και αξιακή κρίση της Ευρώπης και της Ελλάδας. Το επόμενο βήμα που χρειάζεται να κάνουν οι ΟΠ για να συμβεί αυτό, είναι να αντιμετωπίσουν τα σημερινά τους αδιέξοδα με προωθητικό τρόπο: να διαφυλάξουν την ενότητά τους, να διευθετήσουν τις σχέσεις πλειοψηφίας-μειοψηφίας με δημοκρατικό και «πράσινο» τρόπο, να ανανεώσουν τους εκπροσώπους και την ηγεσία τους. Στην Λαμία, αυτό ακριβώς θα κάνουμε.

*Ο Νίκος Ράπτης, είναι εκπαιδευτικός

Προοδευτική Πολιτική