Διαβάζοντας κανείς τις καθημερινές ειδήσεις και τις δηλώσεις όλων των κομμάτων, αν δεν είναι κάτοικος Ελλάδας, είναι σίγουρο πως θα νιώσει πως ζούμε έναν νέο εμφύλιο. Από τη μία μεριά η Κυβέρνηση και από την άλλη σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης κατακεραυνώνονται λες και είναι οι χειρότεροι εχθροί, κυρίως για τα προσωπικά τους συμφέροντα και τη νομή της εξουσίας.

Ads

Έχουμε βγει από τα μνημόνια, αλλά και δεν έχουμε βγει, μιας και έχουμε δεχθεί πως οι θεσμοί συνεχίζουν να μας εποπτεύουν και να υποδεικνύουν τις υποχρεώσεις μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αποφασίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, παρότι εφαρμόζουμε όσα έχουμε συμφωνήσει. Κι αυτό γιατί όταν πετυχαίνει η έξοδος στις αγορές για το νέο δάνειο από τους επενδυτές, με τόκους που ορίζουν οι ίδιοι οι επενδυτές, οι μεν θριαμβολογούν οι δε σιωπούν. Όταν δε δεν γίνεται η συμφωνημένη επιστροφή των τοκογλυφικών τόκων για τα δάνεια που μας έδωσαν, για να σώσουν και τις δικές τους οικονομίες, οι δε θριαμβολογούν και οι μεν σιωπούν.

Όσο σκέφτεται όμως κανείς πως αν υπήρχε η στοιχειώδης ενιαία στάση στη διεκδίκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, κάτι που πρέπει να απαιτήσουμε να αναγνωρισθεί από τους εταίρους μας, θα μπορούσαμε να βρίσκαμε λύσεις στα προβλήματά μας που εξυπηρετούν πρώτα εμάς, και κατά συνέπεια και αυτούς, η ζωή μας θα ήταν καλύτερη.

Αν θυμηθούμε βέβαια πως μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας –α) το 2004, με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και υπουργό Οικονομικών τον Γιώργο Αλογοσκούφη, ο οποίος «αποκάλυψε» στους εταίρους μας πως τους κοροϊδεύαμε λόγω των ψευδών προϋπολογισμών του ΠΑΣΟΚ, και β) το 2009, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και υπουργό Οικονομικών τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, λόγω του πλασματικού ελλείμματος που δηλώναμε, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα– θα έπρεπε να είχαμε υποχρεώσει όλα τα κόμματα να στρωθούν και να τα βρουν πρώτα μεταξύ τους για το καλό του τόπου και όχι το καλό το δικό τους, γιατί το καλό το δικό τους το προστατεύουν εξαιρετικά.

Ads

Ίσως είναι μια ευκαιρία τώρα που οι δημοτικές εκλογές θα γίνουν πρώτη φορά με απλή αναλογική, και σχεδόν κανένας συνδυασμός δεν θα είναι αυτοδύναμος για να διοικήσει (όπως μέχρι τώρα γινόταν, που μπορούσε να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν), εμείς οι πολίτες να τους υποχρεώσουμε να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να αντιμετωπίσουν από κοινού τα προβλήματα του κάθε δήμου. Στις γειτονιές που ζούμε, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Στο χέρι μας είναι να τους πιέσουμε τώρα που μας δίνεται μια πραγματική ευκαιρία.

Υ.Γ. Σήμερα διάβασα την είδηση πως στην Ευρώπη της λιτότητας για εμάς, ο Πρόεδρος Σταϊνμάιερ, η Καγκελάριος Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισαν την αύξηση των αποδοχών τους.