Τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου η ήλιος ανέτειλε στις 7.34 όπως αναμένονταν. Έπρεπε να βγω νωρίς για γάλα, όπως κάθε πρωί. Ο Δημήτρης μου τηλεφώνησε για να παραπονεθεί για την καθυστέρηση αποστολής της πρότασης του βιβλίου, όπως ήταν φυσικό. Ο Χρήστος, όπως περίμενα, έστειλε το πρώτο λακωνικό μετεκλογικό μήνυμα στον ηλεκτρονικό «Διάλογο» του Α.Π.Θ. Όπως είχες προαναγγείλει, επανέφερες το ζήτημα της αποτυχίας της παράταξής μας στις συνδικαλιστικές εκλογές του Συλλόγου μας. Ο Βαρδάρης που φυσούσε από την Κυριακή το απόγευμα είχε γεμίσει με φύλα την πρασιά μας.

Παρόλα αυτά, η πρώτη ελληνική κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά ήταν πραγματικότητα. Η επίτευξη αυτής της ανατροπής φέρει στοιχεία μιας μακράς πορείας που υπερβαίνει την τελευταία πενταετία του Μνημονίου. Η σύντομη προεκλογική περίοδος υπήρξε ιδιαίτερη τόσο ως προς την ένταση, όσο και ως προς το περιεχόμενο των πολιτικών λόγων που παρακολουθήσαμε.

Το επιτελείο του Α. Σαμαρά επένδυσε σε μια τρομολαγνεία πρωτόγνωρων διαστάσεων. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές της αρθρογραφίας των στενών συνεργατών του Α. Σαμαρά εντοπίζουμε τις ανεκπλήρωτες εκδοχές της στρατηγικής της έντασης: τουρκική απειλή, σενάρια τρομοκρατίας, εθνική επιβουλή από τις εγχώριες μειονότητες, κρυπτο-τζιχαντιστές σε αποστολή εισοδισμού στους «παράνομους» μετανάστες, κομμουνιστές προ των πυλών με κονσερβοκούτια, ασύμμετρες απειλές κ.λπ. Όσα διαβάσαμε συνιστούν την κορυφή του παγόβουνου μιας διαδικασίας εκβιασμών και εκφοβισμών που ασκήθηκαν από εγχώριες και διεθνικές ελίτ, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο της προεκλογικής εκστρατείας, προς την Αριστερά.

Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής στον κόσμο της Αριστεράς ήταν αναμενόμενη. Το εντυπωσιακό έγκειται στην μειωμένη απήχηση που η εν λόγω στρατηγική είχε στους συντηρητικούς ψηφοφόρους. Το γεγονός αυτό συνηγορεί υπέρ τριών διαπιστώσεων. Καταρχήν, δηλώνει την ικανότητα της Αριστεράς να απευθύνεται σε ακροατήρια πέραν αυτών που από τη μεταπολίτευση και μετά θεωρούσε ως προνομιακούς συνομιλητές της. Ο αριστερός λόγος σήμερα ακούγεται από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς μέχρι θρήσκους συνταξιούχους. Αρκετοί, σίγουρα όχι όλοι, στην Αριστερά κατανοούν πλέον ότι τα προτάγματα της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας συνιστούν ζητούμενα και σε πολλούς προερχόμενους από τη δεξιά (ακόμα και αν μιλούν γι’ αυτά με μια άλλη ορολογία).

Αρκετοί, σίγουρα όχι όλοι, στη δεξιά συνειδητοποιούν ότι οι αριστεροί δεν διακατέχονται από παρωχημένα ιδεολογήματα και μια υποκουλτούρα αρνητισμού. Ευελπιστώ ότι σύντομα θα δούμε την πορεία αυτής της συμφιλίωσης να βιώνεται όχι μόνο στο παρόν αλλά να προβάλλεται στην ανάγνωση του παρελθόντος και στον σχεδιασμό του μέλλοντος. Τελευταία διαπίστωση, είναι ότι όλη αυτή η πορεία συμφιλίωσης αντιμετωπίζεται από το «ακραίο κέντρο» με επιχειρήματα πολιτικά ορθού εκλεκτικισμού και επιλεκτικής μνήμης έναντι της βαρβαρότητας που για μια πενταετία βιώσαμε.

Με αυτά τα δεδομένα θεωρώ ότι τα αποτελέσματα της 25ης Ιανουαρίου ήταν τα καλύτερα δυνατά. Η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης συνιστά την επιτομή μιας βαθιάς κοινωνικής συμφιλίωσης που ο τόπος έχει ανάγκη περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο. Οι θιασώτες της τρομολαγνείας και της έντασης θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι αντίστοιχες στρατηγικές έχουν κοντά πολιτικά «ποδάρια».

Στο σπίτι μας όλοι θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι το γάλα λήγει κάθε δύο μέρες. Ο Αλέξης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Ελένη και ο Μπάμπης θα πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι ο Χρήστος αναρτά τα πιο πετυχημένα μηνύματα στον ηλεκτρονικό «Διάλογο» του Α.Π.Θ. Οι συνδικαλιστές παρατάξεις που έχασαν στο Σύλλογό μας πρέπει να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα. Ίσως καταφέρω και εγώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι ο Βαρδάρης θα συνεχίζει να λερώνει την πρασιά μας ακόμα και μετά την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς.