Την τελευταία περίοδο, διακρίνω ότι ένα μέρος από τις συστημικές δυνάμεις, δειλά πλην όμως διερευνητικά  αναβιώνουν με λεκτικούς καλλωπισμούς , τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία.. αλλά χωρίς περιεχόμενα πολιτικής για το αύριο .

Επικαλούνται πως είναι έτοιμη να διαχωρίσει τη θέση της , δηλαδή τις συνεργασίες με τις μεροληπτικές  για τους λίγους, νεοφιλελεύθερες, πολιτικές στην Ευρώπη και την Ελλάδα . 

Δεν γίνεται αναίτια !

Είναι προφανές πως αισθάνονται ότι η υγειονομική κρίση γίνεται πολύπλευρη, επιδεινώνεται από τις ασκούμενες πολιτικές των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων με τους συμμάχους τους. 

Κατανοούν ότι πλεον γεννά ανασφάλεια και κοινωνική ρευστότητα , αφού η πραγματική οικονομία ,η μεσαία τάξη ,οι εργαζόμενοι ,οι αγρότες ,η νεολαία ,και οι δυνάμεις της επιστήμης και της επισφαλούς εργασίας (precariato )και του πολιτισμού  πλήττονται από τις μεροληπτικές κερδοσκοπικές πολιτικές του . 

Η Ευρωπαϊκοί λαοί  αμφισβητούν  τις πολιτικές και την αρχιτεκτονική της λεγόμενης  «Γερμανικής Ευρώπης»   

Δεν είναι λίγοι πλέον οι αρθρογράφοι , αλλά και διακριτα «κέντρα» που προσπαθούν από τώρα να «προετοιμάσουν» την κοινή γνώμη για μια διαχειρίσιμη ,στα συμφέροντα τους , εκδοχή της κοινωνικής αμφισβήτησης! 

Πριν αυτή εξελιχθεί σε κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό που θα διεκδικεί ένα διαφορετικό πρόγραμμα εξόδου.
 
Μια προγραμματική πρόταση που θα αφορά τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας ,των συντελεστών της εργασίας και της παραγωγής ,την κατοχύρωση της πρόσβασης όλων στα κοινωνικά αγαθά πχ της υγείας της παιδείας και της ασφαλείας κτλ μέσα σε μια Ευρώπη με συνοχη και ανάπτυξη ..
Πρόταση που εκ των πραγμάτων επανατοποθετεί το ρόλο του κράτους και εμπλουτίζει τη δημοκρατική λειτουργία .

Η αναφορά στηρίζεται  στην εκδοχή, λόγω της πολύπλευρης κοινωνικής και οικονομικής κρισης ,που ενισχύεται από τις μονόπλευρες και μεροληπτικές για τους λίγους και ημέτερους πολιτικές , να υπάρξει το ενδεχόμενο  «ανάγκης σχημάτων συναίνεσης»στις ασκούμενες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές  από τη ΝΔ .
 
Ενα  είδος  «Οικουμενικών συνεργασιών» η ανοχης ,προκειμενου να βάλουν φρένο , σε προοδευτικες πλειοψηφίες που προωθούν πολιτικές τομών και αλλαγών που έχει ανάγκη η πραγματική οικονομία και η κοινωνία! 

Να μπλοκάρουν δηλαδή τις διεργασίες που συντελούν στην ανάγκη για αλλαγή πολιτικής. Μιας πολιτικής θα στηρίζεται σε μια πλατιά  κοινωνική και πολιτική προοδευτικη πλειοψηφία .

 Γι αυτό ακριβώς στις μέρες μας γίνεται επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, η αποστροφή δημόσιας παρέμβασης του Ανδρέα Παπαπανδρεου όταν τονιζε ότι… «..τόση σχέση έχει η (δεξιά) σοσιαλδημοκρατία με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό ..»και τις αναγκαίες συνεργασίες  που συγκροτούν μια προοδευτικη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία « .. όση ο …φάντης με το ρετσινόλαδο..» 
 
Τα περιεχόμενα λοιπόν και η στάση για το αύριο είναι αυτά που πρέπει να αξιολογούνται ..

Ας επανέλθουμε λοιπόν στα καθ ήμας…

Ειναι πλέον μια πραγματικότητα πως η πρώτη φάση της υγειονομικής κρισης είναι σε αποδρομη και πλέον την ακολουθεί και το παρακολούθημα της, ο φόβος , που γεννούσε συντηρητικά κοινωνικά ανακλαστικά..

Διαβαίνουμε την δεύτερη φάση,πολύ πιο δύσκολη , μιας πολύπλευρης πλέον κρισης που επιδεινώνεται από τις οπισθοβαρεις ,αποσπασματικές και μεροληπτικές κυβερνητικές διαχειρίσεις υπέρ των ολίγων! 

Η κοινωνική ανάγκη δεν περιχαρακώνεται πλεον απο το φόβο ,αλλά λόγω της  ανασφάλειας γεννα κοινωνική  αμφισβήτηση , με διακριτα αιτήματα ώστε να υπάρξει μια εμπροσθοβαρης εκκίνηση της οικονομίας, της παραγωγής και της εργασίας ,άρα και της κοινωνικής συνοχής .

Το ερωτημα λοιπόν δεν είναι η διαμορφωση κυβερνητικών σχηματων για  μια «τεχνοκρατική» διαχείριση διόρθωσης των ψυχρών αριθμών μιας κρισης με θύματα τους πολλούς , αλλά η ανάγκη να υπάρξει σύνδεση των μέτρων πολιτικής με την κοινωνική ,οικονομική και παραγωγική ανάγκη .

Και σ αυτό το αμείλικτο ερωτημα πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοί χώροι καλούνται δημόσια να εργασθούν , να τεκμηριώσουν και να αποδείξουν με το προγραμματικό και πολιτικό λόγο , τη συμβολη τους για τη διαμορφωση ποιας  κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας εργάζονται  .
 
Με ποιους και για ποιους λοιπόν;

Προφανώς σε μια κοινωνία δημοκρατική , ο διάλογος , η αντιπαράθεση , και η σύνθεση είναι κρίσιμο στοιχείο προκειμενου η κοινωνία να κρίνει να επιλέγει και να διαμορφώνει τους όρους των πλειοψηφιών που τελικώς συμπαρατάσσεται  για την ανάθεση της ευθύνης   . 
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνά κανεις σ αυτές τις αναμετρήσεις  ,διαχρονικά και κυρίαρχα είναι σε αντιπαράθεση δυο διαφορετικές στις οικονομικές , κοινωνικες,  επιδιωξεις και προτεραιότητες πολιτικές οικογένειες .Η συντηρητική και η προοδευτικη .Εξυπηρετουν διαφορετικές ανάγκες.
 
Ως εκ τούτου είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε προοδευτικής δύναμης να καθιστά σαφες πως ζητούμενο δεν μπορεί , σ αυτή τη δύσκολη εποχή της πολύπλευρης κρισης , να γινονται τα κοινωνικά επισφαλή ,θολά  σχηματα κυβερνητικών συμμαχιών με άλλοθι την έξοδο ποιων άραγε από την κρίση. Επιλογές  που παραπέμπουν σε ..ρυθμίσεις ..προθύμων  αξιωματουχων.

Η κοινωνική αγωνία και ανάγκη αναζητεί, όχι τις άνευ όρων συμμαχιες,αλλά τον προοδευτικό προγραμματικό λόγο ,και τις αντίστοιχες συνεργασίες -συμπορευσεις που θα δοκιμάζονται πρώτα  στα πεδία των κοινωνικών και πολιτικων αγώνων , για να αξιολογούνται κοινωνικά  όχι οι διακηρυξεις προθέσεων αλλά οι πράξεις!
 
 Αυτές που θα παρέχουν ψήφο εμπιστοσύνης στις δυνάμεις που μοχθούν για το εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση .
 
Πέρα από τις φορτίσεις του παρελθόντος και τους καλογισμους ευθυνών,ο δρόμος των προγραμματικών και πολιτικων συγκλίσεων για τη διαμορφωση μιας κοινωνικής και πολιτικής προοδευτικής πλειοψηφίας άνοιξε . Γιατί αυτή μπορεί με κοινωνική ευαισθησία και ανάπτυξη να διαχειριστεί τα δύσκολα. 

Ανοιξε τόσο με το κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα και των συλλογικών οργάνων ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτικη Συμμαχια , όσο και κορυφαίων εκπροσώπων των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό  χώρο ! 

Άνοιξε πρώτα και πάνω απ όλα στη κοινωνια και  στις εκπροσωπήσεις φορέων που συγκροτούν την πραγματική οικονομία ,την παραγωγή και την κοινωνία .

Ειναι η ώρα πλεον της συμβολής, ώστε η κοινωνική ανασφάλεια που γεννά η πολύπλευρη πλέον κρίση να βρει διέξοδο ελπίδας με την συγκρότηση μια σύγχρονης προοδευτικής πλειοψηφίας .

Και αυτό για να γίνει, προϋποθέτει τη ενεργή κοινωνικη και πολιτικη δραση,ωστε να υπάρξει αξιόπιστη, ισχυρή κοινωνική συμπόρευση και λαϊκή εντολή.

 * Ο Χάρης Τσιόκας είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία