Τους περικλείουμε στα όρια μιάς κορνίζας
Χρ. Λαζαρόπουλος,Οξειδωμένος καθρέφτης

Πολυχρονεμένοι μου και πολυταξιδεμένοι μου πασάδες, έχει άραγε σκεφτεί κανείς τη ζημιά που προκαλεί στην Αριστερά και στην ελληνική κοινωνία η θεωρία του «όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται, όλα συγχωρούνται» επειδή οι αποφασίζοντες έχουν αυτοαναγορευτεί [‘η έστω και είναι] αριστεροί;

Κι αν η Ιστορία [απο]δείξει ότι τελικά δεν ήσαν αριστεροί τί θα έχουν αφήσει πίσω τους ως παράδειγμα χρηστής διοίκησης και υπόδειγμα ζωής;

Η Αριστερά δεν είναι [μόνον] πορείες και διαδηλώσεις, τσιτάτα, διαχωριστικές γραμμές, σκοπιμότητες και αναγκαιότητες. Οφείλει ως κόμμα και κίνημα να εκφράζει σταθερές αρχές  και πανανθρώπινες αξίες [και όχι συσχετισμούς και ισορροπίες] και ως διακυβέρνηση μια έντιμη και ξεκάθαρη πολιτική,στηριγμένη στην ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση [και όχι στις κραυγές των «δικών μας» και στα χειροκροτήματα των οσφυοκαμπτών].

Η Αριστερά χρειάζεται περισσότερο οξυγόνο [με ανοίγματα σε σοσιαλιστικές /σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις] και λιγότερα υποκατάστατα αυτοδικαίωσης [μ’εσωστρεφείς αλληλοβαυκαλισμούς].

Η [όποια] «γραμμή» πρέπει να είναι ευθεία διότι όσο πιό τεθλασμένη γίνεται τόσο χάνεται ο στόχος της αλλαγής της κοινωνίας [προς τα μπρος] με συνέπεια να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις και αντικατοπτρισμοί εφαρμογής ανεφάρμοστων ιδεολογημάτων [προς τα πίσω].

Αυτά χωρίς φόβο και πάθος, με το βλέμμα στραμένο πάντοτε προς την Αστική Αριστερά, στην οποία χωρούν όλοι όσοι πιστεύουν κι εφαρμόζουν τις αρχές της κι όχι μόνον αυτοί που υποχωρούν στις σειρήνες της σημερινής εξουσίας της.