Την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού, στον απόηχο των εξαγγελιών Τσίπρα στην ΔΕΘ, εξέφρασα τις αμφιβολίες μου για το αν ήταν εφικτό να ευημερήσουν ταυτοχρόνως  τα τρία κόμματα Συριζα, Πασοκ και ΜΕΡΑ25 . Δεν φαινόταν ότι θα έμπαιναν στον προεκλογικό αγώνα προσανατολισμένα απο κοινού εναντίον του Μητσοτάκη κι άρα σε μια σχέση συμβιωτική μεταξύ τους.

Φαινόταν ότι μάλλον θα αποδεικνυόταν κατώτερα των περιστάσεων και θα κοίταζε ο καθενας το συμφέρον του με το να κόψει απο τον διπλανό του. Σε γενικές γραμμές αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε αν και το χάσμα τουλάχιστον στην βάση των κομμάτων  δεν υπάρχει πλέον, κι αυτό αποτελεί σημαντικό όφελος.

Οκτώ μήνες μετά μόνο ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 πλησιάζουν εκλογικώς η ξεπερνούν τον πήχη  (31,5% και 3% αντιστοίχως) ενώ αντιθέτως μεγάλος χαμένος της προεκλογικης περιόδου αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ που απο το 15%, όπως θρυλείτο τότε, σήμερα θεωρείται θαύμα αν τυχόν παραμείνει διψήφιο. 

Χαρακτηριστικό επεισόδιο

Διαλάμψας ως εκδότης του ‘Φιλελεύθερου’ (copyright του Μωυσή), ως απολυθείς αργόμισθος του ΟΑΕΔ αλλά κι ως πλοιοκτήτης, παρότι ξεκίνησε απο πτωχός υπάλληλος, ο κ Λάμψιας ήταν καλεσμένος της συνυφάδας πλην όμως πάντοτε αντικειμενικής κ Σίας Κοσιώνη. Κατα τρόπο ανάλαφρο παίχτηκε μια απο τις πιο υποκριτικές παραστάσεις της προεκλογικής εκστρατείας. Ο εν λόγω σμπίρος του Μητσοτακέικου έσπειρε ζιζάνια υποδεικνύοντας ότι το συμπτυχθέν μετά τις υποκλοπές και τα Τεμπη αντιμητσοτάκ μέτωπο θα πρέπει να διαλυθεί πάραυτα γιατί προέχει τάχα η μαχη για το ISO του παπανδρεισμού.

Όλα τα περιμένει κανείς από το σόι του Εφιάλτη, γιατι όχι και το να κάνει σκηνή για την μνήμη του Ανδρέα, του κακού του δαίμονα. Η ζιζανιοσπορά έγινε  με την γνωστή υψηλή αισθητική του ΣΚΑΙ, δηλαδή δια της παρομοίωσης του κ Τσίπρα με τον επίσης από  καιρό νεκρό Χάρρυ Κλυνν. Προς επίρρωση δε του ότι “το σόι” βλέπει στο χαμόγελο του κ Τσίπρα να του γνέφει ένα φρικτό vampire του Ανδρέα, προσέθεσε και την υποψία των πιθανών σχέσεων του Τσίπρα με την τρομοκρατία, γρυλίζοντας ως νέος Γρυλλάκης.

Quest star

Σιγά τα ωά θα πείτε, ο σμπίρος, η συνυφάδα κι οι κρυάδες του ΣΚΑΙ. .. Άντε κι ένας υποτονικός συριζαίος που ικέτευε για μια κάποια ανασκευή, σαν ΕΔΑίτης του πενηντα που παρακαλεί για λήθη. Που είσαι ρε Παυλάρα, να χύσεις την καρδάρα!

Λυπούμαι αλλά είναι τελείως λάθος η ανάγνωση.  Ο quest star της  παράστασης ήταν άλλος. Ήταν ο τάχα ‘θιγόμενος  απο την αντιγραφή και την μίμηση’, ο παριστάμενος κ Δουδωνής!
Ο πρώτος στο Επικρατείας αντι του εκπροσωπου κ Μάντζιου δημοσιολογούσε στο ACTION 24. Εκεί είχε εκτεθεί επί μακρόν κι όχι βέβαια υπέρ Μακρόν αλλά υπέρ  Μητσοτάκη! Πιο Μητσοτάκης ούτε η Μαρέβα … αλλά φαίνεται πως δεν το πρόσεξε ο κ Ανδρουλάκης. Έτσι ο κ Μάντζιος ανεφώνησε ως νέος Τρικούπης, “ανθ’ ημών Δουδωνής!”

Προσέτρεξε λοιπόν αυτός ο υποτιθεμενος επικεφαλής πασόκος ως πρόθυμος βοηθός του σμπίρου. Ζήτησε τα ρέστα από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ για τις … ‘αφόρητες’ πιέσεις που ασκούσε προς τον ‘ανεξάρτητο’ δημοσιογράφο.

Αντ’ αυτού θα μπορούσε ίσως να τον ρωτήσει: Δεδομένου κύριε σμπιρε μας ότι υπεραγαπάτε το ΠΑΣΟΚ και προασπίζετε μαχητικά τας παραδόσεις του, για δείξτε μας κι ένα κείμενο σας που να σχολιάζει κριτικά την πρωτοφανή πρακτική της παρακολούθησης του Αρχηγού μας με στόχο τον εκβιασμό του …

Που οφείλεται η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ;

Ο νεοεκλεγείς αρχηγός καθυστέρησε μυστηριωδώς την αποπομπή της Καιλή, με αποτέλεσμα να του σκάσει στα χέρια. Διατήρησε πρώτο τραπέζι πίστα τον προκλητικό Λοβέρδο του κόμματος Νοβάρτις. Ανέσυρε από το πουθενά τον ακροκεντρώο κ Δουδωνή κι όλα αυτά προσπαθώντας να ισορροπήσει την βράχυνση της απόστασης απο τον ΣΥΡΙΖΑ μετα τις υποκλοπές και τα Τέμπη. Το γεροντικό ΠΑΣΟΚ, αυτό που απέμεινε μετά τις πολλαπλές αναχωρησεις της προηγούμενης δεκαετίας, ήταν πια εξαιρετικά ευάλωτο στην εκ δεξιών διαχειριστική γοητεία κι ο νεαρός αρχηγός του το ήξερε. Το ήξερε βέβαια κι ο Μητσοτάκης που μεταμφιέστηκε σε Σημίτη.

Η ισορροπιστική στάση ήταν λοιπόν κατά τούτο άπελπις κι αδιέξοδη! Θα έπρεπε αντι για ασκήσεις ισορροπίας κι επιδείξεις διακεκριμένων στελεχών του αντισυριζα μετώπου, να αναθέσει τις προς τα δεξιά πύλες του κάστρου, σε σκληρούς αντιδεξιούς. Αυτό σήμαινε πρακτικά την ανάγκη σαφούς πολιτικής οριοθέτησης από τον πολιορκητή κι όχι ίσες αποστάσεις μεταξύ Σουλτάνου και Πάπα. ‘Η έστω οριοθέτησης με έμφαση στον άμεσα  απειλητικό Σουλτάνο!

Ο κ Λοβερδος όμως κάθε τόσο αναφωνούσε ανενόχλητος, ως νέος μέγας Λογοθέτης, Λουκάς Νοταράς, «κάλιο το σαρίκι του Σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα!» Αναρωτιούνται λοιπόν ακόμη ποιός άνοιξε την Κερκόπορτα κι ο εχθρός πέρασε τα τείχη;  «Η πόλη παραδόθηκε από την θρησκευτική μερίδα των ανθενωτικών στους αρχηγούς του πολιορκητικού στρατού» κατά Καρολίδη κι ο Νικ. Πολίτης αναφέρει το σχετικό τραγούδι του Πόντου: «Έδωκαν τα κλειδία!».

Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Πόλης από καιρό έβλεπε πολλούς δικούς του να καλογερεύουν και να ουδετεροποιούνται. Αντιμετώπιζε βεβαίως και την υποκριτική διπρόσωπη στάση της Δύσης όπου πίσω απο τις ύστερες τιμές και δόξες, έκρυβε το παλιο μίσος και την επιθυμία να τον δει επαίτη.

Ο  κ Ανδρουλάκης σίγουρα είχε κι αυτός στα πόδια του Λουκά Νοταρά, Γεννάδιο Σχολάριο και Ιωασάφ Κόκκα (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε). Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι κι οι “δυτικοί του Παπα” δεν λειτούργησαν ως ομόδοξοι χριστιανοί κι ουδόλως τον διευκόλυναν. Ελπίζω σε κάθε περίπτωση η σημερινή κάλπη να μην δείξει ότι τελικώς βρήκαν οι εχθροί την κερκόπορτα κι η Ένωση (των ηγεσιών) ματαιώθηκε εκ των πραγμάτων.