Μας κούνησε μαντίλι ο Ντάισελμπλουμ. Δεν θα τον χάσουμε γιατί προσελήφθη με παχυλό μισθό ως στρατηγικός σύμβουλος (ο φερετζές της αργομισθίας) σε διπλανό μαγαζί στην ίδια πόλη. Σιγά που θα έμενε άνεργος ένας τόσο υπάκουος υπάλληλος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Μας αποχαιρέτησε με μικρές δόσεις αυτοκριτικής.

Πριν από μερικές εβδομάδες παραδέχτηκε ότι το πρώτο μέλημα των δανειστών για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος ήταν η σωτηρία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και είχαν δίκιο τότε όσοι διαμαρτύρονταν. Προχθές δήλωσε ότι μετάνιωσε για το επεισόδιο της κυπριακής κρίσης (το «κούρεμα» των καταθέσεων). Επίσης ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε αναφερθεί απαξιωτικά για τους κατοίκους της Νότιας Ευρώπης (συνεχώς πίνουν, γλεντούν και κυνηγούν το σεξ).

Δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με τον Γ. Βαρουφάκη: «Δεν είχε σεβασμό για κανέναν εντός του Eurogroup, εκτός από τον κ. Σόιμπλε. Στους πέντε μήνες της υπουργίας Βαρουφάκη, καταθέσεις και επενδύσεις άρχισαν να φεύγουν από την Ελλάδα, με αποτέλεσμα την κάθετη πτώση της ελληνικής οικονομίας». Έσπευσαν τα φιλοδεξιά μέσα ενημέρωσης και ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης να πανηγυρίσουν.

Πιστεύουν ότι τους δικαιώνει. Ίσως τον φέρουν για μάρτυρα κατηγορίας στο Ειδικό Δικαστήριο όπου θα παραπέμψουν Τσίπρα και Βαρουφάκη, αφού βεβαίως έχουν καθαρίσει προηγουμένως με το ερώτημα που τους ταλανίζει: «Ποια κυβέρνηση φέρει τη βασική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας; Του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη, του Κώστα Καραμανλή, του Γιώργου Παπανδρέου;». Καλά ξεμπερδέματα.

Το χονδροειδές ψέμα του Ντάισελμπλουμ είναι αυτό για τη φυγή των καταθέσεων. Ο τύπος με το πλαστό διδακτορικό ξέρει πολύ καλά ότι η φυγή είχε ξεκινήσει πριν από τις εκλογές του 2015. Παράγοντες της διοίκησης Σαμαρά – Βενιζέλου είχαν βάλει το βρόμικο χεράκι τους.

Μας προειδοποιούσαν τότε ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα «κουρευτούν» οι καταθέσεις, θα κλείσουν οι τράπεζες, θα δημευτούν περιουσίες, δεν θα βρίσκουμε χαρτί υγείας, θα παίρνουμε τρόφιμα με το δελτίο και η χώρα θα γίνει Βενεζουέλα ή Βόρεια Κορέα. Τα ίδια πάνω – κάτω (με περισσότερο τακτ, καθότι μάστορες στους εκβιασμούς) διακινούσαν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Ε.Ε., της ευρωζώνης, της ΕΚΤ, πρωθυπουργοί και υπουργοί ευρωπαϊκών χωρών.

Λέει πάντως και μια αλήθεια. Πράγματι, ο Βαρουφάκης σεβόταν τον Σόιμπλε ως σοβαρό και ισχυρό αντίπαλο. Προκύπτει από το βιβλίο του «Ανίκητοι Ηττημένοι» (Πατάκης). Με την ευκαιρία, καλό είναι να το διαβάσουν οι επικριτές του Βαρουφάκη. Ας το κάνουν με την προκατάληψη που έχουν για τον πρώην υπουργό Οικονομικών. Ας διαφωνούν με τους χειρισμούς του. Ας έχουν διαφορετική άποψη για τη στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Ας πετάξουν το 70% αυτών που καταγράφει.

Το υπόλοιπο 30% θα τους φανεί χρήσιμο και κυρίως εξαιρετικά διαφωτιστικό για τον τρόπο που λειτούργησαν εκείνη την περίοδο η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, οι πολιτικές ελίτ της Γερμανίας και της Γαλλίας, οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών, η διοίκηση της ΕΚΤ, η ηγεσία του ΔΝΤ, η εγχώρια τρόικα και κάποια κυβερνητικά στελέχη.

Στα δραματικά περιστατικά που περιγράφει ο συγγραφέας και στους διάλογους που παραθέτει δεν πρωταγωνιστούν μόνον αυτός και ο συνομιλητής του, υπάρχουν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες που όλοι είναι εν ζωή και βρίσκονται σήμερα σε νευραλγικά πόστα. Θα μπορούσαν να τον διαψεύσουν. Δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα (ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε οι παρατηρητές), αν και το βιβλίο κυκλοφορεί εδώ και πολλούς μήνες.

Ανάγωγα

Η γραμμή των εκκλήσεων στα αφεντικά για να σώσουν τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους, όταν αυτές είναι στο «κόκκινο», δεν αποδίδει. Οι πλούσιοι, αν θίγονται τα συμφέροντά τους, είναι άτεγκτοι. Από άλλη γλώσσα και άλλες γραμμές καταλαβαίνουν. Αρκεί να νιώσουν ότι οι αντίπαλοί τους είναι ενωμένοι και κυρίως αποφασισμένοι να συγκρουστούν.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών