Έχετε δει το «Αεροδρόμιο» [The Terminal] με τον Τομ Χανκς; Είναι μια ταινία με προφητικό σενάριο που προβλήθηκε πριν από δώδεκα χρόνια στους κινηματογράφους. Την έχει δείξει και η τηλεόραση δυο – τρεις φορές. Όλο και κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σας. 

Το στόρυ είναι αρκετά πρωτότυπο, ήταν τουλάχιστον όταν γυρίστηκε: Ο Βίκτορ Ναρόβσκι [Τομ Χανκς], πολίτης μιας απίθανης χώρας της Ευρώπης, της Κρακοζίας [;], προσγειώνεται  τις ΗΠΑ όπου έρχεται για μια προσωπική του υπόθεση. Ενώ ο συμπαθής ταξιδιώτης βρίσκεται στον αέρα, τα πράγματα στη χώρα του αλλάζουν. 

Ένα πραξικόπημα [επανάσταση κατά άλλους] ρίχνει την κυβέρνηση και αλλάζει άρδην τη ζωή του πρωταγωνιστή ο οποίος δεν μπορεί πλέον να βγει από την πόρτα του  αεροδρομίου αλλά ούτε και να γυρίσει πίσω στη χώρα του. Τα διαβατήρια των πολιτών της  πατρίδας του δεν ισχύουν και οι πολίτες – αν και έχουν προσγειωθεί και πατήσει αμερικανικό έδαφος – βρίσκονται «στον αέρα». 

Ο ήρωας πέφτει σε αυτή τη  χαραμάδα της  γεωγραφίας και μένει εγκλωβισμένος  ούτε λίγο ούτε πολύ για εννιά ολόκληρους μήνες. Στην αρχή ζορίζεται αλλά μετά βρίσκει τις άκρες του: πρώτα έναν χώρο να κοιμηθεί και κάτι να φάει, έπειτα βρίσκει δουλειά, σπίτι, κάνει φίλους, ερωτεύεται… Οργανώνει τη ζωή του. Βλέπεις, ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει όπου κι αν τον ρίξουν οι απίθανες αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Είτε οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν τη χώρα του είτε όχι.

Πολύ ωραία ταινία και πολύ διδακτική, τρομερά επίκαιρη μάλιστα  αν είσαι πολίτης από το Ιράν, το Ιράκ , την Υεμένη, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν ή τη Συρία. Γιατί  εσύ μεν ξεκινάς μια χαρά από τη χώρα σου, στον αέρα όμως επιβάλλεται η απαγόρευση εισόδου σου «στη χώρα των μεταναστών», πολύ θέλει να ξεσπάσει μια εξέγερση στην πατρίδα σου και  να πάψει να ισχύει το διαβατήριό σου;

Οπότε, να που το προφητικό σενάριο βγαίνει αληθινό, όχι πια για έναν μεμονωμένο επιβάτη αλλά για ομάδες επιβατών! Χωριά ολόκληρα από πολίτες των επτά μουσουλμανικών χωρών ξεφυτρώνουν στα αεροδρόμια διαφόρων χωρών… Πίσω από τα duty free στο De Gaulle, η Νέα Τεχεράνη… Σε μια καβάντζα δίπλα στο check in στο Heathrow, η Νέα Βαγδάτη και πάει λέγοντας…

Αυτά δεν γίνονται στην πραγματική ζωή… Καλά… Μην παίρνετε κι όρκο… Το 2013 ο Ισπανός Rodrigo Ben – Azul, παγιδεύτηκε για δύο ολόκληρους μήνες στο Αεροδρόμιο Santiago της Χιλής επειδή ξέμεινε από μετρητά.

Κοιμόταν όπου έβρισκε μια ήσυχη γωνιά μέσα στο αεροδρόμιο, έτρωγε ό,τι περίσσευε από τους κάδους των αχρήστων και έβρισκε μερικά κέρματα όπως και ο ήρωας του Τομ Χανκς από τα καροτσάκια των αποσκευών… Καλά που είχε δει την ταινία ο άνθρωπος και ήξερε τι να κάνει.

Γι’ αυτό σας λέω: καλού – κακού ας δούμε  άλλη μια φορά την ταινία. Να τα έχουμε φρέσκα στο μυαλό μας. Κανείς δεν ξέρει πλέον, ποια στιγμή, ποιον θα κηρύξει ο Τραμπ ανεπιθύμητο στις ΗΠΑ. Και ας μην ελπίζουμε να φωνάξει κανείς… [Τα είδατε τα καλά της  Υπουργού Δικαιοσύνης που έφερε αντιρρήσεις. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες δέχτηκαν την προειδοποίηση να μην πουν “κιχ” αν θέλουν να κρατήσουν τις θέσεις τους]. 

Μόνο οι χώρες  που κηρύχτηκαν ανεπιθύμητες διαμαρτύρονται. Οι άλλες χώρες σιωπή. Ίσως κάνουν ησυχία για να ακουστεί η φωνή του Ιρανού σκηνοθέτη που θα μποϋκοτάρει τα Όσκαρ. [Είναι γνωστή άλλωστε η αδυναμία που έχει ο νέος  Πλανητάρχης στους καλλιτέχνες].