Είναι τόσο κακοί οι όροι με τους οποίους διεξάγεται η συζήτηση για ζητήματα διαφθοράς, ώστε δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτιμούν πως το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι να βγουν για μια ακόμη φορά «λάδι» όλοι όσοι βρίσκονται βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό σε τέτοιες υποθέσεις. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη κι η πρόσφατη συζήτηση σε επίπεδο κορυφής στη Βουλή σε αρκετές περιπτώσεις θύμιζε σε τέτοιο βαθμό φαρσοκωμωδία, ώστε να αναρωτιέται κανείς κατά πόσο κάποιοι πρωταγωνιστές της έχουν πραγματικά αντίληψη της κρισιμότητας της παρούσας συγκυρίας.

Τι έμεινε λοιπόν ουσιαστικά στην κοινή γνώμη από την εν λόγω (οκτάωρη και βάλε) διαδικασία; Πιθανότατα τίποτα. Άλλωστε ακόμη κι αν κάποιος πολιτικός αρχηγός επιχειρούσε να θέσει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων για τα φαινόμενα σήψης στη δημόσια ζωή, μάλλον η φωνή του θα καλυπτόταν από τις κραυγές των υπολοίπων.

Η πικρή εμπειρία του (όχι μακρινού) παρελθόντος

Αν εξαιρέσει κανείς το αίτημα Μητσοτάκη για άμεση προκήρυξη εκλογών, τι άλλο ξεχώρισε; Μα φυσικά οι εξεταστικές επιτροπές. Από τη μία εκείνη που προανήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας κι αφορά στα θαλασσοδάνεια τραπεζών σε κόμματα και ΜΜΕ. Από την άλλη αυτή που ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με θέμα τα capital control, το τρίτο Μνημόνιο και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και τα δυο αιτήματα δεν άργησαν μάλιστα να φτάσουν κι επίσημα στη Βουλή αποδεικνύοντας πως όταν πρόκειται για παιχνίδι εντυπώσεων τα κομματικά επιτελεία επιδεικνύουν εντυπωσιακά αντανακλαστικά. 

Άλλωστε, είναι δεδομένο πως τα τελευταία χρόνια οι εξεταστικές επιτροπές «φυτρώνουν» όλο και συχνότερα στο εσωτερικό της Βουλής. Το δυστύχημα είναι πως όσες διεξήχθησαν δεν έφεραν κανένα ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα. Ή μάλλον καλύτερα είχαν αρνητικό αποτέλεσμα, καθώς η εργαλειακή αντιμετώπιση που επεφύλαξαν οι εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες στην εν λόγω διαδικασία οδήγησε στην απαξίωσή της. Δεν είναι δα πολύ μακρινή η εποχή κατά την οποία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συγκάλυψαν, μέσω των αντίστοιχων εξεταστικών επιτροπών, τις βαριές πολιτικές τους ευθύνες για τα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, αλλά και των δομημένων ομολόγων. Ακόμη πιο πρόσφατο είναι το παράδειγμα της εξεταστικής επιτροπής που σύστησαν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προκειμένου να διερευνήσει τη μεθόδευση υπαγωγής της χώρας μας στο καθεστώς των Μνημονίων. Η εν λόγω επιτροπή εν τέλει «θάφτηκε» χωρίς καν να εκδώσει πόρισμα άμα τη υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα, αφού προφανώς κρίθηκε πως μια τέτοια συζήτηση πλέον δε συνέφερε πολιτικά.

Η αποθέωση της μικροπολιτικής

Ανάλογη είναι στην πραγματικότητα η οπτική και των τωρινών αιτημάτων. Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να κάνει εξεταστική σημαδεύοντας «εύκολους στόχους», όπως οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Ψυχάρης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απαιτεί έρευνα σχετικά με την επιχείρηση κατάληψης του Νομισματοκοπείου, ενώ η Φώφη Γεννηματά ζητάει διερεύνηση των πεπραγμένων στην οικονομία από το 2000, μπας κι εξαγνιστεί από το αμαρτωλό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ.

Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν, ότι με την πολιτική νοοτροπία που κυριαρχεί και πέρα από τις κοκορομαχίες, τις οποίες θα βαρεθούμε να βλέπουμε στη Βουλή, πιθανότατα δεν πρόκειται να γίνουμε ιδιαίτερα σοφότεροι όσες εξεταστικές και να συσταθούν. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι μεγαλοσχήμονες που επωφελήθηκαν εδώ και δεκαετίες από υποθέσεις όπως του Χρηματιστηρίου, της υπερκοστολόγησης των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς και το διαχρονικό σκάνδαλο των τραπεζών, θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι.

Άλλωστε ξέρουν καλά πως αυτούς καμιά εξεταστική δεν πρόκειται να τους αγγίξει…