«Πάλι καλά κ. Τσίπρα που δεν μας ζητήσατε να κρατικοποιηθεί η Astrazeneca και η Pfizer με ένα νόμο και ένα άρθρο. Αυτά είναι αστεία επιχειρήματα και πυροτεχνήματα!»
 
Η υπερατλαντική καταιγίδα καινοτόμων προτάσεων θυμίζει όλο και περισσότερο μεσοπόλεμο, Ρούσβελτ και υπέργηρη Ευρώπη. Μια Ευρώπη-Ούρσουλα, όλο και πιο αξιοθρήνητη, διασπασμένη, φοβική αλλά πάντα υπεροπτική και αλαζονική.

Ο κ. Μπάιντεν δεν υπέκλεψε τις ιδέες του παλιομοδίτη Κυριάκου, που νοσταλγεί ακόμη τον Ρηγκανοθατσερισμό. Ούτε «κοροιδεύει» τους λαούς, τάζοντας τους εμβόλια με πετραχήλια. Δεν υπάρχει εξάλλου αποχρώσα αιτία για τίποτε από αυτά. Μάλλον πήρε τα μηνύματα της πανδημίας, που τον ανέδειξε, και βάλθηκε να διαψεύσει όσους τον είδαν ως μεταβατικό.

Αν αυτό ισχύει, τότε οι ΗΠΑ αλλάζουν σελίδα κι αφήνουν τα σπασικλάκια των νεοφιλελέ, να χάσκουν. Θα μας πουν εδώ πάλι για τα ΣΔΙΤ, όσο ο Μπάιντεν θα υπόσχεται δημόσιο έλεγχο του χώρου της υγείας και της περίθαλψης, με ισχυρή κρατική παρέμβαση; H διάψευση στην περίπτωση της πατέντας ίσως να είναι μόνο η αρχή, για όσους πολιτεύονται με το δόγμα ότι μια άλλη λύση δεν είναι εφικτή (ΤΙΝΑ: there is no alternative).

Πανδημία, δικαιώματα, κλιματική αλλαγή, κοινωνική συνοχή, κράτος πρόνοιας, δημόσιο και υγεία, περιστολή ανισοτήτων, κατώτατος μισθός, φορολόγηση πλούτου, υπεράσπιση των συνδικάτων, καταδίκη του αυταρχισμού χαρακτηρίζουν τις πρώτες 100 ημέρες στις ΗΠΑ. Τα κεφάλαια ανοίγουν το ένα μετά το άλλο! Μήπως μετά τον Τραμπ και τον κορωνοιό, ο sleepy Joe βάλθηκε να φάει και τον Μητσοτάκη;

Ο κ Τσίπρας υποστήριξε πάντως ότι είναι εθνικά αναγκαίο σε αυτή την ιστορική καμπή η χώρα να βρεθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας και διευκρίνισε ότι αυτό απαιτεί προοδευτική κυβέρνηση. Που στη βασική διαχωριστική γραμμή, να παίρνει αταλάντευτα το μέρος της πλειοψηφίας.

Αυτό θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μια προγραμματική πρόταση συμμαχίας, προς κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Μια προγραμματική πρόταση, όπου ο Πρόεδρος Μπάιντεν φέρεται να έχει ήδη συγγράψει τα περιεχόμενα και ο Bruce Springsteen  (Sleepy Joe’s Café) τον ύμνο.

Η πανδημία πάντως φαίνεται να διχοτομεί την ιστορία, κάπως σαν το κραχ του 1928. Δεν ξέρω πως βλέπανε τον Ρούσβελτ του new deal, οι μεγάλοι ηγέτες του ευρωπαικού κατεστημένου εκείνης της εποχής. Φανταζόταν άραγε ότι έναν αιώνα αργότερα, όταν αυτούς δεν τους θυμούνται παρά μόνο οι στενοί τους συγγενείς, ο καινοτόμος Αμερικανός ηγέτης παραμένει ακόμη αντικείμενο μελέτης και μίμησης;

Το χειρότερο όλων είναι πως αν ρωτήσει κανείς ποιον θυμούνται οι άνθρωποι από τους επικεφαλής της Ευρώπης του μεσοπολέμου, θα ακούσει μόνο για ηγέτες απολυταρχικών καθεστώτων. Ελάχιστοι θα αναφέρουν τους Νταλαντιέ και Τσαμπερλαίν, τους επικεφαλής των κυρίαρχων δυνάμεων της εποχής. Θα έχει άραγε η παράδοξη φιγούρα του εκλεκτικιστή Μακρόν καλύτερη τύχη απέναντι  στην Λεπέν και στο πολιτικό φαινόμενο που εκφράζει;

«Δυστυχώς στη χώρα μας, η Κυβέρνηση υπερασπίζεται τον παλιό κόσμο. Δεν παρακολουθεί …» διαπιστώνει στο σημερινό άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φοβάμαι ότι το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, λίγο ή πολύ, για όλη την Ευρώπη. Το παρήγορο είναι ότι αν απέναντι στον κ. Μπάιντεν έχουμε την κα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τουλάχιστον απέναντι στην κα Κάμαλα Χάρις έχουμε τον κ. Μαργαρίτη Σχοινά.