Η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη ήταν ένα στυγερό έγκλημα έμφυλης βίας και ως τέτοιο καταγγέλθηκε από τις φεμινιστικές οργανώσεις, μια «γυναικοκτονία». Εντυπωσιακό είναι ότι, εκτός από την ίδια την Ελένη, στόχος έγινε και ο ίδιος ο όρος.

Ads

Δεν είναι θεμιτό να διαχωρίζεται η δολοφονία λόγω φύλου έσπευσαν άρρενες αυτόκλητοι επαΐοντες να μας πουν την προηγούμενη εβδομάδα σε ΜΜΕ, αποκαλώντας γραφικούς όσους επιχειρούν να καθιερώσουν τον όρο και βάλλουν εναντίον του χαρακτηρίζοντάς τον “σεξιστικό”. Αντίστοιχα, όμως θα πρέπει να απορριφθεί ο όρος πατροκτονία ως σεξιστικός, εκτός αν με τη λέξη άνθρωπος νοείται μόνο ο άντρας. Συζυγοκτονίες και αδερφοκτονίες επίσης συνήθως ταυτίζονται με τον άντρα, άρα και αυτές πρέπει να τεθούν υπό αίρεση.

Ο όρος γυναικοκτονία εξειδικεύει τον όρο ανθρωποκτονία για να αναδειχθεί το πρόβλημα της έμφυλης βίας. Κι αυτό είναι τελικά που ενοχλεί, ότι αναδεικνύει την αιτία. Τις γυναίκες τις δολοφονούν λόγω του φύλου τους. Γιατί είναι γυναίκες και δεν νοείται να διαφωνούν, να ομιλούν, να αρνούνται και, ως «αδύναμες», εν τέλει δεν δικαιούνται να υπάρχουν.

Επίσης, δεν πρόκειται για νεολογισμό. Ο όρος υπάρχει ήδη από το 1976 και τον εισήγαγε η συγγραφέας Diana E. H. Russel. Τα ΜΜΕ επιλέγουν να μην τον χρησιμοποιούν, διότι οι δολοφονίες γυναικών κρύβονται πάντα κάτω από τα υποτιθέμενα κίνητρα των δραστών που ταυτοχρόνως τους «αθωώνουν» και τους απενεχοποιούν.

Ads

Οι γυναικοκτονίες ονομάζονται εγκλήματα πάθους, τιμής ή οικογενειακές τραγωδίες. Η γυναικεία φύση είθισται να ταυτίζεται με το κακό, το πονηρό, το ποθητό, άρα και το τρόπαιο. Κατά συνέπεια, ο δράστης έχει πάντα κάποιο λόγο να σκοτώσει μια γυναίκα. Η πατριαρχία πανηγυρικά απενοχοποιεί τον δράστη.

Το είδος του σεξιστή που παρουσιάζεται ως αντισεξιστής, το είδος του φαλλοκράτη που παρουσιάζεται ως λάτρης των γυναικών και του “ωραίου φύλου” το έχουμε ξαναδεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε νεοσυντηρητική κριτική δήθεν «από τα αριστερά». Πίσω από αυτή την πολεμική τέτοιων κειμένων κρύβονται απλά ο βαθύς σεξισμός και τα στερεότυπα που τον συνοδεύουν.

Το επιχείρημα περί δήθεν «ιδιοτέλειας» λόγω των επιστημονικών πεδίων και σχολών που δημιουργούνται για τη μελέτη της ταυτότητας φύλου, εκτός από ευτελές, είναι βαθιά θλιβερό. Μαρτυρά τη μάχη που δίνεται στο πεδίο της εξέλιξης των κοινωνικών επιστημών και πως ένας σκοταδιστικός, συντηρητικός μηχανισμός επιχειρεί να γυρίσει τη χώρα στον Μεσαίωνα.

Πηγή: Η Αυγή